zon 07/03/2021 11u * Luik Sart-Tilman E-jogging (CJPL) * 10,94 km * 01:08:49 * 9,5 * 59/81 * 2/3 * ♥♥

De challenge van de provincie Luik, de “doyenne” van de challenges, houdt vol en blijft wedstrijden organiseren, zij het in virtuele vorm. Wij grijpen de strohalm van de e-joggings aan om toch in competitiemodus te blijven. Wij, dat zijn Servais Halders en uw nederige dienaar. Daarmee zijn we (voorlopig) ook de enige Limburgers die de weg hebben gevonden naar de Luikse joggingoorden. Het dient gezegd: voor de Jogging du Blanc Gravier ging het initiatief uit van mijn Voerense kompaan die nog de benen en de grinta heeft om elk parcours de baas te kunnen. Ik heb veel meer reserves maar besluit toch het erop te wagen. En wacht met enige berusting af wat de parcourstekenaars voor ons in petto houden. Daar zitten alleszins smalle, kronkelende bospaden in, heb ik gemerkt tijdens de opwarming. Tijdens de verkennende gesprekken vooraf is er ook sprake van een zware helling en van modder. Over een uur zal ik er meer over weten.
Na een week wachten op de bevestiging van mijn inschrijving zijn we dan toch op weg naar het plateau ten zuiden van Luik. Servais heeft hier twee jaar geleden nog een reguliere wedstrijd gelopen. Ikzelf ben hier in mijn vorig beroepsleven een vijftiental keren geweest. Ik herken de gebouwen van de Universiteit van Luik en van een aantal wetenschappelijke spin-offs die hier in de bossen uitgezaaid zijn. Het is ook prettig meteen al enkele bekenden te ontmoeten. Michel Mancini moet ik van ver groeten. Philippe Fourny en Claudia Tonnachella zijn blij dat ze weer tussen (enkele) mensen zijn op zondagochtend. In de uitslag vind ik hen wel niet terug. We warmen op in het spoor van een topper… die verder nog in mijn verhaal zal opduiken. Michel Jeukens is al bezig aan de laatste kilometers van zijn opdracht. De start- en finishprocedure is ons bekend van veertien dagen geleden in Embourg, hier niet ver vandaan. Ik kies deze keer ook voor de smartphoneregistratie, om het de organisator gemakkelijker te maken… en zal het me achteraf beklagen.
Ik bespaar u het verhaal van mijn geklungel met de smartphone en start maar meteen met mijn wedstrijdverhaal. Dat wordt weer een eenzame tocht. Na twee bochten is Servais al uit mijn gezichtsveld verdwenen. Er volgt al snel een “technische” passage op een smal, dalend pad. Ik moet al meteen inhouden. Na een kilometer is het bospad perfect beloopbaar, ik vind zonder moeite de zwarte pijlen en heb zowaar een aangenaam ritme te pakken. Maar aan km 2,6 komt er plots een kink in de kabel. Voor me ligt het kasteel van Colonster… en wijst de pijl omhoog. Is het nu naar links of naar rechts? Ik probeer eerst rechts maar als ik na de bocht geen nieuwe bordjes waarneem, keer ik op mijn stappen terug. Daar komt Patrick Philippe aangestoven. Die staat voor hetzelfde dilemma, kiest ook eerst voor rechts maar neemt dan toch de andere richting. Ik volg dan maar. Het pad wordt hobbeliger en natter maar het gaat flink bergaf en ik kom voor het eerst (en het laatst) onder de 5 minuten. Patrick Philippe heeft zich als een havik in de diepte gegooid en heeft zelfs de fietser achtergelaten die ons daarnet ook niet kon helpen met het juiste parcours. 3,4 km achter de rug met een verdienstelijk tempo, twee rechtse bochten en dan …de smurrie. Had Alain Guissart het niet gezegd, Servais? Er wachten ons 800 vlakke en glibberige meter op een veldweg die ook druk door mountainbikers wordt bereden. Het modderpad, de omgeving (met links de Ourthe en de snelweg) komt me bekend voor. Ik heb hier nog gelopen maar dan in tegenovergestelde richting. Toen was het overigens nog erger. Een duik in mijn archieven leert me dat de feiten zich (het laatst) afspeelden in 2014, in de Belle Hivernoise. In het gezelschap van Johan Jorissen. Waren mijn benen nog maar zo goed als mijn geheugen… Aan de bocht naar links zijn we er vanaf… en staan we voor een steile muur, terug door het bos. Zo ver het oog reikt, gaat de weg meedogenloos omhoog. Ik kan vandaag de moed niet opbrengen om een poging tot lopen te ondernemen. Ik krabbel in wandelpas naar boven, en kijk met afgunst naar een jonge trailer die me voorbijloopt. De tweede deelnemer (na Patrick Philippe) die ik op mijn tocht ontmoet. Meteen ook de laatste. Ik heb mijn trainingsjack en broek aangehouden en heb alleszins geen last van de gure temperatuur die er heerst ondanks de zonneschijn. We worden nog door een groezelig tunneltje gestuurd. Daarachter is er licht maar het blijft klimmen. Aan de vijfde kilometer kruisen we de brede Boulevard du Rectorat. Maar het duurt nog een kilometer, tot aan de Boulevard de Colonster, voor we min of meer boven zijn en ik weer definitief op looppas overga. Stel u daar overigens niet te veel van voor. De fut is eruit. Met kilometertijden ver boven de 8′ is mijn gemiddelde toch naar de vaantjes. Nu alleen nog uitlopen en Servais niet te lang laten wachten, is de beperkte opdracht die ik mezelf meegeef. Het tweede deel van het parcours is volgens ervaringsdeskundige Servais redelijk vlak. En volgens mijn eigen bevindingen hopeloos ingewikkeld met vele kronkels en wegovergangen. Ideaal om verloren te lopen. Wat mij ook overkomt aan km 9. Pijlen zie ik niet meer. Ik loop hier enkele keren heen en weer, beland uiteindelijk aan een kruispuntje dat ik herken van bij de opwarming, doe nog een poging rechtdoor maar keer weer op mijn stappen terug omdat ik op die manier ver boven de officiële afstand ga uitkomen. Dan maar richting finish. Ik herken mijn reisgezel Servais niet dadelijk op de Chemin de la Vallée. Hij ijsbeert hier al een tijdje in trainingspak en maakt dan maar een fotootje als ik voorbijslof. Zo bewaar ik toch een visueel spoor van deze loop, ondanks de afwezigheid van pre-corona-fotograaf Marie-Paule. Aan de aankomst verlies ik nog drie minuten bij het inscannen van de QR-finishcode. Te weinig licht voor mijn tanende ogen, kuren van mijn smartphone, enzovoorts… Haha, en wie nu denkt dat ik de enige kluns ben, vergist zich. De gesprekken achteraf gaan voornamelijk over parcoursvergissingen van Patrick Philippe, Daniel Debra en… Servais Halders. Die laatste twee zitten nog verder van de officiële afstand dan uw verslaggever. Servais is ook verkeerd gelopen aan het kasteel van Colonster, heeft wel het pad rechts gevolgd en heeft zo de hele modderstrook overgeslagen. Maar ik zal het niet verklappen…
Ondanks al deze beslommeringen hebben we toch maar weer een afspraak gemaakt voor volgende week. Blijf gezond en tot het volgende verslag…