zon 02/05/2021 10u30 * Beyne-Heusay E-jogging (CJPL) * 9 km * 00:41:51 * 11,4 * 52/87 * 2/3 * ♥♥♥♥

Leest iemand de gegevens in de databalk boven mijn wedstrijdverslagen? Zo ja, weet dan dat ik de cijfers gemanipuleerd heb. Dit is niet de officiële uitslag zoals je die op de CJPL-site vindt. Maar wel een eerlijke weergave van mijn prestatie op deze frisse voormiddag begin mei. Naar het waarom zal je niet lang moeten gissen. Weer eens verkeerd gelopen! Meer verderop in dit verslag. EDIT 4 mei : Uitslag is aangepast. Met dank aan de organisatie!
Het parcours van Beyne-Heusay is aangepast voor deze E-jogging. Mijn onvolmaakte herinnering van het reguliere rondje in 2019 zal me niet veel baat brengen. En het natrekken van de Openrunner-track levert ook nauwelijks bruikbare informatie op. We zullen het moeten doen met de verkenning van de eerste en de laatste kilometer. Wie de andere persoon van dit meervoud is, weet de trouwe lezer inmiddels. Ik begin er traditiegetrouw als eerste aan. Na een dikke honderd meter – de eerste bocht ligt al achter me – kan ik pas op kruissnelheid overschakelen. Eerst de leesbril en vooral de smartphone op een veilige plaats opbergen. Niets nieuws dus. De opwarming had me al gerustgesteld, de dalende eerste kilometer bevestigt mijn indruk dat de benen er vandaag zin in hebben. Na een doortocht door een sociale wijk – die in gewone omstandigheden in de finale ligt – wordt de afdaling almaar steiler. In deze zwaar golvende omgeving volgt na een beloning steevast een straf. Dat betekent vandaag 300 meter steil omhoog. Geen bochten, rechtdoor. Dit wordt mijn beste beklimming van het jaar tot nog toe. Die ik bovendien niet moet bekopen in de wijde lussen verderop, deels in het groen, deels tussen de huizen. Na 2,3 km zie ik net op tijd de pijl naar een smal pad links, vlak voor de inrit naar een huis. Servais Halders brengt de mensen een blitzbezoek, vertelt hij me later, maar vindt meteen daarna de juiste richting. Hobbels, groeven en een stevig stijgingspercentage koelen mijn ritme flink af. Een takje op de grond brengt me zelfs even aan het wankelen. Gelukkig kan ik me nog net staande houden en moet ik me niet vastgrijpen aan de prikkeldraad rechts van me. Kort daarna zal een jonge dame die Servais op het punt staat in te halen wel met de harde ondergrond kennis maken. En mijn generatiegenoot is bijna hetzelfde lot beschoren. Op het einde van de 400 meter onverhard sta ik zo goed als stil als we een nieuwbouwwijk inlopen. Maar ik ben snel weer in mijn ritme, geniet van mijn vlot tempo en van het kronkelende parcours dat ik dank zij een dubbel pijlensysteem (op de grond en op bordjes) feilloos terugvind. Alles blijft voortreffelijk verlopen in de beste der werelden. Maar perfectie bestaat niet, tenminste toch niet als ik mijn weg zoek in een Luikse virtuele loop. Via de Rue Grand’Fontaine naar de Rue de l’Epine, tussen de voorstedelijke huizenrijen. We moeten hier de brede rijweg tussen Beyne en Fléron over. De pijlen leiden ons naar het zebrapad waar we “in theorie” voorrang hebben. Er is net even geen verkeer en ik kan veilig de weg over. Aan de overkant geeft een nieuwe pijl de richting aan. De aankomst en het tweede deel van de loop liggen links, dit is me bekend. De gebogen pijl wijst naar rechts. Maar mijn geest is geprogrammeerd op links naar boven en overrulet de officiële wegwijzer. Bij de eerstvolgende kruiselingse straat, zonder bord of pijl, bekruipt me de onzekerheid. Maar als het nog rechtdoor is, staat er misschien geen aanwijzing, bedenk ik. Maar ik denk verkeerd en zal uiteindelijk 900 meter verder mijn vergissing moeten inzien. Geen borden op een rotonde, weer verkeerd. Ik twijfel even tussen opgeven en doorzetten. En kies er dan toch maar voor om mijn weg op snelheid verder te zetten. In tegenovergestelde richting, nu licht bergaf. Na 11’39” ben ik weer terug on track. De pijl laat geen ruimte voor interpretatie. De fout ligt bij mij. Dit wordt dus een E-jogging extra large. Uiteindelijk zal ik pas na 10,1 km terug aan de sporthal van Beyne zijn. Dat is meer dan 2km boven de officiële afstand. Ik zal weer de pen (het klavier) ter hand moeten nemen om de organisatie om clementie te vragen. Langs smalle straatjes met werkmanshuizen bereik ik de Ravel. In de richting waarin we lopen, deze keer de juiste, is dit een snelheidspiste. Ik haal met rasse schreden een loopster in. Of ze nu in competitiemodus is, of gewoon haar zondagse jogging doet, het geeft wel een kick om haar meteen ter plaatse te laten. Ik ben nu 8km onderweg. We verlaten de Ravel via een trapje, annex geasfalteerd bermpje. Na 200 meter op het brede voetpad naast de grote weg worden we rechts een kasseistraat ingestuurd. Noch de ondergrond, noch de stijging kunnen me verrassen, want verkend. Ik blijf er goed het tempo inhouden op de kinderkopjes terwijl twee uitzonderlijk brave fox terriers links op de uitkijk staan, euh zitten. Ik verzwak evenmin op de terugweg, parallel met de Ravel van daarnet, in de richting van de finish. Op de laatste klim van de dag haal ik met gemak Leslie Vignery in. Dat is de jonge dame die een half uur geleden in de buurt van Servais liep.
HIj zal intussen wel doorhebben dat ik voor de zoveelste keer het spoor bijster ben. In de laatste kilometer moeten we opnieuw de grote weg over. Ik verlies even tijd voor het zebrapad, onzeker als ik ben of de aankomende autobestuurder me voorrang zal verlenen. Dat gebeurt gelukkig wel en ik kan nu de laatste hectometers aansnijden in het armtierige centrum van Heusay. En zo beëindig ik dan toch de ronde, zij het met een retourtje rotonde van 2,3 km. Servais zal me vandaag niet ingehaald hebben. Maar daar koop ik niets voor. Integendeel, mijn lot ligt weer in handen van de wedstrijdjury. Dat doet overigens niets af van het uitstekende gevoel dat ik overhoud van deze loop.
Mijn reisgezel heeft intussen kennisgemaakt met een lapjeskat die zich zonder schroom in zijn koffer installeert. Servais is een echte dierenvriend. Onlangs deelde zijn Haflinger hem uit puur enthousiasme een tik op de bil uit en hield zijn baas zo een week lang weg van de Voerense looppaden. We nemen afscheid van Minou, Leslie en Vincent. Servais kiest deze keer voor de autoweg naar Moelingen. En zo kunnen we weer een streepje trekken op de eeuwige lijst van gelopen wedstrijden.

(Foto 1: Servais Halders in de Vredesloop in Vroenhoven. Uit mijn archief. Foto 2 van Servais: De laatste meters met het leesbrilletje en de smartphone in de hand.)