zon 05/05/2024 9u30 * Visé Kwart Marathon * 9,9 km * 00:55:56 * 10,6 * 354/879 * (V2) 45/104 * ♥♥♥

Na het debacle van de eerste mei in Tongeren ben ik een half weekje later toch weer present in een andere buurstad, Visé. Ik heb enkele dagen rust genomen en hoop dan maar op een wederopstanding of tenminste op een beter gevoel dan rond de Motten. Ik heb de 10 km in de marge van de Maasmarathon dit jaar op mijn agenda aangekruist om eindelijk zelf eens een borstnummer op te spelden nadat ik jaren als toeschouwer naast het parcours kennissen heb aangemoedigd. In een grijs verleden ben ik hier uiteraard wel al in actie geweest met verdienstelijke tijden op de marathon.

Het is vroeg dag: halfzes ontbijt en om acht uur al op weg naar de stad van de gans. “Nooit zoveel ganzen gezien als vandaag” vertelt Marie-Paule achteraf. Het is al op de koppen lopen op het Ile Robinson, even buiten de stad, waar start en finish zich bevinden, nu het stadscentrum deels afgesloten is door renovatiewerkzaamheden. Na een lichte opwarming en enkele plasjes zoek ik een plaatsje tussen de bijna 1300 vertrekkers (voor de twee korte lopen). Intussen vraagt mijn blaas opnieuw mijn aandacht. Dit oudemanneneuvel speelt me al langer parten. Maar ik sta hier nu tussen het volk en de start is nakend. Dan toch maar met de meute mee… Na wat slalomwerk op de kasseitjes van de Quai du Halage, langs de Maas, verlaten we de bebouwing al na 1 km. We volgen nu het kanaal even in zuidelijke richting. Het fietspad, vandaag dus het domein van de lopers, loopt verder door de groene oase tussen het kanaal en de Maas.

We zijn intussen vier kilometer ver. Ik houd een egaal tempo aan van rond de 5’45”. Ik wil in die eerste kilometers eerst afwachten hoe mijn lichaam reageert op de 1 mei-inzinking. In elk geval is ons dit keer wel ideaal loopweer gegund. Voor het overige ben ik vooral bezig met het zoeken naar een plekje voor een sanitaire stop. Misschien kan ik het toch wel redden tot aan de streep? Tussen de lange sliert lopers, waarvan een derde ons verlaten heeft aan de afslag van de 5 km, ontwaar ik geen bekenden. Ik ben sneller gestart dan de Boltlopers (foto 1). Daar is plots Sebbie Maesen maar die laat zich even later weer uitzakken tot bij Cindy François, overigens zijn echtgenote. Nog altijd op het fietspad duikt daar plots Cindy op. Zij gaat me voorbij… en wacht niet. Even later gaat ook Sebbie me voorbij. “Jij blijft bij de muziek?” vraagt hij mij. “Toch niet, toeval” antwoord ik. Het toeval wil dat ik twee keer in de buurt van lopende discobars terechtkom. De muziek van de kleinste juffrouw kan ik nog wel pruimen maar de grote en jongere dame met haar luidruchtige bultrug werkt me danig op de zenuwen. Gelukkig kan ik ze dadelijk achterlaten. Een dame met een duwwagentje jaagt de lopers voor haar opzij en brengt op km 3,4 zelfs de hele stoet tot stilstand. Als ze me voor de derde keer voorbij wil, sis ik ” C’est bien gênant”. Zij zal daarna snel uit mijn gezichtsveld verdwijnen en ik kan me weer op mijn eigen inspanning focussen. Aan km 4,6 maken we een bocht naar links. Verder rechtdoor is er alleen gras. Ik besluit dan toch maar mijn blaas te ledigen. De pitstop duurt 38 seconden (lees ik achteraf op Garmin). Rudi Strauven, een andere Boltloper, groet me nog even bij het nemen van de bocht. Waar ik dus tot stilstand ben gekomen.

Ik trek me weer op gang. En doe dat meteen fors. De Garmingrafiek vertoont een felle piek. Ik wil Rudi snel inhalen. Hij heeft zo’n vijftig meter voorsprong die ik na z’n halve kilometer heb goedgemaakt. We hebben intussen het centrum van Hermalle-sous-Argenteau doorkruist. Overigens de enige plaats (met de rotonde in Visé aan km 2,7) waar er autoverkeer te bespeuren is. Ik laat het tempo nu niet meer zakken. Ook al heb ik wel wat last van mijn maag. Het buikgriepvirus heeft zich blijkbaar nog niet volledig gewonnen gegeven. Ik vermoed dat het beestje mij ook in Tongeren heeft getreiterd en deels verantwoordelijk is voor mijn inzinking in de laatste kilometers.

