Mijn twee correspondenten Jef van de Weerdt en Roland Vandenborne hebben hun verslag van de Montafon-marathon doorgestuurd. Het is altijd prettig het relaas te lezen van twee oude marathonrotten, vooral als je zelf de wedstrijd al hebt betwist. Dat is intussen vier jaar geleden. ( Typ “Montafon” in bij “Zoeken” op de homepagina en je komt bij mijn verslag van 07/07/2007 terecht.) Ik denk zelfs dat ik een van de eerste laaglanders ben geweest die deze prachtloop heeft ontdekt. Achteraf kom ik tot de vaststelling dat ik daar een dijk van een wedstrijd heb gelopen. De (lichte) ontgoocheling van na

Een wedstrijd leeft van de vrijwilligers die de organisatie opzetten en de deelnemers die jaar na jaar present tekenen. Tussen de talrijke leden van de Bilzerse Joggingclub die in Rosmeer aan de start stonden, ook de twee vaste waarden, Willy Hertogen en Jean Stevens. Ze zijn ook al meer dan 20 jaar trouw aan de Challenge van de provincie Luik. Met zijn 68 is Jean Stevens is intussen een van de ouderdomsdekens van het circuit. Maar Jean voelt nog het vuur van de jeugd branden en blijft vechten voor iedere meter. In een wedstrijd in eigen streek mag Jean-Pierre Immerix

De Oversteekrun – dit jaar ten voordele van het Begeleidingscentrum Ter Heide in Hoepertingen – was niet alleen een sportieve uitdaging, maar ook een gelegenheid om bij te praten met een aantal oude bekenden. Tussen de deelnemers stonden vier oud-leerlingen, van verschillende generaties. Een vijfde, van de eerste lichting op het College, Filip Konings, leidde het verkeer in de buurt van start- en aankomstplaats in goede banen. Marc Maurissen heeft intussen ook al een leeftijd bereikt waarop een mens al wat meer filosoof wordt. “Echte harde trainingen hoef ik niet meer te doen, aldus de Bilzenaar, ik word toch niet

De kilometerteller van mijn trainingsdagboek voor juli is nog maar net boven de 100 gegaan. De gedwongen rust door mijn ribblessure – de rechterkant van mijn ribbenkast durft nog opspelen bij een felle inspanning, maar al bij al heb ik er nog weinig hinder van -, en een weekje vakantie zonder training maar met overdaad aan tafelgeneugten hebben mijn conditie een knauwtje gegeven. Vorige week ben ik dan maar aan een tussentijdse heropbouw begonnen. Vier trainingslopen om weer in het ritme te komen en vooral om weer wat souplesse te pompen in mijn zware benen. Op mijn training van vrijdag

Zondagvoormiddag, training met de Zweitlanceurs op Caestert. Een ogenblik onoplettendheid en pats … ik lag er. Het overblijfsel van een boomstammetje in mijn weg. De domme val in een reflex opgevangen met mijn hand, arm en ribben. Ik wist dadelijk dat het weer van dattum was. Toch maar doorgelopen en zelfs 2 uur afgemaald met Josette. Vandaag met stramme leden een uurtje losgelopen, dat wil zeggen afgezien. Het moet al de vijfde keer in mijn rijkgevulde carriere zijn dat mijn ribbenkast een flinke klap te verwerken krijgt. Geduld oefenen en pijn verbijten …