zon 20/03/2022 10.15u * Burdinne Corrida Maryline Troonen * 13,2 km * 01:10:55 * 11,2 * 89/132 * 3/4 * ♥♥♥

Op deze derde zondag van maart is er keuze te over voor de loopliefhebbers. Ik volg Servais Halders die dit jaar zijn zinnen gezet heeft op de Challenge hesbignon. Het circuit start bovendien met een nieuwe organisatie in het pittoreske Burdinne, tussen Hannuit en Hoei. Meteen ook de gelegenheid om een aantal kennissen na lange tijd weer eens terug te zien. De loop is genoemd naar een vroeg gestorven hordenloopster uit deze streek en bestaat uit drie ronden van 4,4 km.

Het is vroeg dag om tijdig ter plekke te zijn, na ook nog een carpoolstop in Luik. Op de koop toe is het bitter koud aan en in de Ferme de la Grosse Tour, een oude vierkantshoeve, nu bezoekerscentrum van het natuurgebied van de Burdinale en de Mehaigne. Waar het mij met enig gefriemel dan toch lukt om de chip aan de schoen te bevestigen – de Challenge hesbignon houdt vast aan dit tijdmetingsysteem. Voor een volledige verkenning van het rondje is het te laat, daarvoor heb ik te veel tijd verloren met het groeten van de Waalse en de vele Vlaamse bekenden. Ik vertrouw dan maar op de bevindingen van Mark Geyskens. De start zelf wordt gegeven aan het kasteel van Burdinne met op de gevel de Latijnse spreuk “Vis Unita Fortior”, vereende kracht maakt sterk. Niet van toepassing op een individuele sport als hardlopen en zeker niet, als je zoals ik, zo goed als de hele wedstrijd in je eentje moet afhaspelen. Op het pleintje staan ook twee kanonnen die de Duitsers, volgens de overlevering, in 1944 hebben moeten achterlaten. Die kanonnen hebben de organisatoren blijkbaar op gedachten gebracht. Want als het uur van het vertrek heeft geslagen klinkt er plots een oorverdovende knal die mij en Martine Sobkowiak langs me bijna van de sokken blaast.

In de eerste hectometers ga ik Maja Van Zand en Kris Govaerts voorbij – voor het eerst in meer dan twee jaar starten we weer eens samen in een wedstrijd – maar een kilometer verder is Kris daar al terug. We passeren samen het verlaten station van Burdinne maar na 1,5 km op de klimmende Rue de la Gare kan ik zijn tempo al niet meer volgen. Op de Rue de la Vallée, niet toevallig op het laagste punt van de ronde, zie ik hem een groepje inhalen en mag ik de laatste illusie om alsnog weer aan te sluiten voor goed opbergen. 3,5 minuut is het uiteindelijke verschil na 13 km. Maar met Servais Halders aan de start zal de Truienaar zich evenmin begoochelingen moeten maken voor een overwinning in zijn nieuwe leeftijdsklasse. Na de gebruikelijke verschuivingen in het begin ( ik zie Bruno Broos, James Motten, en Peter Salmon, in die volgorde passeren) heb ik dan mijn plekje gevonden in de buurt van een zoontje-vader-combinatie. Het kereltje schiet me nog voorbij in de laatste kilometer van de eerste ronde, waarschijnlijk op weg naar de finish van de korte loop. Die eerste kilometers blijken ook weer de snelste te zijn, weliswaar ten koste van pijnlijke benen. Mijn eerste zorg is nu alvast een draaglijk tempo te vinden, zeker op de eerste beklimming van de steile Rue de Chimpisse na 3,5 km. Ik mag dus zeker geen poging doen om veteraan 3 Michel Ruymen te volgen als hij me op die helling van Chimpisse inhaalt. Een aanmoediging van Michel ten spijt. Na nog wat klim-en draaiwerk zit de eerste ronde erop. We maken nu een lusje door de Ferme de la Grosse Tour, met andere woorden de aankomst. De supporters hebben zich verzameld in de laatste bocht voor de finish (of de eerste bocht van de volgende ronde). Marie-Paule volgt de esbattementen in het gezelschap van Nadine en Gerda, aka mevrouw Broos en mevrouw Geyskens. De vader (die van daarnet) trekt zijn trainingsvest uit. Zijn eerste ronde was blijkbaar opwarming in het gezelschap van zijn zoontje. Hij is even de richting kwijt op de binnenplaats van de hoeve. Ik help hem verder, met dank aan mijn verkenning van daarstraks, maar hem aan drank helpen, kan ik niet. Blijkt nu dat de neofiet-organisatoren de drankpost aan de verkeerde kant hebben gezet voor de deelnemers aan de 8,5 en 13 km wedstrijd. Mij maakt het niet uit, maar Jos Biets wel. Het fel afgeslankte lid van het Challenge-comité, ziet nog meer feilen. Tientallen bekers als prijs (niet meer van deze tijd), de niet-verwarmde ontvangstruimte, het zijn andere doornen in zijn kritisch oog. Wel een mooi parcours, probeer ik Jos te vermurwen.