Aan km 6,2 verlaten we de straten van Hermalle. We komen uit op de trekweg langs de Maas. Eerst op grind, verder op asfalt. Het blijkt de laatste rechte lijn te zijn, hier een kleine 4 km lang. Perfect beloopbaar, zoals 90 percent van het parcours. Bovendien zo goed als volledig vlak vanaf km 3. Ik ben intussen op stoom gekomen. Sebbie en Cindy inhalen zou een mooie uitdaging zijn. Maar hoe ver zijn ze? Ik haal nu wel een aantal concurrenten in. Een van hen en de enige die ik ken, is Guy Herzet, broer van Claude, die intussen de competitiesport vaarwel heeft gezegd. Echt vlot draaien de benen niet maar de snelheid blijft wel de hoogte ingaan. Toch blijft het een slakkengangetje in vergelijking met de speed van de eerste marathonlopers die hier het einde van hun eerste ronde bereiken. Een van hen is nog zo vriendelijk me aan te moedigen: Steven Machiels, nu wonend in Nerem, op weg naar een negende plaats algemeen en een tijd van 2u44′. Dat is pas tempo. Daar in de verte zie ik Cindy dan toch. Het trainingsvestje om haar middel geslagen. Naast haar Sebbie in zijn kleurrijke short. Dat is nog bijna 100 meter. Ik heb niet veel tijd, bedenk ik. Bij het afhalen van de nummers hing er een bordje “9,1km”. Dat betekent dat ik maar een twee kilometer meer over heb. Ik zet mijn oude turbo op in de achtste kilometer, 5’15”. Aan km 8 ben ik bij de twee lopers uit Nerem (ook al, ja). Bij toeval is dat eigenste ogenblik vastgelegd door een fotograaf van fotograf.com. Dezelfde firma levert ook uitstekende foto’s af van mijn finish. Kopen of niet? 25€ voor de reeks van 13, 13€ voor één foto. Wat zou jij doen? Aanvaardbaar voor de sporadische wedstrijdloper, nogal prijzig voor de veelloper. Hoe dan ook, Sebbie volgt niet. Ondanks herhaald aandringen van Cindy. Sebbie laat Cindy niet los. Intussen is me duidelijk geworden dat het “9,1km” bordje niet klopt en dat we de volledige 10 km gaan volmaken. Ik geef er nog een lap(je) op in de laatste hectometers tussen de toeschouwers en eindig met een mooi gemiddelde en een plaats in de eerste helft van het veld. Tongeren is nog slechts een nare herinnering…

Ik wacht tevergeefs op Marie-Paule op de afgesproken plaats… toch weer niet een Luikscenario!? Enfin, we vinden elkaar terug op de Maasbrug. Blijkt dat mijn eega op het verkeerde parcours op me heeft staan wachten, dat van de (halve) marathon. Ze ziet wel Luc Hilderson en James Motten passeren maar niet haar geliefde echtgenoot. Ik had haar al gezocht tussen de rijen toeschouwers in de laatste rechte lijn op de Quai du Halage… Soit, ik trek een droog truitje aan en we rijden naar het centrum “waar het zo gezellig was, de fanfare speelde en je de lopers mooi zag voorbijkomen” (aldus Marie-Paule). We vinden een plaatsje op het terras van de D’Artagnan achter een “marathonloperweduwe” die wacht op de doortocht van haar man. Samen met zijn lotgenoten gaat hij hier de laatste 7 km in. Gedurende een dik uur zien we de “marathoniens” passeren. Ik heb me daarstraks al de bedenking gemaakt: “Wie wil daar nu aan beginnen?” Het lijkt alsof ik zo’n twintig jaar van mijn leven heb uitgegomd… Marie-Paule brengt nog een bezoekje aan de Color Code, een van de sponsors van het evenement. Dan wacht alleen nog de klim naar de Hallembaye en de lange bocht door de mergelgroeve voor we weer in Riemst zijn.

Blijf dit blog nauwlettend volgen, over enkele dagen volgt er weer een boeiend verslag…