zon 27/02/2022 10.30u * Geer Promenade du Geer (CLAP) * 8,9 km * 00:45:15 * 11,8 * 53/141 * 2/6 * ♥♥♥♥

L’ Ecole Saint-Joseph, een school die aan de achterzijde meer weg heeft van een boerenerf, daar moeten we vandaag zijn voor onze sportieve afspraak in Waals Haspengouw. Jean-Pierre Immerix en uw dienaar kiezen vandaag voor een stratenloop en laten Bilzen Offroad aan de trailliefhebbers. Zelf stond ik in 2014 al eens aan de start van de Promenade du Geer. Laat u niet misleiden door de naam. Er is wel degelijk een fraai wandelnetwerk rond de bovenloop van de Jeker maar van ons wordt echt verwacht dat we het parcours lopend afleggen. De naam van de gemeente Geer is afgeleid van de rivier die 60 km verder stroomafwaarts als een grijze draad door mijn trainingsgebied loopt. De naamkeuze is niet toevallig natuurlijk. De bijrivier van de Maas ontspringt hier in het laaggelegen, waterrijk gebied in het midden van Haspengouw-Hesbaye. De eigenlijke bron ligt in het dorpje Lens-Saint-Servais waar we straks zullen langskomen. Ik vertel het maar meteen. Over 6 kilometer zal ik daar geen adem meer voor hebben… Op foto 1 brengt Marie-Paule mijn uitleg ook in beeld.

In Geer hebben ze drie afstanden in de aanbieding. Ik kies zoals de meeste bekenden voor de middelste afstand, de 9 km. Die afstand halen we weer net niet. Zoals ook Jean-Pierre afleest op zijn hagelnieuwe Garmin. De Veldwezeltenaar is sinds kort helemaal bij de tijd en slaat zijn prestaties nu ook digitaal op. De pelotons van de drie lopen vertrekken samen. Ik zoek in de drukte of ik de voor mij onbekende Manuel Deharo Sanchez, dit jaar geregeld winnaar bij de veteranen 4, kan identificeren. Ik heb hem kunnen “ontmaskeren” op de foto’s van Jo Defrère van vorige week. En ik moet me dus verlaten op mijn visueel geheugen. In elk geval vind ik Manuel niet terug. Ofwel laat mijn geheugen mij in de steek. Ofwel is hij er gewoon niet. (Dat laatste blijkt het geval te zijn.) Ik hoor geen vertreksignaal maar ben wel meteen mee in de vaart der lopers. Na de eerste bocht (zie foto 3 van Marie-Paule) lopen we langs een indrukwekkende oude hoeve. Die is nu bezit van Hesbaye Frost, een bedrijf dat vooral (plaatselijke) groenten verwerkt en invriest. De Ancienne Ferme de Flône stamt uit de middeleeuwen en is in de volgende eeuwen tot een imposante vierkantshoeve verbouwd tot eer en genoegen van de heren van Geer. Bij de voorbereiding van mijn verslag stel ik tot mijn steile verbazing vast dat deze naam niet vermeld wordt in de officiële website van de gemeente Geer. (Foto 2.) Genoeg geschiedenis, over naar de actualiteit.

De licht aflopende eerste hectometers maken het wat gemakkelijker om in het (wedstrijd)ritme te komen maar ik heb me in elk geval voorgenomen om niet te fel van stapel te lopen. Toch blijkt de eerste kilometer weer veruit de snelste. Na 300 meter slaan we linksaf en beginnen aan de eerste lus (in oostelijke richting) die ons door de dorpjes Ligney en Darion voert. Waarschijnlijk ook nooit van gehoord? Ik passeer Michel Mancini maar zorg er vooral voor mijn ademhaling onder controle te houden en mijn benen te sparen. Ik loop een dikke kilometer in het gezelschap van en meestal achter een jonge dame. Mijn aandacht wordt getrokken door de naam op haar blauw shirt, “100drine” . Even later valt mijn eurocent. Haha, Sandrine! Ze verlaat me even verder om een weg rechts in te slaan voor de 15 km. Ik zie in de uitslag dat ze haar begintempo goed heeft weten vast te houden. Wat gebeurt daar? Twee deelnemers (met borstnummer, dus geen vrijetijdsjoggers) lopen in tegengestelde richting. De afslag daarnet gemist, neem ik aan. Om je voor de kop te slaan, zo verstrooid zijn. Na 2,6 km worden we linksaf gestuurd. Op een wandelpad (ook een Ravel?) in beton. Enkele lopers gaan me voorbij. “Van de korte loop of de 9 km?” vraag ik me dan spontaan af. Die vraag is een soort reflex geworden. Ook al maakt het antwoord niets uit en zal ik mij niet laten opjutten. Ik heb mijn lesje van de Midwinterjogging nu wel geleerd. Ik geniet (of probeer dat althans) van de fraaie natuur in dit meersgebied. Uit het profiel is het nauwelijks af te lezen maar er liggen wel twee bultjes die ik zo spaarzaam mogelijk probeer te ronden. Fotografe Nadine Claessens ligt rechts op de loer.

