zat 24/12/2022 10u30 * Haneffe Jogging des Templiers * 10,2 km * 00:53:27 * 11,4 * 111/203 * 3/4 * ♥♥♥

Ik ben in mijn eentje op weg naar de eindejaarsklassieker in de open Haspengouwse vlakte ten zuiden van de lijn Waremme – Luik. Op de vooravond van Kerstmis heeft mijn superfan de handen vol in de keuken. Ook Kris Govaerts doolt alleen rond in de buurt van het Centre Sportif et Culturel Communal Les Templiers. Toch hebben nog bijna 300 looplustigen, dames en heren, de tijd en de energie gevonden voor de 5- of 10 km-loop op deze ongewone datum. Daarbij veel kennissen uit het Luikse en het Limburgse. Ook Philippe Fourny, weer op gang met een heupprothese.

Ik sta per toeval vrij vooraan in de opeengepropte lopersmassa in de smalle zij-ingang van de sporthal. Eenmaal de eerste draai om naar de Rue La Rue (geen tikfout) is er ruimte om op te schuiven …of zelf voorbijgelopen te worden. Vooral dat laatste. Een van de snellere vertrekkers is de kleine Robin Vrancken, het tienjarig zoontje van Jo. Hij treedt hier in de competitiesporen van zijn vader. Ik heb mijn mentale voorbereiding al deels in de prullenbak moeten gooien want het mij bekende parcours is gewijzigd, verneem ik voor het vertrek. Afwachten wat het nieuwe rondje in petto heeft. De eerste 1700 meter (en de laatste die in tegengestelde richting wordt gelopen) zijn alvast dezelfde als in het vroegere parcours, tot voor de corona-onderbreking. Daar zit een mooi asfaltweggetje bij in het groen, al licht golvend. De ene na de andere loper uit de achtergrond gaat me voorbij. Een ogenblik kijk je op, de seconde later ben je hem of haar vergeten. Eén man trekt wel de aandacht: een loper met een “geklede” pet op zijn voor het overige gewone sportoutfit. Zijn kunstig bewerkt snorretje met gekrulde uiteinden geeft hem het uitzicht van een aristocraat uit de Belle Epoque. Ik denk er nu aan dat het niet de eerste keer is dat ik even samen met de veertiger Samuel Naccarella onderweg ben. Tijd dus om hem een rolletje te geven in mijn verslag. Garmin noteert intussen de enige sub 5′-kilometertijd in de wedstrijd. Van dan af moet ik me tevreden stellen met tijden rond 5’7″ voor de snelste stukken.

Na een achttal minuten – met mijn tempo, wel te verstaan – worden we linksaf gestuurd. Hier begint het nieuwe deel van het parcours. De nieuwe lus (inbegrepen twee kleinere lussen) bedraagt 6,7 km. Ik zal er zo’n 34 minuten voor nodig hebben. De volgende 4 kilometer verlopen over voornamelijk lange rechte ruilverkavelingspaden met nauwelijks drie bochten. De derde kilometer is best pittig met drie golvingen. Ik heb lang op hem moeten wachten maar daar is hij dan eindelijk, Kris Govaerts. Boven op een van de bultjes, precies op km 3, haalt hij me in en kan hij op zoek naar Noël Heptia, die ik al twee kilometer in het vizier heb, overigens zonder hoop om ook maar een meter op hem in te winnen. De uiteindelijk succesvolle achtervolging zal Kris “bloed, zweet en tranen” gekost hebben, zo citeert de Truienaar zijn idool. Michel Mancini zal eindigen op enkele minuten afstand als vierde V4. En daarmee mag ik, voor het eerst en waarschijnlijk voor het laatst, op het podium met mijn twee kompanen van het voorbije decennium bij de veteranen 3 en 4. Het zal de mooiste herinnering blijven aan deze jogging.

Maar eerst nog even de wedstrijd uitlopen… Na de eerste bocht – eindelijk wat afwisseling – krijgen we de (matige) wind in de rug en voel ik dat ik te warm gekleed ben. Ik heb me laten misleiden door de koude een uur voor de start. Het is hier nu, nog geen volledige week later, 18 graden warmer dan in Slins… Mijn muts zet ik af maar mijn windvest uittrekken zal me te veel tijd kosten. Dan maar zo verder. Achter me hoor ik veel gebabbel. Van mannen die overschot hebben. En van een koppel vader-zoontje. De kleine Theo, 8 jaar, haalt hier mijn tempo op de 10 km. Is dat wel echt gezond, zo’n lange afstand voor het knaapje? We blijven zo goed als de hele loop samen. Zijn Venetiaans blonde manen wapperen als hij me het nakijken geeft op honderd meter van de finish.

Vijfde kilometer: omhoog op het modderige beton en weer omlaag waar de regenval van de laatste dagen voor een grote plas heeft gezorgd die we gelukkig kunnen omzeilen op een klein bermpje . De bocht naar rechts duwt ons weer tegen de wind in en zorgt voor net genoeg afkoeling om mijn vestimentair probleempje op te lossen. We draaien naar links. Dat blijkt het begin te zijn van een strook van een kilometer onverhard. Het is hard werken om het tempo te houden of alleszins niet te fel te laten zakken op het glibberige klimmetje. Maar even verder in de afdaling naar de “ravito” ligt het bladerdek droog. Er volgen nog enkele bochten met onder meer een passage tussen bomen of struiken. Leuk en afwisselend. Maar niet bevorderlijk voor het gemiddelde. Aan km 6,8 zien we de snellere lopers voor ons naar rechts afslaan. Die zijn al op weg naar de Rue du Parc die we kennen van de eerste passage in tegengestelde richting. We maken nu een lusje van 700 meter door (een deel van) Limont. Dit is weer bekend terrein van de vorige edities. Vlot lopend asfalt en samen met het licht dalend profiel goed voor de op een na beste kilometertijd. Onderweg word ik (en de anderen) tegemoet gefietst door Alain Woolf. De organisator van de jubileumeditie, zoals van de vorige 24 trouwens, is een herboren mens na de zware gezondheidsproblemen van de voorbije jaren. In de sporthal is een kleine tentoonstelling opgezet met foto’s, archieven en krantenverslagen van zijn geesteskind, de Jogging des Templiers.

Ik begin aan de Rue du Parc bis. En word meteen overrompeld door een klad lopers. Dat houdt maar niet op. Ik probeer de sputterende motor (die van mij) weer op gang te krijgen. De snelle(re) eerste kilometers en het stevig golvende parcours hebben mijn gestel op de proef gesteld. Het blijft vechten op de venijnige laatste kilometer. Aan de overkant van de weg en in tegengestelde richting zijn de toppers al aan het uitlopen. Sonja Vernikov gunt mij zelfs een glimlach. Frankie Verluyten en Beny Stulens groeten en geven mij nog een verbaal duwtje in de rug. Nog enkele hectometers. Mijn voorlaatste loop van het jaar zit erop. Op een parcours dat een onderscheiding verdient. Onverhoopt sleep ik nog een plaats boven in het tweede helft van de uitslag uit de brand. Ik beperk het verlies ten opzichte van Kris en Noël tot respectievelijk 3,5 en 2,5 minuut.

Nog een gezellig uurtje in de zaal. Thuis wordt er voor ons gezorgd. We kunnen in alle vredigheid naar Kerstmis toeleven. Onze inspanningen hebben 310€ opgeleverd voor de Stichting tegen Kanker.

(Foto: Nadine Claessens)