vri 11/11/2022 11u * Jogging Embourg Natation (CLAP) * 12,8 km * 01:33:36 * 8,2 * 145/201 * 1/3* ♥♥

Op zoek naar een nieuwe sportieve uitdaging stoot ik op een Clap-wedstrijd die ik nog niet heb betwist. Een “jogtrail” in Embourg in het zuiden van de Luikse agglomeratie. Oei, een trail! Bovendien, voor alle duidelijkheid, nog eens omschreven als “exigeant” (veeleisend). Uitwijken naar de 5km voor een stratenloop in de buitenwijken van Embourg? Te kort! Dan toch maar gekozen voor het trailavontuur. Misschien loopt de route over mooie bospaden… Maar voor de start weet ik al beter. Nicolas Bynens (klaar voor zijn honderdste wedstrijd van het seizoen!) zegt het met een bedenkelijke grimas : ” quand même assez technique” ( amelioratief voor moeilijk en risicovol). En Michel Mancini als we elkaar voor het vertrek ontmoeten: “Toi ici? Tu connais le parcours?”.

Maar nu ben ik er en is er geen ontkomen meer aan. Het begin is veelbelovend… of net niet. Twee kilometer afdaling tussen de villa’s van de begoede Luikenaren. Kilometertijden rond de 5′. Een eerste klimmetje, nog op het asfalt, maakt abrupt een einde aan het freewheelen. Na 2,4 km duiken we het bos in, nog altijd in dalende lijn. Al meteen op een smal pad waar ik het tempo bewust druk om ongelukken te vermijden. Een scherpe bocht naar links. Achter de bomen rechts raast het autowegverkeer voorbij. Kon ik daarnet nog vlot mee in de sliert lopers, dan moet ik nu meer en meer achterliggers laten voorgaan. Het parcours heeft me in haar greep. Ik kom in een dieper spoor terecht en heb niet de kracht en de lenigheid om eruit te geraken. Een jonge dame achter me schiet me ter hulp. Zij trekt me naar boven en helpt me weer op weg naar de hogere strook. Even later steunt ze me om veilig beneden te komen op een korte afdaling op stenen. Ze gaat me uiteindelijk toch voorbij, ze zal het gesukkel niet langer hebben kunnen aanzien. Jammer dat ik haar niet bij naam kan bedanken voor de depannage. Michel Mancini die ergens achter me loopt heeft mijn wederwaardigheden kunnen gadeslaan. Tenminste dat blijkt uit zijn verslag aan Marie-Paule na de aankomst. Ik heb dus al wat trailakkefietjes meegemaakt als we aan km 3,3 beginnen aan de eerste klim. Op de eerste stijgende hectometers glijd ik ook nog uit op een zanderige strook. Zonder erg, behalve een bloedende vingertop. Het kan nog steiler op een trap met treden van bijna een halve meter hoog. Gelukkig biedt een houten reling houvast. Vanaf hier gaat het noodgedwongen stapvoets. De kilometertijd duikt naar de 9′.

We komen even terug op het “stads”parcours van de eerste kilometer maar worden meteen weer het bos ingestuurd, ditmaal voor een afdaling van 1 km die ons op het laagste punt van de ronde brengt, in de vallei van de Ourthe. Op de bredere paden is het hier leuk wandelen. Maar de parcourstekenaars hebben andere bedoelingen. Intussen kunnen we even genieten van een vlakkere kilometer. Maar de benen hebben het al zwaar te verduren gehad en een kilometertijd onder de 6′ zit er niet meer in. Plots duikt Michel Mancini langs me op. Verdorie, ik ga me toch niet op het vlakke laten ringeloren. Ik heb nog een versnelling in de kuiten en kan mijn categoriegenoot weer wat achteruit slaan. Maar hij blijft in de buurt. Op het ogenblik dat ik me begin af te vragen of er geen bevoorrading is, zie ik dan toch de drankentafel. In de groep rond me houdt iedereen even halt. Ik heb mijn bekertje wat sneller leeg dan Michel en vertrek met luttele voorsprong op weg naar de volgende helling. Dat is maar het voorgeborchte van een lange klim van bijna 2 km. Het begint met een smalle betonweg met Angliru-percentages (tot 25%). Het steilste wat ik al heb meegemaakt. Er is geen andere keuze dan ferm doorstappen met nu en dan een poging tot lopen. Michel zit me nog altijd op de hielen. Ik kan me geen time-out veroorloven. Via een 200 meter lange tunnel onder de E25-autoweg die in het midden pikkedonker is, komen we weer in het bos. Nog een kilometer klimmen. Het blijft wroeten om uiteindelijk een armtierige 9’/km te halen. Zelfs de afdaling biedt geen soelaas. Michel is me voorbijgegaan en neemt de leiding op de kronkelige paadjes die nauwelijks zichtbaar zijn onder een dik bladertapijt. Ik volg met dichtgeknepen billen.

Km 10, niet zo ver meer van de aankomst. Maar nog ruim de tijd om ons een nieuwe klim voor te schotelen. 600 meter op een glibberige aarden streep tussen hoog struikgewas. Zelfs het stapvoets klimmen vreet energie. Michel probeert hier en daar op looppas over te gaan maar voorsprong nemen lukt hem niet. Ik wil in elk geval in zijn spoor blijven om op het asfalt toe te slaan. Dat begint met een steile afdaling die zo mogelijk nog pijnlijker is voor de kuiten dan de helling. Nog een korte snok bergop om het af te leren. Twee sadisten, ook fotografen genoemd, leggen onze door de inspanning getekende tronies vast. De Rue des Sept Collines slingert zich tussen de villa’s naar beneden. Eindelijk haal ik weer een looptempo die naam waardig. Ik blijf doorvlammen op de Voie de l’Ardenne. Ook al moet dat gebeuren op een smalle strook asfalt, dan wel onverhard, langs de rijweg. Maar door die plotse tempoverhoging, na kilometers klimmen, beginnen de spieren al snel weer op te spelen.

En in de laatste bochtenrijke honderden meters, in de woonwijken, moet ik toch weer gas terugnemen. Nog erger vergaat het veteraan 3 Lucien Collard, als oud LO-leraar nochtans een model van soepelheid. Hij moet zelfs op stappen overgaan in de ogenschijnlijk gemakkelijke laatste kilometer. Benen opgeblazen. Daar is Marie-Paule. Ze heeft lang moeten wachten: de 12,5 kilometer hebben me meer dan anderhalf uur gekost. Veteraan 3 Hugo Radoux is dan al binnen, een primeur. Ik kan Michel wel nog op anderhalve minuut zetten. De afmattende tocht is ten einde. Embourg, een verkeerde keuze? Ik twijfel: de hellingen heb ik uit vrije wil gekozen, de onbekende trailpaden hebben me genekt. Ik zie overigens weinig bekende namen in de bovenste rijen van de uitslag. Dat zullen dan wel de echte trailers zijn die de gewone joggings te minnetjes vinden…

We blijven nog even hangen in het gezellige cafetaria van het zwembad (dat van de “natation” in de naam van de jogging). De organisatie zet me wel een pad in de korf: voor een keer is er wel een prijs voor de eerste in elke leeftijdsklasse. Gemist… want in het gezellige cafetaria.

(Foto 1: Jo Defère, Foto’s 2 en 3: Serge Pescador)