zon 27/06/2021 11u * Soumagne E-Jogging (CJPL) * 11,6 km * 01:18:28 * 8,9 * 4/4 * 1/1 * ♥

En plots is er keuze te over dit weekend. Een wedstrijd in golven met beperkt vertrekkersaantal (Hoeselt), een niet-competitieve loop (Alden Biesen), een klassieke jogging blijkbaar in groep (Manaihant) en een E-Jogging (Soumagne). Manaihant heb ik enkele weken al individueel gelopen, met goed gevolg overigens. Alden Biesen valt af vanwege te vrijblijvend. Nog even getwijfeld over Hoeselt. Maar ze moeten al goede papieren hebben als ze me willen strikken voor een loop waarin de leeftijdscategorie boven 60 geen rangschikking wordt gegund. Blijft over: Soumagne in de vorm zoals ik die de laatste maanden gewend ben. Ik moet wel zonder mijn maat Servais naar de plaats in de buurt van Herve. De 10 km-kampioenstitel op de piste kostte hem een nieuwe blessure. Ik wilde ook wel eens een lichter verteerbare brok dan de heuvellopen in Charneux en Polleur. De organisatie catalogeert de loop met één sterretje op vijf als gemakkelijk. Dat komt net goed uit. Helemaal vertrouw ik het nochtans niet. Het parcours op Openrunner vertoont enkele stevige bulten. En er lijkt ook wat onverhard tussen te zitten. Ik blijf dan toch maar bij mijn keuze voor Soumagne. De wedstrijd zit in de CJPL, ook al zijn we in het land van Herve waar de Challenge L’Avenir de plak zwaait. Ik moet de organisatie wel nog wakker schudden voor ik me kan inschrijven. Ik ben zondag al vroeg ter plekke om de warmte voor te blijven. Er is dan al volop beweging in de buurt van het station van Micheroux. Geen lopers maar marktbezoekers. Ik neem ruim de tijd voor de verkenning van de eerste en laatste kilometers en heb al een vijftal kilometer in de benen als ik de chrono indruk voor de echte start.
Ik heb meteen een mooi tempo te pakken op de kaarsrechte Ravel. We moeten onder het autowegviaduct door tot aan kilometer 2 waar we via een bocht naar links een stuk teruglopen op een smal aarden pad. Ik zoek naar de linkerbocht. Is dat hier niet? Maar ik zie geen pijl en ga er dan maar vanuit dat de bocht in kwestie wat verderop ligt. Maar enkele honderden meters verder is de omgeving nieuw en moet ik weer terug. Polleur bis, dus. Weer opnieuw beginnen, zoals in Polleur? Maar hier ben ik al verder van huis, lees het vertrek. Ik slof terug en besluit bij het inscannen van de aankomstcode, na enige aarzeling, toch maar een nieuwe start te nemen. Ik heb meteen weer het ritme van mijn eerste poging vast en rep mij op weg naar de bewuste bocht. Als je weet waar je moet kijken is het makkelijker. De pijl is aangebracht op het weggetje waar we moeten inslaan. Op de Ravel zelf heb ik verschillende pijlen gezien die rechtdoor wijzen maar om de afslag aan te kondigen is de voorraad blijkbaar te krap. Hoe dan ook, de eerste klip is omzeild. Ik ben nu alleen. Daarnet op de Ravel was er heel wat fietsverkeer. Marie-Paule moest haar wandeling ook vroegtijdig afbreken vanwege de voortdurend passerende tweewielers, met of zonder motor. Na 2,5 km gaat het rechtsaf op het asfalt. De weg begint nu snel te dalen. De fietsers worden hier afgelost door wandelaars die me tot op een dikke kilometer van de aankomst zullen vergezellen. Het gaat goed vooruit in de afdaling. Met drie kilometertijden ruim onder de vijf minuten ben ik er alvast goed aan begonnen. Daar in die brede bocht begint de eerste klim. Tijd om je aan te passen heb je hier niet. Het is meteen steil op de rechte weg. De benen protesteren onmiddellijk. Een topdag wordt dit niet. Ik kan nog net in looppas blijven en kan sneller dan verwacht weer ontspannen als we voor de versmalling aan de horizon rechtsaf worden gestuurd. Voor een nieuwe afdaling, eerst nog op de weg, daarna op een smal pad door een bos. Het laagste punt bevindt zich