zon 16/04/2023 15.30u *Zepperen Bloesemrun (HSLC) * 10 km * 00:50:55* 11,7 * 124/243 * (65+) 5/8 * ♥♥♥♥

We blijven in de fruitstreek voor onze wekelijkse sportieve uitdaging. Vorige zondag Borgloon, vandaag Zepperen, volgende week Velm. Overigens zal ik de afspraak in Velm moeten afzeggen vanwege sociale verplichtingen. Jammer genoeg laat de zon verstek gaan voor de tweede editie van deze Kiwanis-loop en komen de bloesems niet echt tot hun recht.

Ik ben ruim op tijd ter plekke en kan nog aansluiten bij de korte run om in te lopen en (misschien?) een deel van ons parcours te verkennen. Ik hobbel mee in de staart van het peloton en maak de hele afstand vol, ook al om niet verloren te lopen. Onderweg kan ik nog even keuvelen met Elke Hubrechts en Roland Vandenborne. Het parcours is trouwens gewijzigd ten opzichte van vorig jaar. Van de eerste editie blijven eigenlijk alleen de eerste en de laatste hectometers over, stel ik na afloop vast. Is het nieuwe rondje sneller of leuker, of beide? Lees het antwoord in het verslag…

242 vertrekkers stormen de Kasteelstraat af om na 250 meter een onverhard pad te worden ingestuurd. We zijn meteen verlost van het beton. Want, als ik me niet vergis, krijgen we in de volgende kilometers nog nauwelijks beton onder de voeten. Hier liggen loopvriendelijke asfaltpaden tussen de plantages. Meer nog, er zijn hier zelfs nog onverharde wegen in het veld. Zoals het Begaardenpad in deze eerste kilometer. Begaarden zijn mannelijke begijnen, als je je zou afvragen wat die term betekent… We lopen twee houten bruggetjes over. Het pad, dat wat verder overgaat in verhakkeld asfalt maar goed beloopbaar blijft, slingert zich tussen de laagstamaanplantingen. We komen even in de omgeving van wat huizen voor we weer de velden opzoeken. Aan km 3,6 hebben we dan een eerste noordelijke lus achter de hielen. De eerste indrukken van het nieuwe parcours zijn alleszins positief. Ook het weer, hoewel fris en grijs, speelt ons in de kaart. Nog fijner, voor mij alleszins, is dat mijn benen heel wat beter aanvoelen dan vorige week in Borgloon. Ik zit vanaf de eerste kilometer in een goed ritme zonder evenwel te snel van stapel te lopen. De snelle starters heb ik meteen (moeten) laten gaan. Zoals Mark Geyskens en Bruno Broos, de Hesbignon-kompanen. Ook Albert Vandensavel, nog een kennis van de Waalse lopen en zelf trouwens van het Luikse afkomstig, verdwijnt meteen in de dichte drommen lopers voor mij. Dat is merkwaardig omdat hij de laatste maanden met hartproblemen kampt. Beta-blokkers moeten hem behoeden voor overdreven inspanningen. Na een tweetal kilometer heb ik mijn plaatsje vast in het peloton. De collega’s die me nu nog voorbijgaan kunnen verder ook niet echt afstand nemen. Sommigen onder hen zullen mij in de tweede helft van de loop weer van dichterbij zien. Of ze dat nu willen of niet…

Ik voel dat de weg heel lichtjes begint op te lopen. Hoewel het een bredere weg is, draagt hij de naam Kattesteeg. Ik vermoed dat we het Melsterbeek-valleitje verlaten. Na twee bochten is de stijging wat meer uitgesproken. Hier, in het groen, tussen de plantages waar de bloesem zo discreet is dat ik er zelfs geen aandacht voor heb, moet ik de benen de sporen geven om mijn tempo te behouden. Een jongedame, Kim Koopmans neem ik aan afgaande op de uitslag, haalt mij in en gaat me vriendelijk glimlachend voorbij. Die glimlach kunnen ze mij al niet meer afnemen. Mijn plaats wel, maar dat is voor over een dikke kilometer. De vijfde kilometer en vooral de pittige stijging in de laatste meters van de klim leveren me de traagste tussentijd op. Hoewel die met 5’23” nog best mag gezien worden. Op een scherpe bocht naar rechts waar mijn Garmim-tempografiek een scherpe neerwaartse piek vertoont, moet ik de benen pijnigen om het tempo weer op te schroeven. We bevinden ons nu op een plateautje, tussen de boomgaarden uiteraard, van waaruit we een mooi uitzicht hebben over deze stille omgeving. De anderhalve kilometer op de Honsbergweg is letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt van het nieuwe parcours. Ik zet mijn inspanning voort, ook op de drie korte knikjes die we moeten overwinnen. Ik nader op het groepje dat nu al enkele kilometer voor me uit loopt. Sebbie Maesen, die vorige week nog van me wegliep in de slotfase, betaalt het gelag van mijn forse inspanning. Hetzelfde lot is Katleen Moors van Hoeselt Run beschoren. Kim Koopmans die mij al een kleine kilometer gezelschap houdt, kan nog een tikje sneller. Ze haalt het groepje in en laat mij achter. Aan km 6,6 beginnen we aan de afdaling, terug het dal in. Mijn snelste kilometertijd van de loop is in de maak. Een tweede Hoeselt Run-loopster Valerie Vandecaetsbeek voor me sputtert nog wat tegen maar zal na de doortocht aan de kerk (zie foto) ook haar plaatsje moeten afstaan.