Nog een chicane en een houten bruggetje en we zijn alweer aan de Rue du Centre Bernadette waar we vlak na de start al zijn doorgekomen. De weg verandert van naam. Dat hindert me niet maar de volgende lichte stijging wel. Ik ben nu al een tijdje alleen maar krijg halverwege het klimmetje het gezelschap van een bekende, Michel Mancini. Die heeft de kloof (of het kloofje) op mij gedicht en neemt meteen het commando over. Ik volg in zijn spoor en snij, naar zijn voorbeeld, ook de bochten scherp af. Op een ruilverkavelingsweg die hier, zoals vaak in Waals Haspengouw de naam “Rue…”draagt, ga ik toch weer naar de leiding. We zullen in het totaal zo’n 4 km samen hebben afgelegd. En dat is de eerste keer dat me/ons dat overkomt in de talloze confrontaties van de laatste tien jaar. Twee oudjes eenzaam hijgend tussen de lintbebouwing hier en daar of in de open Haspengouwse vlakte. Het hijgen komt dan vooral van Michel, heb ik de indruk. En dat vind ik zelfs vermoeiender dan het afwerken van de kilometers. Voor het overige houd ik me strikt aan mijn tempo – in dat deel van het parcours even boven de 5′ per kilometer – en laat Michel de leiding nemen als hij daar zin in heeft. Op de stijgende Rue du Baulet (intussen in Lens-Saint-Servais) moet Michel wel een tiental meter prijsgeven maar ik wijk geen duimbreed van mijn “stabiliteitsplan” af . Ik k bedoel een stabiel tempo. Mijn gezel wroet zich toch weer tot in mijn spoor.

We worden door een signaleuse van de rechte weg afgestuurd. Naar, blijkt even verder, een onverhard, smal pad. Het is hier wel opletten voor wat modder maar na 200 meter is dat leed ook weer geleden. Dank zij een verharde tussenstrook haal ik toch nog een mooie kilometertijd in de buurt van de 5 minuten. Michel maakt van de overtocht van een rijweg gebruik om weer voor me in te glippen en de volgende onverharde doortocht in het bos aan de leiding te beginnen. De ongelijke ondergrond en het beperkte zicht achter de rug van Michel kosten me een aantal seconden. Aan een houten bruggetje zie ik dan toch de mogelijkheid om mijn compagnon de route voorbij te gaan zonder hem te hinderen. Michel verliest meteen een tiental meter. Ik blijf in de cadans die ik nu al kilometers aanhoud en doe voorlopig geen poging de man in het fluo voor me in te halen. Voor een versnelling die ik wel al in gedachten voorbereid, heb ik nog de laatste honderden meters op de weg. Ik heb het laatste stuk in het bos daarstraks verkend en word dus niet verrast door het ongelijke en bolle pad met asfalt en grind. We moeten nog even door een greppel en over een aarden maar wel vlak pad voor we het dorp bereiken. Michel zal nu niet meer terugkomen. Ik heb geen idee of ik in pole position lig bij de veteranen 4. Michel wist dat wel want hij heeft de Seraing Runner Thierry Carpentier zien voorbijkomen in het begin van de loop. Ik haal Christophe Christiaens (de man in het fluo) nog in en eindig zo, ongewild en ongeweten, vlak achter Thierry, de numero uno dus bij de 70-plussers. Of ik de 15 seconden verschil tussen ons beiden anders wel zou gedicht hebben, zal een open vraag blijven. In de eerste kilometers zou dat zeker niet gelukt zijn. Vier veteranen 4 eindigen overigens binnen de minuut. Hoe dan ook, ik ben tevreden over mijn loop. Het was een leuke sportieve ervaring. En een stuk aangenamer dan bij mijn twee vorige optredens in Kiewit en Hannuit.

Maar het verhaal is nog niet ten einde. Er blijkt enige verwarring over de uitslag bij de veteranen 4. In eerste instantie is de steller van dit verslag afwezig in de uitslag. Michel Mancini, hij weer, ontwart de knoop. Het nummer van Michel was onvindbaar bij de inschrijving. Nu blijkt dat het nummer in kwestie is uitgereikt aan… Willy Cortleven. Je kan je trouwens afvragen waarom men het bij de Challenge Cours la Province! nodig vindt bij elke loop een nieuw nummer te geven aan lopers die ingeschreven zijn voor de challenge, zoals de twee veteranen 4 die de hoofdrol gespeeld hebben in dit verslag. Het foutje bij de inschrijvingstafel wordt echter snel rechtgezet en we kunnen zonder kopzorgen van onze Leffe genieten in het schoolzaaltje (de refter?). Een podium voor de categoriewinnaars is er niet. Daarnet heb ik kennis gemaakt met de winnaar bij de veteranen 3, Christian Akkermans. Zoals zijn collega’s wacht hij ook tevergeefs op een presentje. Dat krijgt Calogero Mauro wel. Een fles wijn voor de eeuwige loper.

Corona, zegt u? Niks van gemerkt…

(Foto’s Marie-Paule)