zon 30/05/2021 10u30 * Lantin E-Jogging (CJPL) * 9,9 km * 00:47:41 * 12,5 * 17/43 * 2/2 * ♥♥♥♥

Eindelijk is de lente daar. We kunnen weer in t-shirt op pad… maar nog niet in groep. Niet getreurd, ik ben intussen mentaal helemaal ingesteld op de individuele lopen die elkaar opvolgen in het Waalse landsgedeelte. Vandaag is het historische Fort van Lantin, in de buurt van Luik, de ontmoetingsplaats van de virtuele joggingfanaten.
Servais vertrekt voor de verandering als eerste. Ik heb enkele minuten langer opwarming nodig en bovendien eisen mijn darmen ook nog enkele minuten op, de derde keer al vanochtend. In elk geval zal ik de loop aanvatten zonder overbodige ballast. Op de Rue du Fort is het al meteen zoeken naar een goede loopstrook. Rechts is het asfalt opgebroken, links helt de weg naar beneden. Dus in het midden. Ook daarvoor is een verkenning geschikt, zoals ook voor het nemen van de eerste bocht naar rechts. Ik snij die zo scherp mogelijk aan, door de malse kiezeltjes en over een kasseistrook …en haal daarom misschien net niet de 10 kilometer. Het parcours mag dan als relatief snel te boek staan, de klimmetjes zijn niet te tellen. Nu komt in elk geval al het eerste. Eenmaal langs het kapelletje en over de Rue du Fays ligt het dorp achter me en ben ik alleen met mezelf, het beton van de ruilverkaveling en de akkers links en rechts van me. Ik ben al meteen met een stevig tempo vertrokken en probeer op de nu licht dalende strook mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Veel tijd wordt me daarvoor niet gegund want ik zie het volgende knikje al liggen. Het parcours loopt hier zo’n 4 kilometer rechtdoor. Je weet al meteen wat je mag verwachten. Een wandelaar met een hond zijn de enige levende wezens die ik hier tegenkom. Jonge bietenvelden en hier en daar een gerstveld houden me gezelschap maar zijn niet echt spraakzaam. De mesthopen langs de weg evenmin. Dan maar genieten van de staalblauwe lucht boven het Haspengouwse plateau. De Rue de Juprelle over, langs de graansilo’s rechts. Dit herkenningspunt herinner ik me nog van mijn vorige deelname in 2018, toen ik hier midden in een lange sliert lopers voorbijkwam. Kijk, links een nieuwe stal. Na 3,8 km buigt de weg links af en 600 meter verder naar rechts. Met die afwisseling moet ik het voorlopig stellen. Ik nader stilaan de helft van het rondje. Dat is ook het laagste punt. Hier hebben een bomenrij en verder een bosje de kaalslag van de moderne landbouw overleefd. Ik hoor mijn Garmin enkele keren zoemen maar bekijk mijn tijden verder niet. Ik heb geen idee van mijn snelheid. Afgaand op mijn gevoel op training zal ik ergens rond de 5 – 5’15” per km uitkomen. Groot is dan ook mijn verbazing en mijn blijdschap als ik veel later de tijden zie. Rond de 4’30”. Als Garmin het niet zwart op wit liet zien, zou ik het niet geloven. De vierde kilometer blijkt in het eerste deel de langzaamste te zijn. Ongetwijfeld door de puist tot 4-5% in het begin. Geen idee van de tijden dus, maar wel van de steken in de linker hamstring. Kramp verdorie. Inhouden, reageer ik onmiddellijk, om hier niet plots door een zweepslag in de berm links te belanden of tussen de bomen rechts. Dit is toch niet het einde van de loop (en dit verslag)? En 5 kilometer moeten terugsukkelen naar de finish? Als ik achter de bomenrij en weer in de zon uitkom lijkt het linkerbovenbeen zich te herstellen. Ik weet dat de weg terug naar het Fort grotendeels stijgend verloopt. Hier is het eerder zaak voldoende weerstand over te houden en moet ik de spieren niet overbelasten. Nu, de pijn blijft nog wat zeuren maar zal me niet verhinderen ook het tweede deel met goed gevolg af te leggen.