In Zepperen hebben ze de kerk in de vallei gebouwd. Daar lopen we naartoe. Via een smal paadje, en na het ontwijken van enkele bloembakken, doorkruisen we het centrum van het dorp tussen “Taverne Haspengouw” links en “Het Elfde Gebod” rechts. Hier had ik wat (of veel) meer ambiance verwacht. Het weer zal er wel voor iets tussen zitten maar vooral het feit dat het epicentrum van de loop zich helemaal buiten het centrum bevindt. Hoe dan ook, de passage binnen het domein van de Sint-Genoveva-kerk is ook aangenaam zonder rijen supporters. Dit plekje heeft Marie-Paule uitgekozen voor haar traditionele fotoreportage. Na enkele weken afwezigheid is ze weer present. Na de doortocht op het fraaie klinkerpad aan de kerk en een korte passage langs een laagstamaanplanting komen we uit op de Kerkveldstraat, een woonstraat. Op deze zondagmiddag heerst hier perfecte rust. Ik heb de indruk dat de straten in de omgeving afgesloten zijn voor het verkeer. Hoe dan ook, de organisatie is af. Ik zoek het midden van de weg op om enkele millimeters af te snijden in de bochten. De Hoeselt Run-loopster moet een tiental meter laten maar zal uiteindelijk toch nog in mijn spoor eindigen. Na twee bochten komen we op een rijweg uit, de Driesstraat. Ik herken het parcours van de 5km. Ik vond het al een vervelende strook tijdens de verkenning. En nu hoop ik er ook zo snel mogelijk van af te zijn. Dat gebeurt in de op een na slechtste tussentijd van de loop. De lichte tegenwind en de overgang naar de boomgaarden rechts op hobbelige kasseitjes, maakt het er niet beter op. Ik pep mezelf op in de wetenschap dat er weer een mooi asfaltweggetje volgt en dat de streep niet ver af is. Er duikt toch nog een snellere finisher achter mijn rug op. Ik kan hem niets verwijten, hij is zelfs zo vriendelijk mij aan te moedigen. De laatste loodjes wegen nog even door. Daar is de megafoonstem van Rik Donckers en de laatste rechte lijn. Ik pers er nog een spurtje uit. De jongeman die een halve kilometer geleden nog uitgeteld leek, gaat mij in een ultieme krachtsinspanning toch nog voorbij. Andere achtervolgers blijven waar ik ze het liefst zie, in de achtergrond. De beloning voor het uurtje afmatten is zoet: een mooi en onverhoopt gemiddelde. Voor een keer geen achteruitgang tegenover vorig jaar. Hoewel vergelijken moeilijk is door de wijziging van het parcours. Het rondje lijkt in elk geval een fractie sneller dan vorig jaar.

Ik breng nog een uurtje door in de “feestzaal” van de Haspo-school. In het gezelschap van een kanunnik van Wilderen en enkele vrienden, ook uit de omgeving. Bruno Broos beleeft zijn “moment de gloire” op het podium van de 65+ Naast hem staat Albert Vandensavel. Een medisch enigma?! Mark Geyskens van zijn kant blijkt onvindbaar in de uitslag…

Ik informeer even bij de (ex-?)Luikenaars Fabienne Leroy en Angel Fernandez hoe zij in het Limburgse circuit zijn gerold. Als afwisseling voor de platgetreden paden van de Waalse challenges, vertellen ze mij, en omdat ze intussen streekgenoten geworden zijn. Ze hebben een stekje gevonden in Vechmaal en zijn verliefd geworden op de omgeving. Een gevoel dat ik deel na deze loop…