zat 10/12/2022 14u30 * Sint-Truiden Lago-Estafette met Jean-Pierre Immerix * 10 km * 00:58:04 * 12,4 * 50/71 * 6/9 (H+110) * ♥♥

Sint-Truiden, estafettestad? Voor mij in elk geval. Ik heb hier nooit een individuele wedstrijd gelopen… als mijn geheugen en archief me niet in de steek laten. Zoals in de Stadsparkestafette net voor het uitbreken van corona ben ik ook nu weer gekoppeld aan mijn streekgenoot Jean-Pierre Immerix. Samen overtreffen we de 140 jaar. Helaas is daar geen prijs aan verbonden. We moeten het dus opnemen tegen jongere en vooral betere mannen.

Het is bitter koud rond het Lago-zwembad, vooral waar de ijzige oostenwind in het gezicht blaast in het begin van de ronde. Een reden te meer om snel aan de opwarming te beginnen. Na drie rondjes ken ik alle hoeken en kanten van het parcours. Maar echt warm heb ik er niet van gekregen en ik hou dus zowel mijn windvest als mijn handschoenen aan als we van start gaan. Na de eerste ronde die ik voor mijn rekening neem stel ik vast dat een aantal collega’s zich tijdens hun pauze warm houden met een bijkomend trainingsvestje. Zo snugger was ik niet. Maar goed, mijn rondetijden zou ik er niet mee verbeterd hebben. Die tijden schommelen rond de 4’50”. Dat is beter dan mijn Garmin aangeeft. Maar de O’Top-registratie is dan ook preciezer dan mijn onhandige stops na de stokwissels. Jean-Pierre doet er een vijf seconden langer over. Daar is mijn teamgenoot best tevreden over. Ik ben minder opgetogen. Die bruuske inspanningen bevallen mij sowieso al niet. Maar ik geraak ook na enkele ronden niet in mijn ritme. Aan het parcours heeft het niet gelegen. Want dat is een van de snelste van het circuit.

Lopen jullie even mee? We starten op een lekker lopend recht pad op aangestampt grind. Een natte plek in de eerste bocht hindert nauwelijks de snelheid. Na een tweehonderd meter is de snelheid er meteen uit. Althans bij mij. Eerst hobbelig gras dan vervelende steentjes en een scherpe bocht. Volgt een rechte weg in een woonwijk waar de snelle jongens en meisjes vaart kunnen maken. Dat lukt mij niet echt. Hoe meer ronden in de benen, hoe moeizamer ik vooruit geraak. Misschien omdat ik dan al gas moet terugnemen na de eerste furieuze hectometers. Via twee bochten komen we op een smal aarden pad in een reepje park. Voorbij halfweg de ronde. Ik kan het tempo weer wat opdrijven. Het blijft immers vlak. De twee bochtjes hinderen mij nauwelijks maar de snelle deelnemers (jonge, afgetrainde atleten) zullen hier wel de middelpuntvliedende krachten moeten weerstaan. Een haakse bocht naar rechts leidt ons naar een vijftigtal meter kasseitjes en een licht klimmetje waar ook nog een scherp bochtje in zit. Valère Sauwens, een van de schaarse supporters “onderweg” heeft dit plekje uitgekozen om zijn ex-collega’s aan het werk te zien. Vooral in de laatste ronden verlies ik hier kostbare seconden.

Daar staat het bordje van de 750 meter op het licht dalende leukste, want snelste, deel van het parcours. Daar komt bruusk een einde aan met een moeilijke combinatie bocht-boordsteen. Op een smal betonpaadje naar de finish. Nog een laatste, vloeiende bocht ronden en het stokje doorgeven aan Jean-Pierre. De laatste honderd meter zijn overigens het enige punt van kritiek. De snellere deelnemers zien hun maatje hier vrij laat opduiken. Voor ons geen probleem. De stokwissel blijkt dat wel te zijn. Ik merk dat Jean-Pierre telkens een rare kronkel maakt als hij het stokje overneemt en zich op gang trekt. In de laatste ronden zorg ik dat ik achter hem blijf… en hinder daarbij Kris Govaerts die pardoes op mijn rug knalt. Mijn excuses, Kris. De juiste toedracht verneem ik pas in het fraaie cafetaria van het Lago-complex. Het is een geval van slechte coördinatie tussen een rechtshandige (uw dienaar) en een linkshandige (Jean-Pierre). Toch maar vooraf inoefenen bij de volgende gelegenheid…

Terwijl mijn ploegmaat zich afbeult, probeer ik te herstellen en me warm te houden. De speaker herhaalt voor de tigste keer de sponsors. Mooi dat de organisatoren (met Jos Biets in de hoofdrol) gratis gebruik mogen maken van de Lago-accommodatie. Tussen haakjes, heerlijke temperatuur van het douchewater, spot on. Nog even over de speaker. Die verklapt aan de microfoon hoe je aan het (na twee uren) verplichte parkeergeld kan ontsnappen. Maar dat is in deze stad een onschuldige overtreding.

De minuten tikken weg. We zijn in de laatste ronde die ik nog voor mijn rekening moet nemen. Althans gedeeltelijk. Gelukkig hoor ik het eindsignaal. Daarna tsjok ik op mijn gemak verder naar de aankomstboog. Niets te vroeg. 12,4 km afgelegd: verdienstelijk. Zoals onze totaaluitslag. Maar Stefan, Mario, Domenico en companen zijn voor ons. Dat had ik graag anders gezien. De leukste herinnering bewaar ik nog aan mijn zesde ronde, toevallig in het gezelschap en met hetzelfde tempo als Maja Van Zand.

(Foto’s: Nadine Claessens)