don 15/04/2021 10u30 * Montzen Jogging Connect (Challenge L’Avenir) * 8,2 km * 00:43:02 * 11,4 * 69/156 * 1/3 * ♥♥♥♥

“Ce que femme veut, Dieu le veut” zeggen ze bij onze zuiderburen. En dus staat Servais Halders vandaag ter beschikking van zijn schoondochter. En moet hij verstek laten gaan voor de Jogging Connect in Montzen die ik in mijn programma heb opgenomen. Waarom op een donderdag? Dat heeft te maken met de Covid-19 vaccinatie die mij straks te beurt valt. Om eventuele bijwerkingen voor te zijn, heb ik de Jogging van Montzen vandaag ingepland. Ik dus in mijn eentje naar het oostelijke Land van Herve. En in het charmante dorpje zelf verwacht ik ook een eenzame ervaring. Maar dat blijkt hoegenaamd niet het geval te zijn. Zowel voor als na mijn loop is er beweging van andere deelnemers op het dorpspleintje.
Ik ben er al voor tienen. Want ik wil deze keer elke wegvergissing uitsluiten met een uitgebreide verkenning. Het eerste deel is me voldoende bekend van mijn vorige twee deelnames. Maar ik wil vooral mijn kennis van de laatste lus opfrissen. Bij mijn verkenning loop ik dan toch weer een dikke kilometer te ver. Dat komt ervan als je tegen de richting inloopt. Maar uiteindelijk zie ik alles wat ik wil zien. Ik herken het offroad gedeelte maar had vooraf niet de link gelegd met deze loop. Toch maar mijn eigen verslagen nalezen voor ik naar de wedstrijd vertrek. Goed, op het ogenblik dat ik de QR-code scan, heb ik er voldoende vertrouwen in dat ik deze keer de ronde wel zal kunnen afleggen zonder haperingen. Om het verhaal over het “spoorzoeken” maar meteen af te sluiten, meld ik dat ik deze keer niet verkeerd loop. Uiteindelijk is er maar één hapering en dat is in het begin van de loop. In de eerste 200 meter loopt er weer van alles verkeerd. Ik vergeet mijn Garmin in groene, dus ready modus, te zetten. Gelukkig is hij meteen klaar omdat ik tijdens de verkenning al verbinding met de satellieten had gemaakt. “Le départ est pris” meldt de app. Eerst uitkijken naar het verkeer want we moeten al meteen oversteken aan een kruispuntje in het centrum van het dorp. Dan de smartphone in mijn heupbandje zien te wringen. Dat lukt maar na meer dan 100 meter en nadat het kleinood bijna door mijn stretchbroek naar het asfalt van de Rue Hubert Denis was gegleden. Mijn sportbril heeft dat bewuste asfalt wel gekust. Snel opgeraapt en verder. Mijn leesbril – nodig om de startcode in te geven – bengelt aan mijn nek. Ik heb nog enkele tientallen meter nodig om het onmisbare accessoire een plaatsje te geven achter de elastiek van mijn broek. En mijn sportbril houd ik dan maar in mijn hand. Die heb ik meegenomen om voldoende te zien in het bosje waar we straks door moeten.
Voilà, nu ben ik echt vertrokken. Ik leg er meteen de pees op om de verloren tijd in te halen. De weg stijgt lichtjes tussen de bebouwing en hier en daar moet ik de “pechstrook” opzoeken om me uit het passerend verkeer te houden. Daarna wordt het vlak en stil tussen de weiden. Even voorbij het waterkasteel De Graaf (en wat nu een visvijver geworden is) moeten we links op. Ik houd goed stand in de eerste klim. De steilste meters wachten op het einde tussen hoge bermen. Na 2,2 km ben ik op het hoogste punt van het parcours waar ik kort van een mooi panorama kan genieten. Daarna gaat het in gestrekte vaart naar beneden. Eerst tussen de weiden en voorbij een loslopende maar brave hond en een boerderij met koeienstal. ( Weet je wat ik denk? Dat die hond en die boerderij bij elkaar horen. ) De dalende weg weet van geen ophouden, ook niet tussen de huizen. Ik laat het tempo niet verslappen, wetende dat ik maximaal voordeel moet zien te halen uit het eerste deel van deze 8km-loop. Na 3,9 km komt er tijdelijk een einde aan het dalende profiel. De lopers die ik daarnet voor me zag en graag als mikpunt had willen inschakelen, zijn plots verdwenen. Waarschijnlijk zijn het deelnemers aan de korte loop en zijn ze links afgeslagen. Ik dus naar rechts onder een viaduct door. Ik probeer de bocht zo scherp mogelijk te nemen om geen overbodige centimeters af te leggen en ook om een kleine dreumes met roze fietshelmpje voor te zijn. Maar dat meisje heeft ook een willetje en peddelt vastberaden naar de rechterkant. Enfin, ik kan een botsing en een kindermoord nog net vermijden en rep me dan maar naar de overkant om verder onheil te voorkomen. Rechts wacht een juf met een sliert gele vestjes op fietsjes op het achterblijvertje. Daarom was ze zo gehaast. Nu, dat ben ik ook en ik blijf het ritme vasthouden op een korte stijging. Na een stukje afdaling verlaten we de rijweg weer om links de Ravel in te slaan. Die is onverhard maar licht dalend en perfect beloopbaar. Ik loop nog altijd op de grote plaat en kan na een bocht naar een asfaltweggetje het gashendel nog verder opendraaien. Ik heb nu enkele mooie kilometertijden neergezet. Maar bij het oversteken van het beekje is de pret voorbij.
