zon 03/12/2023 10u15 * Landgraaf Kapellerbosloop * 7,2 km * 00:45:08 * 9,5 * 60/72 * (60+) 4/6 * ♥♥

Om ook dit weekend op te vullen met een competitieve uitdaging, kom ik terecht bij een bosloop in Schaesberg, gemeente Landgraaf, op de Nederlands-Duitse grens. Limburgrunning, de site van Huub Rokx met de loopevents van de Euregio en nog even daarbuiten, is een onuitputtelijke vindplaats voor de loophongerige sportman. Een bron uit Veldwezelt stelt mij gerust dat het rondje goed beloopbaar is en Servais Halders is blij dat hij na een onderbreking door een blessure weer de benen kan strekken in een wedstrijd. Wij met zijn tweeën dus naar het oosten. De GPS leidt ons feilloos naar… schildersbedrijf Sjef van Ooyen, de sponsor die zijn bedrijfshal ter beschikking stelt van organisator, Sport- en Trimclub Brunssummerheide Landgraaf.

Na het ophalen van ons nummer beginnen we meteen aan de opwarming en de verkenning. Die gaan vandaag perfect samen. De temperatuur flirt met het vriespunt en het rondje in het bos pak je best ook niet zonder voorbereiding aan. We doen de lus zelfs twee keer en daarmee dwing ik Servais tot een langere opwarming dan gewoonlijk. Het zal hem geen kwaad doen, zoals later zal blijken.

We staan met een klein pelotonnetje aan de start in het Kapellerbos: atleten van AV Caesar, Lopers Company Heerlen, Achilles-Top, plaatselijke loopliefhebbers… Ik zal moeten wachten tot na de loop eer ik het enige bekende gezicht zie, Harry Hamers, uit het naburige Baneheide (Simpelveld) en vaste klant van de Luikse wedstrijden. Mijn sportbril heb ik niet nodig, besluit ik na de verkenning. Ik zal het ook zonder windvestje moeten doen, thuis vergeten… Mijn trainingsjasje trek ik, na enig twijfelen, dan toch maar uit, kort voor de start. De juiste keuze mag ik achteraf zeggen, geen wind en volledig in het bos. Servais klaagt achteraf over te warme kledij.

Na de start trekken de snelle lopers de groep meteen uiteen in de eerste 300 meter op een breed bospad. Goed gezien van de organisatoren om de start in het begin van de breedste strook te leggen. Op het einde, waar we de single tracks van het bos induiken, ligt de finish. Die is voor over 4 ronden, van zo’n 1800 meter elk. Iedereen die zich sneller acht dan mij is al voorbij na de eerste helft van de eerste ronde en ik kan voorlopig min of meer ongestoord het juiste spoor vinden op de smalle bospaden. De boomwortels worden aangeduid met een likje witte verf en op twee gevaarlijke punten staat zelfs een signaleur met een vlaggetje. Geen half werk in Nederland. Dat tweede punt is niet echt gevaarlijk en dan zeker niet voor mij want dat is het begin van een steile klim die ik stapvoets neem. Dat is de enige mogelijkheid om überhaupt boven te geraken, zoveel is me al duidelijk geworden tijdens de verkenning. Het eerste deel van de passage in het bos is dalend. Daar kan je wat snelheid halen voor het pad begint te stijgen, eerst op mul zand, daarna op een hobbelige maar hardere ondergrond. Dan weer een stukje licht dalend op herfstbladeren voor we links op naar het Leenderkapelletje worden gestuurd. Bergop dus met een stijgingsgraad tussen de 10 en 20 %, tussen boomwortels, geulen en stenen. Honderd meter… die heel wat deelnemers en niet alleen de snelsten, stel ik later vast, lopend overwinnen. Servais houdt het ook op stappen. De conditie kan je op peil houden op hoge leeftijd, de kracht verdwijnt onherroepelijk. Boven volgt een betonweggetje waar ik de gespaarde energie op de klim in een bescheiden snelheid kan omzetten. Weer draaien en keren op een bospad voor we de laatste rechte lijn op verhard inzetten naar de finish of voorlopig althans de doortocht. Ik loop vrij constante tijden op de 4 rondes. In de eerste en de laatste ronde gaat het een tikkeltje sneller. Deze en andere ontwikkelingen worden op beeld vastgelegd door een tiental fotografen en nog meer fototoestellen. Het zal weer dagen wachten worden op de plaatjes. Te laat voor dit verslag. (Aanvulling: Frank Jeurissen is er wel snel bij.) Voor de reportages is mijn snelheid wel nog intact.