Aan de grote gele vlek, zijnde een koolzaadveld, begin ik aan de terugweg naar Lantin. Eerst anderhalve kilometer in oostelijke richting. Niet dat die richting veel uitmaakt, er is nauwelijks wind. En de langverwachte lentewarmte zorgt voor een aangenaam gevoel. De betonnen ruilverkavelingslinten zijn afgezoomd met halfhoge groene grasbermen. Ik ben net een wandelaar met hond voorbijgegaan. Geen reactie op mijn groet. De koptelefoon strak over het hoofd om zijn afzondering nog extra in de verf te zetten. Op een kruispuntje verleent een eenzame wielertoerist me vrije doorgang. Voor hem vandaag de prijs van de vriendelijkheid. Hoewel hij concurrentie had kunnen hebben van een sympathieke (oudere) wandelaar met een lieve (oudere) hond. Ik heb een keertje omgekeken of er niet een andere loper in aantocht was. Bijvoorbeeld Alan Woolf. Hij was zich aan het klaarmaken toen ik van start ging. De jonge veteraan 3 is weer tussen de mensen na zware gezondheidsproblemen in de vorige jaren. Wat een karaktersterkte! Niets e-bike of andere ersatz-inspanningen… Maar het beste van zichzelf geven in een echte wedstrijd. Overigens zal Alan pas binnenlopen als ik mijn QR-code (tevergeefs) heb gescand. Hij staat net voor me in de voorlopige stand. Nog eens een bocht. Na 6,5km. Wijst die pijl nu naar voor of naar rechts? Ha, ik zie nog meer pijlen. Rechtsop. Nu gaat het zo goed als rechtdoor terug naar de fortsite. Ik heb gisteren de GPS-track op Openrunner nog eens grondig bekeken en weet dat er nog een kink zit in de rechte lijn. Links en dan na vijftig meter rechts. Daar is het tweede silogebouw dat we daarstraks bij de verkenning in de verte zagen liggen. Servais die de wedstrijd al zes (?) keren heeft betwist, wist me dat te vertellen. De achtste kilometer zit erop. Ik kan mijn tempo redelijk handhaven. Bij nazicht op Garmin zelfs beter dan vermoed. Hier is de chicane waarvan net sprake. Er zijn hier blijkbaar werkzaamheden aan de gang. De weg is gedeeltelijk opgebroken en er staat een oranje afsluiting op de rijweg. Vlak daarvoor de zwarte pijl naar rechts. Een tiental minuten voor ik hier de bocht neem, heeft Servais hier …niet de bocht genomen. Gewoon rechtdoor gelopen. In de war, afgeleid door een hond… Op de Chaussée de Tongres, de grote rijweg, dringt zijn vergissing tot hem door. Even(?) de moed kwijt, dan maar op de grote weg verder en de eerste weg rechts in naar het Fort. Zevenhonderd meter te veel afgelegd. Kop op Servais, je CJPL-vrienden zetten dat wel recht in de uitslag. Dat is ook voor een tweede reden nodig. Zoals ook in de Remparts van Luik blijkt het onmogelijk om de finish QR-code te scannen. Hij is in goed gezelschap, ik bots op hetzelfde mankement. Voor mij dus nog twee kilometer, de moeilijkste van vandaag. Niet alleen voortdurend, zij het zachtjes, omhoog maar ook met het melkzuur van de voorgaande acht in de benen. Ik zal net op 5′ per km uitkomen. Dat ligt in de lijn van het niveau van de vorige kilometers. Ik durf het niet hardop zeggen maar dat is uitstekend. Door wegwerkzaamheden waarover ik het al twee keer had in dit verslag wordt het verkeer afgeleid over de ruilverkavelingswegen. Die hier in Wallonië trouwens vaak de enige verbinding zijn tussen sommige gehuchten of lieux-dits (huizenkernen) en met “Rue” worden aangeduid. Ik zal het geweten hebben. Achter me doemt een tractor op. Met een zwaaiende armbeweging geef ik tot drie keer toe een signaal aan de bestuurder van het gevaarte om me voorbij te gaan. Maar blijkbaar ontgaat de boodschap hem. Hij blijft gedurende tweehonderd meter achter me hangen. Zelf kan ik niet uitwijken zonder in een veld terecht te komen. Als hij aan een boerderij dan toch ruimte vindt geeft hij met twee flinke claxonstoten zijn ongenoegen te kennen. De drie auto’s die in zijn zog volgden hebben gelukkig minder plaats nodig. Intussen ben ik in de laatste kilometer. Ik houd ook stand op de laatste fellere knik. Ik zie plots een langzame loper voor me. Dat geeft me moed om het tempo nog eens op te schroeven op de flarden beton van de veldweg die leidt naar de laatste bocht op asfalt. Einde wedstrijd, einde verslag. Alles wat jullie nog moeten weten, is hierboven al vermeld.

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: Het kapelletje, gewijd aan de Notre Dame de l’Immaculée Conception. Of Onze Lieve Vrouw Onbevlekte Ontvangenis. Foto 2: Het fort. Foto 3: Samen met Servais en Alan, rechts, na de loop. Servais is nog niet bekomen van zijn wegvergissing.)