vri 15/04/2022 19u * Tongeren Estafette * met Cindy François * 00:29:46 * (samen) 11,685 km * 12,3 * 54/67 * 2/4 (Gemengd 110+) * ♥♥♥

Een verrassing ook voor mij, mijn deelname aan de tweede estafetteloop van het seizoen op de Motten in Tongeren. In mijn vorige verslag schreef ik dat de tegenvallende loop in Saint-Remy toch nog een mooie afsluiter had gekregen in de bovenzaal van de Jeunesse de Saint-Remy. Aan tafel met de Tongerse Bolt-lopers blikten enkele leden al vooruit naar de volgende uitdaging, de aflossingsloop in Tongeren. Alleen Cindy François zat er wat ongelukkig bij, want zonder partner. Voor de loop, natuurlijk. Even later en na morele druk van de tafelgenoten was de nieuwe ploeg een feit, Cindy en Willy in de Gemengd 110+ -klasse.

Voor de start krijgen de neofieten uit Tongeren nog wat uitleg over de procedure in de estafette-challenge. Die is ook voor mij nuttig : het systeem met de jetons is namelijk afgeschaft. De moderne apparatuur van O’Top services berekent automatisch het gemiddelde van elke loper. Daarvoor moet de loper die aan de laatste ronde bezig is niet meer stokstijf blijven staan bij het weerklinken van het eindschot na een uur, maar de resterende meters van de ronde afleggen tot aan de finish. In wedstrijdtempo uiteraard.

Om zeven uur – onder een laat zonnetje maar met een fris aanvoelend windje – wordt het peloton van 66 lopers, de eerste golf van het deelnemersveld, in gang geschoten. Na 200 meter is het kaf al van het koren gescheiden. Ik bevind me dan al in de categorie “kaf”, helemaal volgens verwachting overigens. Ik probeer vooral in mijn ritme te komen en mijn ademhaling onder controle te houden. Ik heb nog een tijdje oogcontact met Romain Uitdebroeks, mijn voornaamste concurrent, maar vanaf ronde 3 zie ik hem alleen nog in de wisselzone, wachtend op zijn maatje Lori Parroni. Ik kijk goed uit mijn doppen in die eerste kilometer want achter de ruggen van mijn voorgangers is het zaak de obstakels – boordstenen en oneffenheden – tijdig op te merken. Bij het naderen van de Trakks-boog ofte aankomstboog zoek ik mijn ploegmaat op maar die zie ik pas in laatste instantie op enkele meters van de streep. Een dikke vijf minuten later is Cindy terug na haar eerste ronde en ben ik weer aan de beurt. Ik heb geen precies idee van haar rondetijden. Die verschijnen later misschien nog in de officiële uitslag. Een extrapolatie levert een gemiddeld op van 5’15” voor mijn ploeggenote, een mooie prestatie dus. Ikzelf heb geen idee van mijn tijden tijdens de loop. Die blijken achteraf beter mee te vallen dat wat ik op basis van mijn subjectief gevoel had verwacht. Hoe dan ook, we slepen een tweede plaats uit de brand, op 3 plaatsen en 365 meter van het winnende duo.

Ik begin aan mijn derde ronde. Tijd om een evaluatie te maken van het parcours. Daar zitten in het begin en op het einde nogal wat kronkels in. Op een afwisselende ondergrond, om het neutraal te zeggen. Een flinke portie Finse piste, klinkerpaden met hier en daar bultjes, en tenslotte grasstroken. Heel licht golvend met één nijdig klimmetje. Er wordt ons nauwelijks een vijftigtal meter op de atletiekpiste gegund en dat is voor mij al een tegenvaller. De mooie asfaltpaden in het gerenoveerde Mottenpark laten we links liggen. Nog een domper. Waarschijnlijk wilden de parcoursontwerpers niet in concurrentie komen met de wandelaars. Daarvoor alle begrip. Maar op de atletiekbaan zijn er toch geen andere weggebruikers… Het parcours is overigens de enige schaduwzijde op een voor het overige voortreffelijke organisatie.

Hoe het ook zij, ik geraak maar niet in mijn ritme. Mijn benen voelen nog altijd even flanelachtig aan als in de eerste ronde. Alleen de eerste tweehonderd meter verteer ik goed maar op het korte stukje onverhard daarna lijk ik wel stil te staan. Op de Finse piste verder probeer ik weer wat tempo te maken, zonder veel resultaat overigens. Halfweg wacht er een venijnige bult. Ondanks de niet aflatende aanmoedigingen van parcourswachter Norbert Collas kost het me altijd maar meer moete om boven te geraken. Op het talud en in de afdaling naar een nieuwe strook houtzaagsel is het dan weer vechten om tempo te winnen. Hoe moeilijk ook voor mij (en voor de anderen, hoor ik achteraf) vind ik de passage hoog boven de atletiekbaan het mooiste deel van het parcours. De fotografen denken er waarschijnlijk ook zo over. Er zijn er vanavond trouwens zoveel dat je ze achter elke hoek en kant tegenkomt.

Het windje wordt intussen almaar kouder tijdens onze rustpauze. De toplopers trekken zelfs even een jasje aan. Terwijl we wachten op de volgende stokwissel houd ik de bewegingen van de collega’s in de gaten. Sebbie Maessen heeft zich choco gelopen in de eerste ronde en dwingt zijn ploegmaat Ronny Vanhay tot een dubbele shift . Na zes ronden zit mijn taak erop. Cindy zal de klus moeten afmaken wanneer het eindschot weerklinkt. Dat doet ze met brio en we mogen delen in de volle prijzenpot van de estafettechallenge.

(Foto: Jens Riskin)