Voor ik halfweg de tweede ronde ben, word ik al gedubbeld door de snelste jongens. Daarna volgen nog een twintigtal (?) lopers die me een ronde aan de broek lappen. Dat verloopt zonder veel hinder voor mij en hopelijk voor de collega’s die me voorbijsnellen. De fans die ons opwachten aan het kapelletje op de hoogte blijven me oppeppen om het toch lopend te proberen. Maar beste mensen, daar heb ik na al die jaren afjakkeren echt geen zin meer in. Ik passeer afgezonderd aan de radiowagen. De speaker heeft ruim de tijd om mijn nummer te bekijken en de bijhorende naam om te roepen. Zijn stem gaat even crescendo als blijkt dat Willy Cortleven uit België komt. En hij zorgt al meteen voor een opwaardering van de “Kapellerbosloop” naar “de “Internationale Kapellerbosloop”. Ik bedank met opgeheven arm. Intussen ben ik in de derde ronde voorbij een jongere deelnemer gegaan. Tenminste op het eerste dalende deel in het bos. Hij lost me echter weer op de klim die hij wel lopend kan nemen.

Daar is de laatste ronde al. Ik controleer nog even de afstand op mijn Garmin om niet een ronde te vroeg te juichen. Voor de laatste keer voorbij de kapel. Gewijd aan de Heilige Maagd Maria van de berg Karmel, voor wie op bedevaart wil gaan. De supporters zijn nu verdwenen, met hun favoriet naar de aankomst ongetwijfeld. Ik heb Bas, de jonge collega uit de derde ronde, opnieuw ingehaald. Nu zal ik hem voor blijven. Een man in het groen, Marco, is in de vorige ronde ook nog uit de achtergrond gekomen. Hij blijft zowaar lopen op de helling maar bekoopt zijn inspanning op het volgende deel op het vlakke. Met de morele steun van Servais, die me in de laatste ronde, komt “ophalen”, kan ik de zestigste plaats in de wacht slepen. Voor wat het waard is. In elk geval is de balans van het kleine uurtje bosvermaak in Landgraaf positief.

We nemen een slokje water met een licht roze kleurtje, enkele grammetjes sportpoeder kunnen wel af van het budget van de organisatie. Ook hier geen douches. Bij Sjef vinden we gelukkig een warm en discreet plekje om droge kleding aan te trekken. Ik kies voor een tomatensoep op de uitgebreide gerechtentafel. Lekker maar erg karig. De uitslag is er snel, evenals de prijsuitreiking. Hier houden ze niet van vertragingsmanoeuvres om de drankconsumptie aan te zwengelen. De podiumceremonie verloopt erg vlot. Maar waarom de beste atleten een dubbele beloning geven, in de totaaluitslag en in hun leeftijdsklasse? Dan maakte het prijzenreglement van de Vredesloop in Vroenhoven (2021) een grotere groep lopers gelukkig. Maar hier ben ik misschien partijdig… Hoe dan ook, mijn loopmaat Servais verrast zichzelf en de organisatoren met een overwinning in de categorie 60 plus. De Voerenaar kan niet nalaten dat ook even in het oor van de speaker te fluisteren… Daar drinken we nog eentje op, een koffie wel te verstaan. En plots staan we hier nog maar alleen. In een oogwenk is de hal leeggelopen. Alleen de mensen van de organisatie zijn er nog. Ze zullen zich niet rijk maken, hier in Landgraaf.