Voor het eerst in verscheidene weken heb ik de loopschoenen nog eens mogen aantrekken voor een testloopje. Een halfuurtje dinsdag en vrijdag op de Finse piste in Riemst leerden me dat de pijn in de bil verdwenen is … en dat de rechtervoet nog niet helemaal meewil. Maar ik kan me stilaan optrekken aan het vooruitzicht vanaf januari opnieuw voluit te mogen ronddraven.Zes nieuwe sessies in de vaardige handen van kinesist Roel Jacobs moeten zijn “hypersensitieve patient” op Olympisch niveau brengen. Maar een beetje minder mag ook.

De massage van het rechterbeen begint langzaam effect te sorteren. Maar een loopje van 10 minuten vorige week heeft me geleerd dat de voet nog enkele weken rust nodig heeft. Jammer maar helaas.Toch heeft mijn afwezigheid van de trainingsroutes ook positieve aspecten. Zondagochtend maakte ik een wandelingetje door Kanne en kwam er de Zweitlanceurs tegen die zich lekker aan het afbeulen waren. De groep was al aan de beklimming van de Muizenberg begonnen toen Harie en Lou mij zagen, rechtsomkeert maakten en mij verbaal aanpakten omdat ik hen niet uitdrukkelijk en persoonlijk vermeld had bij de loopmaatjes op deze site.“Zijn

De pijn in de voet en de bil bleven aanhouden. Een scan heeft uitsluitsel moeten brengen: stressfractuur in de (rechter)voet en het heiligbeen. Het verdict: minstens een maand geen belasting van de voet en het bekken, niet joggen, niet fietsen, alleen een beetje wandelen. De grote leegte wenkt.

Al twee zondagse trainingen gemist bij de Zweitlanceurs. Een pijnlijke bil is de boosdoener. Overbelasting, denk je dan, enkele dagen rusten en het gaat vanzelf over. Niet dus. Dan toch maar naar de arts. Een ontstekingsremmer en een aantal kinebehandelingen (kine = fysiotherapeut voor de Nederlandse lezers) moeten soelaas brengen. Voorlopig houd ik me onledig met fietstochten, tenminste als de weergoden even meewillen.

Zondagmorgen heb ik een wandelingetje gemaakt op Caestert. Nog eens de wind voelen, misschien een Zweitlanceur tegenkomen (praatje geslagen met onder meer Jean en Pierre) en jaloers kijken naar de voorbij tsjokkende joggers.De enige inspanningen die ik de laatste dagen heb geleverd, zijn tweemaal twintig minuutjes trappen op de hometrainer. Bij gebrek aan beter, want ik blijf het een saaie bedoening vinden.Om op de vaak gemailde vraag “hoe gaat het met je?” te antwoorden, een kleine update. In het gewone leven heb ik nauwelijks last van mijn rechterbeen en/of -heup. Maar vooruitgang is er evenmin te bespeuren. Ik kan alleen