precies in het midden van de loop. Dat heb ik onthouden uit mijn voorbereiding op de Openrunnerkaart. Over een beekje, ik ben in de helft. Snelheid maken over de boomwortels bergop is uitgesloten. Hier en daar moet ik langs groepjes wandelaars die zo vriendelijk zijn de “coureur” doorgang te verlenen. Nu nog mijn weg vinden. Om de haverklap zie ik bordjes voor wandelroutes. Een zwarte pijl op witte ondergrond, die is voor mij. Maar welke richting wijst die nu uit? Ik kies voor rechtdoor. Mis, merk ik als ik uit het bos kom, aan km 6. Er zijn geen pijlen meer te zien. Ik wil mezelf niet vrij pleiten maar de organisatoren zouden zich hier en daar toch wat meer moeite kunnen doen met de plaatsing van de borden. Of een bijkomende aanduiding op de weg aanbrengen bijvoorbeeld. Voor de lopers uit de buurt is het al heel wat makkelijker. Alain Guissart, die ik zag voor de start, heeft waarschijnlijk de hele route verkend voor hij maandag er echt voor gaat. Terugkeren naar de gemiste pijl, zie ik niet zitten. Ik blijf dan maar de rijweg volgen die naar het dorpje Cerexhe leidt. Plots is alle kracht uit mijn lijf. Ik ga stapvoets naar boven, tussen de vele wandelaars, in de volle zon. Want het is hier weer aan het klimmen. Nu en dan doe ik nog een poging om te lopen. Maar na enkele meters is mijn energie op. Na een eindeloze kilometer in meer dan 9 minuten kom ik in wat het centrum moet zijn. En kijk, daar duiken “mijn” pijlen weer op. De tijd speelt nu toch geen rol meer. Ik loop even in tegengestelde richting om te zien waar ik eigenlijk had moeten uitkomen vanuit het bos. Dat is aan de kerk. Op de terugweg, nu in dalende lijn en in de richting van het parcours, probeer ik weer wat tempo te maken. Maar ik val meteen stil als het weer lichtjes stijgt. Intussen worstel ik met de vraag of ik er niet beter volledig de stekker zou uittrekken. Niet voor vandaag (ik moet immers terug naar de aankomst waar Marie-Paule zich zal afvragen waar ik blijf) maar definitief. Nog wat lopen als het te fel kriebelt maar de competitie aan jongeren laten. Er volgt nog een mooie passage tussen het groen en een stukje onverhard. Hopelijk kunnen de wandelaars ervan genieten. Daarstraks in de zon had ik medelijden met hen. Zij hebben nog uren voor de boeg. En dat terwijl ik mezelf voortsleepte als een zombie. Nog een laatste klim, met op de nabije achtergrond het geraas van het verkeer op de autoweg. Die ene ster voor dit parcours slaat misschien op de ondergrond. Die is best doenbaar. Vandaag ben ik in elk geval niet genekt door technische afdalingen. Nu linksaf op een betonnen lint tussen de velden. Het vervolg van het parcours heb ik in mijn hoofd zitten. Verkeerd lopen zal nu niet meer gebeuren. Helaas kan ik zelfs op het vlakke nauwelijks nog 100 meter in looppas blijven. De ontgoocheling over de wegvergissing is al lang op de achtergrond gedrongen door de onzekerheid over hoe ik verder wil met mijn favoriete tijdsbesteding. De hitte zal ongetwijfeld een rol gespeeld hebben bij mijn inzinking. Maar ik mag me geen meer illusies maken over mijn fysieke mogelijkheden. De leeftijd laat niet met zich spotten. Enfin, zo snel mogelijk naar Soumagne. Dat is nu de boodschap. Ik laat de hommels en vliegen op de betonstrook achter me en vind wat schaduw achter een haag op terugweg naar het centrum van Soumagne. Ik sukkel verder terwijl een konvooi zware motoren me langs rechts passeert. Terug aan de sporthal. 1,5 km omweg , een gemiddelde van 9 per uur en een gigantische dorst. Na wat zoeken vinden we de “Lautrec” waar de Jupiler voor soelaas zorgt. Maar het herstel zal nog enkele uren duren. Dat kan ook mijn categoriegenoot Raymond Jungbluth vaststellen. We ontmoeten elkaar toevallig in de abdij van Val-Dieu. Dan toch nog een mooie afsluiter…