zat 27/08/2022 16.15u * Mariënloop Borgloon (Helpshopcriterium) * 11 km * 00:58:27 * 11,2 * 97/137 * 5/10 (65+) * ♥♥♥

Drie (pseudo-)nieuwe criteria in Limburg dit jaar maar één echte nieuwe loop: de Mariënloop in Borgloon. Genoemd naar het klooster Mariënlof in Kerniel, maar met start en aankomst aan het Fruitbelevingscentrum, de Stroopfabriek, aan de noord-westelijke rand van Borgloon. Organisator Pascal Van Marcke wist waar hij een schitterend parcours kon vinden en trok naar de gravenstad. Hij tekende er een rondje uit van 11 en van 6 km. Goed uitgekiend met afwisselende ondergrond, met lussen tussen de boomgaarden en rechte stukken op een fietspad maar haast volledig in het groen. Op kleine wegen, waar ik me tijdens mijn twee verkenningen volledig in een knoop heb gelopen. De blauwe en gele pijlen die vandaag geen twijfel laten bestaan over de juiste richting, zijn er, voor mij althans, enkele dagen te laat geschilderd. Aan mijn verkenningen heb ik wel enkele uren loopplezier overgehouden in een nieuwe, fraaie omgeving.

De eerste reacties die ik zaterdagmiddag bij mijn aankomst aan de startlocatie opvang zijn er van ontgoocheling. “Niet echt veel vertrekkers en Pascal heeft zo zijn best gedaan…” Die indruk heb ik niet en meer dan 200 vertrekkers (voor de twee wedstrijden) vind ik een mooi startkapitaal. Ik zit wel in mijn maag met de ongebruikelijke methode om een bijkomende euro te vragen bij een voorinschrijving. Waarom dan niet meteen de reële prijs noemen? Er is zo ook nauwelijks verschil met de daginschrijving die ik dan maar verkies. Ik laat wel een kans op een ballonvaart schieten…

Het is vandaag weer lang wachten op het vertrek. Tot kwart over vier. Hoewel het voor mij eerder kort dag was. Tot gisteren verkeerde ik in de waan dat de wedstrijd op zondagmiddag geprogrammeerd stond. Het is dankzij Jean-Pierre Immerix dat ik hier überhaupt aan de start sta. Hij had opgemerkt dat ik gisteren nog een training had afgewerkt. En was zo alert om te informeren of ik mijn plannen gewijzigd had. Zonder de krullebol van Veldwezelt had ik de loop gemist en was dit verslag nooit verschenen.