Het steilste stuk van het parcours komt eraan. Een gedeelte van de lus door het bos heet Sherwood Ring. Dat blijkt de titel te zijn van een Engelse roman voor jonge volwassenen. Het verband kan ik niet verklaren. Overigens heb ik op die Sherwood Ring wel iets anders aan mijn hoofd. De asfaltweg schiet dus plots steil omhoog. Twee oudere wandelaars kunnen mijn gehijg van ver horen en maken plaats als ik een smal en nog steiler bospad indraai. Ik spaar mijn energie een honderdtal meter om op het vlakke gedeelte in het bos weer soepel rond te draaien. De wandelaars zullen meer kunnen genieten van het tapijt van witte voorjaarsbloempjes tussen de bomen. Het parcours houdt na mijn verkenning van daarnet geen geheimen meer in en ik kan dus met gerust gemoed aan de afdaling beginnen, nog steeds in het bos dus. De volgende 500 meter tussen km 5,7 en 6,2 zijn bezaaid met natuurlijke en kunstmatige obstakels. Ik vat samen: een bijwijlen glibberige afdaling op het gras, over twee krakkemikkige bruggetjes, een mini-chicane met draaipoortje, een modderige passage op het diepste punt, vijf dikke schijven boomstammen (je springt van de ene naar de andere om niet in de modder weg te zakken), een steil en hobbelig klimmetje bezaaid met boomwortels en tenslotte een afdaling van een gladde berm waar je je aan een reling bestaande uit smalle boomstammen moet vastgrijpen om niet naar beneden te rollen. En het sterkste is dat ik er zonder ongelukken door geraak. Ik heb intussen een achtervolger horen aankomen. Aan het geluid te horen springt hij zonder aarzeling van de ene (liggende en in de breedte afgezaagde) boomstam naar de andere. Hij gaat me voorbij op de Ravel die we nu weer hebben bereikt. Sébastien Hansez wenst me nog “courage”. Courage heb ik wel maar ik weet van mijn vorige wedstrijdpassages hier dat deze strook wel uitnodigt tot een versnelling maar dat de benen intussen al een flinke knauw gekregen hebben na de off-roadlus. Ik begin nu aan het laatste deel van het parcours. Door een mooi stukje Land van Herve, bovendien in dalende lijn, kan ik me opmaken voor de laatste moeilijke klim van de dag. Die duurt langer dan verwacht maar ja die 500 meter met de auto (ik was hier mijn verkenning gestart) gaat net dat tikkeltje makkelijker dan op twee benen. Een jonge moeder en dochter zien mij afzien in de laatste meters voor ik links weer onder de spoorwegbrug doorloop. Daarstraks bij mijn wegvergissing tijdens de verkenning was ik in de buurt van het indrukwekkende spoorwegviaduct dat trots poseert in alle toeristische gidsen van de streek. Maar laat ik bij de loop blijven. Ik vind snel mijn “vlaktebenen” terug op de Rue Gustave Demoulin en kan weer wat verloren klimseconden goedmaken. Boven op de laatste glooiing haal ik de smartphone uit mijn heupbandje. Dat gaat heel wat makkelijker dan de tegenovergestelde handeling in het begin van de loop. Ter hoogte van Patisserie Otten (’s donderdags gesloten) grijp ik naar mijn leesbril. Ha kijk, een “raccourci” in het reguliere parcours. Ik ben nu meteen aan het bord met de QR-code. Alles loopt gesmeerd. De jongen die me daarstraks is voorbijgegaan verliest wel heel wat tijd. Denk dus niet dat ik de enige kluns ben. Nog wat nagebabbeld en naar de auto. En daarmee ben ik aan het einde van dit verhaal en van een geslaagde dubbele opdracht. Nu ga ik het enkele dagen kalm aan doen…