vri 08/04/2022 19.30u * Saint-Remy Jogging du Weekend de la Bière * 10,2 km * 01:03:04 * 9,7 * 90/113 * 3/3 * ♥

Wat een afknapper! Dat is het gevoel na een dikke kilometer in deze voor mij nieuwe loop in de Challenge L’Avenir. Ik ben behoudend van start gegaan op de steile klim op een veldweg onmiddellijk na het vertrek en probeer op het vlakke mijn achterstand op veteraan 4 Cyrille Ryckebusch te verkleinen of alleszins niet groter te laten worden. We worden linksaf gestuurd en even verder duiken we het Bois de la Julienne in. Daar zijn mooie wandel- en loopwegen die ik ken van mijn doortocht op weg naar Banneux. Maar de jonge organisatoren (La Jeunesse de Saint-Remy) hebben iets anders in gedachten. We krijgen een onvervalst trailparcours voor de voeten. Met smalle, hier en daar glibberige paden, steil naar boven of naar beneden, over kuilen en boomwortels. Kortom, alles wat ik haat. Nadat mijn benen me dwingen tot een tweede wandelstrook, geef ik er de brui aan. Ik probeer in de eerste plaats de lopers die me voorbij willen niet in de weg te lopen. Een van hen is Luc Hilderson die het ook voorzichtig aanpakt maar toch nog een schijn van tempo ophoudt. Ik doe geen moeite meer om hem te volgen. Mijn afkeer van dit soort wedstrijden is zo groot dat ik me voorneem geen verslag te schrijven. Om de herinnering zo radikaal mogelijk uit mijn (onder)bewustzijn te bannen. En kijk, nu ben ik toch bezig de frustratie van mij af te schrijven. Als er dan toch een einde komt aan de ellende zijn we nog maar een kleine 3 km ver. De eerste 20 minuten leken wel een eeuwigheid.

Na een doortocht door een weide komen we uit op een vlak pad in beton. Voorlopig ben ik voor mezelf nog in het ongewisse hoe het verder moet. Hier wat freewheelen of toch nog proberen wat verloren tijd in te halen? In afwachting doe ik maar een plasje. Op die twintig seconden zal het nu toch niet meer aankomen. Ik ga zonder moeite voorbij de enkele lopers in mijn gezelschap. Rond km 5 lopen we door een gehucht dat ik later niet kan thuisbrengen op de kaart. Een mevrouw in kamerjas en pyjama is al haar klaar om haar bedsponde op te zoeken. Zo ver ben ik nog niet. Ik ben nog maar halfweg. Ik maak van de lange afdaling gebruik om de spanning op de benen weer wat op te drijven maar de daaropvolgende lange klim op een breed keienpad slaat me weer terug naar een sukkeldrafje. Ik ben nog steeds in twijfel over mijn verdere bedoelingen en las tussendoor dan maar enkele wandelpauzes in. Aan km 6 draaien we links de richting mijn van Trembleur in waar de weg me bekend voorkomt van de Jogging des Vergers in de Challenge van de provincie Luik. Maar dit keer in eenzaamheid.

Ik zie een andere loper vijftig meter voor me en besluit dan toch maar een poging te doen om hem in te halen. Langzaam kom ik in een beter ritme. We blijven heel wat onverharde paden of stroken opzoeken maar die zijn wel goed beloopbaar. In de Rue Supexhe waar ik de (jonge) man voor me inhaal, word ik net op tijd teruggeroepen door de signaalgever of ik was rechtdoor gelopen op weg naar het westen en weer het bos… De achtste kilometer is een rechte streep op asgrond. Misschien wel een oude trambedding. Het is een bizar gevoel, alleen in het halfdonker tussen twee hoge bermen. Het fluovest van de signaleur (eigenlijk een signaleuse) is van ver zichtbaar en stelt me gerust dat ik nog altijd in de goede richting loop. We komen weer in de bebouwing. Het gaat bergaf en ik kan eindelijk nog eens een kilometertijd lopen waarmee ik onder de mensen kan komen. Dat is ook de bedoeling: de avond valt nu snel en ik moet me haasten om thuis te zijn. Ik haal zelfs nog een loper in. Opnieuw op een onverhard pad dat ik gelukkig goed verkend heb. Mijn sportbril helpt niet meer, zo donker is het intussen geworden. Bij mijn derde poging (na tweemaal in de opwarming) geraak ik nu wel het laatste bultje over aan de kerk. Ik krijg nog enkele “félicitations” mee van de supporters achter de dranghekken. Of zijn het blijken van medelijden?

Over de mat. Het is voorbij. Of toch bijna. Want als toppunt van de miserie sta ik niet in de uitslag. Voor een keer komt me dat niet slecht uit. Nu, ik heb toch wel een rechtzetting gevraagd. Bij het ter perse gaan is er echter nog geen correctie aangebracht. (Edit: Nu, zondagmiddag, toch in de uitslag opgenomen).

Onverwacht kent de avond nog een happy of alleszins aangenaam einde in het gezelschap van de Boltlopers van Tongeren.