Ik heb daarnet nog flink opgewarmd maar het gedrentel voor de start heeft mijn benen verdoofd. Een rustige start brengt misschien weer wat tonus in mijn spieren. Via de Ervaert – zo heet de straat – komen we uit op een grindpad tussen de bomen. Daar gaat het lichtjes omhoog, zoals ook op het fietspad dat we even nemen. Maar na 600 meter verlaten we het asfalt weer en duiken we rechts een verdord graspad in. Na een linkerbocht wordt het smalle pad een bredere veldweg. Even stoffig maar nu wat feller stijgend. Die kronkels in de aanvangsfase heb ik bij mijn eerste verkenning tevergeefs gezocht. Nu krijg ik eindelijk zicht op de route. Een eerste kilometertijd onder de 5 minuten, zoals bij mijn vorige lopen, zit er hier niet in. De tweede kilometer – vanaf hier ken ik het juiste parcours wel – is nog langzamer. Door de klim naar het klooster van Colen en ondanks een afdaling. Want iedereen doet het voorzichtig aan op het paadje tussen de draadafspanning van de weiden. In de rij lopers voor me trippelt ook Kris Govaerts naar beneden. Hij is langzaam gestart en ik blijf een drietal kilometer in zijn buurt. In de tweede helft van de loop zal hij wel afstand nemen, hoewel een verschil van 2 minuten aan de finish eerder in mijn voordeel pleit. Ik had erger verwacht. De deeltijdse kustbewoner – Kris dus – kijkt ook maar sip als hij de verhoopte derde plaats moet laten aan Albert Vandensavel. Die is ook eerste Waal. Niet zo moeilijk natuurlijk als enige zuiderbuur. Maar ik ga voor het verslag nog even terug naar het klooster op de heuvel. Marie-Paule heeft zich geposteerd op de kasseiweg naar de toegangspoort. En heeft daar on the spot een toevallige bezoekster als fotografe “ingehuurd” om wat kiekjes te maken van mijn passage. Ik heb foto 2 gekozen uit de reeks die Mieke Jacobs me heeft toegestuurd. Overigens wemelt het van fotografen langs het parcours. Het blijft nog even smal tot we weer op het asfalt uitkomen. Op weg naar Kerniel “centrum”, weer op een hoogte. We zijn nauwelijks 2 km onderweg en hebben al enkele kuitenbijtertjes te verwerken gekregen. De snelheid is er even volledig uit. Ik kijk uit naar de volgende kilometers die ik wel heb kunnen reconstrueren op mijn zwerftochten in de voorbije veertien dagen. Die zijn lichtlopend, eerst op het fietspad en daarna op een beton/asfalt landbouwweg. Op km 4, goed voor mijn beste kilometertijd, haal ik zelfs al een collega in. Een zeldzame gebeurtenis vanmiddag. We lopen nu even door een bosje in de Sint-Anna Beek vallei. Rechts worden we uitgenodigd een kijkje te nemen aan “onze” poel. Dat heb ik vorige woensdag al gedaan. Vandaag volg ik het parcours dat dadelijk uitkomt op een bredere rijweg. We draaien naar rechts. Van hieraf moet ik enkele kilometers “blind”lopen want niet verkend, of eigenlijk niet gevonden. Uiteindelijk blijkt de weg Gors op Leeuw, tenminste het deel van het parcours, 800 meter lang te zijn. De indringende geur van op het veld links uitgestrooide mest hindert me aanvankelijk om me op de loop te concentreren. De klim ligt me blijkbaar goed. Ik nader op het groepje voor me. Boven op de grindweg tussen de plantages haal ik een loopster van Hoeselt Run in. Die van Hoeselt vallen sowieso het meest op in hun oranje-blauwe outfit. De jongedame piept van de inspanning. Het parcours doet intussen zijn best om de titel van mooiste loop van Limburg te verdienen. Ik zie een loper voor me een scherpe bocht naar rechts nemen. Dat moet de Daalbroekstraat zijn die ik wel op Strava heb teruggevonden maar niet in het echt …tenzij vandaag in groep. Huizen zijn hier niet te zien, alleen laagstamaanplantingen. En boven ons de grijs-blauwe lucht. Het weer is wel wat zweterig maar voor mij best aangenaam. De twee repen beton van de genoemde Daalbroekstraat leiden naar een beboste wal. Ik heb een vermoeden dat we een donker wandelpad worden opgestuurd dat zal uitkomen op een kruispuntje en zowaar een huis. Klopt, maar hoe lang is dat pad? Ik vraag het me niet zonder reden af: hier en daar liggen er wel wat boomwortels die ik zonder bril moet zien te ontwijken en ik voel me opgejaagd door de loper achter me die ik daarnet in het open veld ben voorbijgegaan. Samen met het licht oplopende profiel drukken de vervelende omstandigheden mijn kilometertijd omlaag naar bijna 5’30”. Eén kilometer zal de donkere passage geduurd hebben. Ik ben blij dat we weer een beter zicht en meer plaats hebben op het fietspad terug naar Kerniel. Ik moet de kinderen een tweede keer teleurstellen aan de bevoorrading. Ze reiken met veel enthousiasme een bekertje aan maar ik verwacht vandaag geen boost van een slok water. Nogmaals over de tijdsregistratiematten die dus op verschillende punten van het parcours zijn neergelegd. De deelnemers kunnen op die manier hun tussentijden kennen en vergelijken met hun rechtstreekse concurrenten. Goed werk van SQM Time.

