De toegang tot mijn blog “groetum.webatu.com” gehost door 000webhost.com is nog altijd hermetisch afgesloten. Ik ben dan van lieverlede maar begonnen de inhoud van de oude naar de nieuwe site over te pompen. Een hele klus. De links in de pagina’s zijn nog niet actief, de foto’s moeten ook nog worden ingeladen. “Sire, geef me honderd uren!” Google heeft het nieuwe adres intussen al ontdekt. Tik “groetum” in en je vindt deze blog terug onder “Groetum | A topnotch WordPress.com site”. Vandaag op plaats 4.

Het stappen gaat me steeds beter af. Ik kan al een fiks tempo aanhouden. Meer nog, ik voel me prettiger als ik er de pas kan inhouden dan wanneer ik wat rond kuier. De knie begint ook al meer tekenen van leven te geven. Ik kan een lichte vorm van optimisme niet langer onderdrukken. Op mijn wandeling woensdag in de vooravond kwam ik vier bekenden tegen, lopers die in de loop der tijden bij de Zweitlanceurs actief zijn geweest. Onder meer John Theunissen die mij zijn wedervaren met een hernia vertelde. Vorige zondag liep ik op de markt in Maastricht

Geen paniek, er zijn ergere dingen in het leven. Net nu ik opnieuw in de mood ben om wat nieuws over mijn fysieke toestand door te seinen, is mijn blog – het alomgeprezen “Groet um” joggingdagboek – niet meer toegankelijk. De site is nog wel te openen maar ik kan als webmaster geen nieuwe berichten meer versturen. De meest waarschijnlijke verklaring is dat de provider 000webhost.com de toegang tot mijn en duizenden andere sites om veiligheidsredenen heeft afgesloten. De server zou namelijk onder vuur liggen van massale cyberaanvallen. Vraag mij niet naar technische details, ik ben ook geen computernerd. Overigens

Het is nu al een maand geleden dat een hernia mij in een wurggreep nam. Afgezien van de technische moeilijkheden waarmee ik de laatste dagen geconfronteerd ben (zie het volgende bericht) was ik ook allesbehalve in de stemming om een stukje te plegen voor Groet um. Om die maand samen te vatten : in de eerste week was het kruipen en strompelen in huis, in de tweede week kon ik in het beste geval toch al enkele minuten wandelen. Auto rijden lukte wel weer vrij goed zodat ik toch enige mobiliteit had. Sinds begin vorige week is de felste pijn

Terwijl mijn vriendjes in het voorbije weekend de koude trotseerden in Tihange, Sart-Tilman of waar ook te lande, bleef ik warm binnen in mijn stulpje in Heukelom. Genietend van een hernia en bijbehorende geknelde zenuw. Waarschijnlijk het gevolg van de klassieke hernia-trigger: een zijdelingse beweging vanuit stilstand gevolgd door een neerwaartse beweging, bij het uittrekken van mijn loopschoenen nota bene. Spierontspanners en pijnstillers brachten wel enig soelaas maar de voorbije dagen heb ik voornamelijk in een soort foetushouding op de zetel (bank voor de Nederlandse lezers) doorgebracht. Ik kan intussen wel al een halve minuut rechtop staan tot de pijn