Ik begin aan de tweede ronde. Eerst de zachtjes oplopende strook op kasseien naar het dorpsplein. Dan een licht dalende en dito klimmende betonstrook van zo’n 700 meter. De vader (u weet wie ik bedoel) kan me in zijn lichtere outfit toch niet volgen. We buigen rechtsaf op een graspad , 250 meter, maar het voelt langer aan. Het lijkt hier wel neergelegd voor een veldloper (die ik niet ben). Boven weer op het verhard maar nu zit er weer een opwaarts knikje in. Dan links, opnieuw op het gras. Ik durf het tempo hier wat opdrijven. 400 meter tot aan een rotonde waar de signaleur me nog wat moed inpompt. We komen hier allemaal afgezonderd voorbij. Voor de man misschien ook een truukje om de tijd te doden. Ik snij de bocht naar rechts zo scherp mogelijk aan. Veel zal het niet helpen want we krijgen een nieuwe lange helling voor de voeten. Michel Ruymen loopt zo’n 100 meter voor me en neemt dus niet langer afstand. Ik zal dat maar als een goed teken interpreteren. Een (zeldzame) loper voor me inhalen, zit er voorlopig ook niet in. Het onaangename gevoel in mijn benen is intussen wel weggeëbd maar dat dank ik in de eerste plaats aan mijn behoudende aanpak. Ik neem jullie nu meteen naar km 7,3 – in de tweede ronde dus – op de Rue des Thiers. Dat is op het plateau boven de beekjes die de charme van deze regio uitmaken. We zijn snel terug beneden op rivierniveau via een steile maar niet ongevaarlijke afdaling op een smal pad waar je in een linkerbocht fel in de remmen moet om niet in de prikkeldraad te belanden. Even een modderige passage (nauwelijks vijftig meter) om dan in de vallei de Rue de Huy over te steken. Gelukkig zijn de signaalgevers hier bij de pinken want je hebt geen uitzicht op het verkeer van links. Dan gaat het vlak op het asfalt naar de Rue de Chimpisse om daar weer de helling op te klauteren. In looppas blijven op het steilste deel is mijn enige uitdaging om dan in de speel- en sportzone weer wat te verdapperen. Voor het verslag zap ik meteen door naar de laatste meters van de tweede ronde, waar ik mijn intussen overtollig geworden muts en handschoenen inlever bij mijn sportdirecteur, euh mijn trouwste fan. Na de bijtende ochtendkoude is de temperatuur gestaag de hoogte ingegaan en genieten we intussen van een aangenaam lenteweertje. Ideaal om te chillen, denkt de jonge signaalgever op de binnenplaats van het kasteel en hij bemoeit zich verder niet met de lopers. Na de lus in de aankomstzone zie ik Maja Van Zand aan de overkant. Zij zal slechts drie plaatsen achter me eindigen. Ik ben intussen snel genaderd op de dame voor me. Bij de derde doorkomst op het dorpsplein kan ik dan eindelijk nog eens een plaatsje winnen. De dame verliest snel terrein en ik zet dan mijn tocht maar alleen verder. Intussen blijf ik visueel contact houden met Michel Ruymen. Uiteindelijk zal ik vlak na de Alken-loper eindigen op een kleine halve minuut. Ik heb nu een aangename maar bescheiden cadans te pakken. Want ondanks het betere gevoel gaat de rondetijd omhoog. Daar zijn zeker de opeenvolgende hellingen debet aan. Na een honderdtal meter op verbrokkeld beton en/of asfalt ben ik weer op het hoogste punt van het parcours. Dan volgt 800 meter op een veldweg waar je blijft worstelen met de vraag waar je voeten neer te zetten. Bij de nabeschouwing stel ik vast dat ik daar precies de snelste tijden heb gelopen. Misschien om er sneller vanaf te zijn? Ik haal zowaar nog een collega in. Veteraan 2, Paul Vanvinckenroye is het slachtoffer. Drie vriendelijke dames moedigen me nog even aan op de beruchte côte de Chimpisse. Als uitsmijter volgt er dadelijk nog een klimmetje. Dan de laatste kronkels op smalle steegjes in het dorp naar de Rue de la Burdinale en de finish. De eerste uitgave van de corrida van Burdinne zit erop. Geen kwaad woord over het rondje: afwisselend door het reliëf en de ondergrond, zo goed als verkeersvrij, maar pittig. Bij het overschrijden van de streep brengt Etienne Vanderschelden me meteen op de hoogte van de uitslag: “derde veteraan 4”. Even later hoor ik dat de mysteryman van de vorige lopen Manuel De Haro Sanchez achter me geëindigd is. Daarmee heb ik dan toch een mini-overwinninkje behaald.

Een uur later in de koude kantine-loods waar het bibberen blijft. “In twintig jaar nooit meegemaakt in deze challenge” sneert Kris Govaerts als alleen de eerste drie en een monstercategorie – 40-plussers – naar voren worden geroepen voor een beker en een fles Chimay. Maja haalt nog net het podium met een derde plaats in die onuitgegeven leeftijdsklasse. Servais, Kris en uw dienaar krijgen dus niet de unieke kans om samen op het podium te staan. Dan improviseren we er maar zelf een! Als Jos Biets dat te weten komt…

(Foto’s Marie-Paule)