In deze achtste kilometer krijgt mijn gemiddelde een nieuwe knik maar dat is dan vooral toe te schrijven aan mijn vermoeide benen. Ook een nieuwe zwengel aan het draaiorgel tegenover het cafeetje beneden bij het verlaten van het fietspad helpt niet. De terrasjesmensen zien me met heel wat moeite de kasseien van de Sint-Odiliastraat opklauteren. Even een kleine afdaling op de Leemzaal – gekke naam voor een straat – die we een vijftal kilometer geleden in tegengestelde richting hebben genomen. Het uitzicht op het klooster en de houten cirkel op de weide – is adembenemend. Maar ik moet mijn adem sparen voor het laatste deel van de loop. Ik weet immers wat me nog te wachten staat. Een afdaling op een hobbelig paadje en dan een scherpe bocht naar rechts. En kijk, dat hebben we vandaag nog niet gehad: een vlonderpad. Bijna 200 meter lang, ongeveer anderhalve meter breed, met twee bochten. Herinner je je de man in het zwart die achter me zat op het dijkpad 2,5 km geleden? Wel, die volgt nog altijd (of waarschijnlijk opnieuw) in mijn spoor. Ik wil hem laten voorgaan. Ik voel me niet veilig op die houten richeltjes, weet ik al van mijn verkenning. Maar hij gaat niet in op mijn uitnodiging. En zal straks trouwens opnieuw terrein verliezen. We maken hier een lus om weer in de buurt van het klooster te komen. Voorlopig op een vlakke veldweg waar ik het tempo weer wat kan verhogen. Ik haal hier zelfs mijn beste kilometertijd. Een eerste bocht en een eerste bultje. Dan de tweede bocht naar links, naar een betonnen ruilverkavelingsweg. Hier wacht de laatste klim van het parcours. Tot 7% en dan een irritante uitloper op vals plat. Ik sta haast stil boven, een loper voor me moet zelfs even op wandeltempo overgaan. Uit de commentaren van de BOLT-lopers na de aankomst blijkt dat ik niet de enige ben die hier op zijn limieten botst. Ik wroet me naar boven tot aan een rechterbocht. Nu weer richting veld. Dat verdient toch wel een applausje, bedenk ik als ik voorbij de toeschouwers in de bocht draai. Een dame gaat in op mijn uitnodiging om de handen op elkaar te klappen. Weer links en dan enkele moeilijke trapjes af naar de laatste strook op het fietspad. Ik verlies een plaatsje aan een loper die plots uit de achtergrond opdoemt. Geen nood, ik win zelf nog twee posities in de afdaling. Door de rommelige, of alleszins onafgewerkte parking aan de achterzijde van de stroopfabriek, nog enkele bochten binnen het fabrieksterrein, voorbij Marie-Paule en dan de laatste meters op kasseien voor de aankomstboog. Speaker Rik Donders heeft me ditmaal wel tijdig gezien als ik, toch weer met een pijnlijke rechterhiel, over de streep kom. Onder het uur en net binnen de eerste 100. Ik ben zonder hoge verwachtingen gestart en kan terugkijken op een verdienstelijke prestatie, met sterkere en zwakkere momenten.

Na de finish wacht de onvermijdelijke goodiebag en wat later een fijne babbel. De besten krijgen een leuke prijs mee naar huis. Zij en de anderen genieten na van een geslaagde sportnamiddag en een pico bello-organisatie. Pascal en zijn équipe hebben hun eerste afspraak met de Limburgse (en bredere) joggingwereld niet gemist. Wordt de Mariënloop een klassieker? De vooruitzichten zijn alvast gunstig.

(Foto: Mieke Jacobs)