zon 10/03/2019 10u30 * Neupré (Challenge condruzien) * 10,6 km * 00:57:50 * 11 * 170/479 * 2/5 * ♥♥♥♥

Koud is het niet, wel nat in Neupré. Het peloton houdt zich zo lang mogelijk schuil in de sporthal maar zal toch nog een tiental minuten buiten staan te trappelen voor Gaetano Falzone het startsein geeft voor de tweede wedstrijd van de Condruzien 2019. Even na half elf, nog net op tijd voor code oranje haar stempel drukt op een aantal geplande sportevenementen. De halve marathon van Den Haag afgelast: de familie Meyers (Wim en Lynsey) vindt een alternatief langs het Albertkanaal voor een training van… 30 kilometer. In Neupré zal de wind pas toeslaan als de lopers binnen zijn. Het natuurelement werkt zijn frustratie dan maar uit op een geparkeerde auto.

Opnieuw een massa vertrekkers in de Condruzien die vandaag ook een aantal abonnés van de andere challenges heeft aangetrokken. De getrouwen zijn er ook, zelfs met een nog niet geheelde spierscheur en (ingebeeld?) overgewicht. In de eerste bocht van het rondje door de kern van Rotheux-Rimière roept Michel Mancini me toe dat Roland net voorbij is. Dat is Roland Vandenborne die dit jaar zonder ongelukken de macht zal overnemen bij de veteranen 4. Hij had me vandaag nochtans liever niet gezien (hopelijk is het niet persoonlijk) om zich te kunnen sparen vijf dagen voor de marathon van… Jeruzalem. Ik kijk in de 2,8 km lange lus vooruit om een glimp op te vangen van de man in het zwart. Maar ik kan hem niet met zekerheid traceren en concentreer me dan maar op mijn tempo. Ik moet alleszins reserves inbouwen voor de zware kilometers tussen de weiden en op de heuvels in het bos. Het gaat voornamelijk bergaf op het beton in de woonstraten. Na nog een afdaling voorbij het kerkhof volgt er weer een klim op een donkere asfaltweg langs een bos. Boven draaien we rechtsaf de rijweg op in het open veld. De wind maakt zich op voor haar feest enkele uren later en is stilaan in de stemming aan het komen. Ik ben Edouard Morana voorbijgegaan en blijf in dubio of het Roland is die daar een honderd meter voor me de bocht neemt. Na een korte afdaling klimmen we naar een boerderij, de poort naar het onverhard. We moeten wel nog even over een hobbelig wegdek met stenen voor we door een weide naar beneden worden gejaagd. Hier is het weer uitkijken om je voet niet te verzwikken. Bocht naar rechts, het bos. Eén kwelduivel, de wind, hebben we achter ons gelaten. Maar de natuur is niet uitgespeeld. De regenval heeft de lager gelegen delen van het parcours in een modderbad herschapen. Vanmorgen heb ik geen ogenblik getwijfeld en meteen mijn trailschoenen aangetrokken. Ik neem dan ook met meer vertrouwen het smalle dalende pad tussen de bomen. Het is hier glibberig maar er is hier en daar wel nog een grassprietje te zien. Km 4. Zoals vorig jaar houdt Rosario Ilardo hier de wacht aan een minuskuul kruispuntje. Een korte begroeting en verder rechtdoor, nu in het laagste en voorlopig modderigste deel van het parcours. Maar na 4,8 km is het weer klimmen geblazen met hier en daar steile stukken, nu en daar onderbroken door een korte afdaling. Aan km 5,3 maken we een bocht rond een ven. Ik heb even een open uitzicht op de terugdraaiende lopers voor me. En onderneem een nieuwe poging om Roland Vandenborne te spotten. Is hij dat niet, zo’n honderd meter voor me? Nog een kort stukje in het bos voor we een scherpe en steile bocht naar rechts nemen om een tweehonderd meter verder te klimmen op een rijweg in asfalt. Ik wil het tempo opdrijven maar de stijgingspercentages van 5 tot 7% werken niet echt mee. De motivatie is er alleszins. Ik heb nu veteraan 3 André Piron van Seraing in het vizier. André kloppen is een teken van een goede prestatie. In Sprimont bleef hij me voor. We draaien weer een onverharde weg op. Weer een bekende om me aan te moedigen. Noël Heptia, letterlijk en figuurlijk aan de kant met een gezwollen knie, opgelopen bij een bostraining.

Ik neem de bevoorrading te baat om mijn achterstand op André van een twintigtal tot een vijftal meter te herleiden. Dat kan door de bevoorrading over te slaan als je concurrent zelf even wandelt om een slokje te nemen. Ik herken de mooie dreef naar het Château d’Englebermont. Het is nu even vlak, de voeten vinden even een vaste ondergrond op de kiezeltjes in het kasteelpark. We zijn weer in het bos, André loopt vlak voor me op een modderig en vooral steil bospad. Ik wacht op een geschikt ogenblik en een geschikte plaats om hem te passeren. Dan toch maar het rechterspoor gekozen, ik glijd weg in het slijk maar geraak toch voorbij. Voor mij uit loopt ook Max, 40 centimeter boven de grond, de poten en de buik vol modder. Ik weet niet wie de beste van de twee is, maar ik haal ook de hond en zijn baasje in. De zwaarste strook van het parcours, een kleine kilometer lang, blijkt ook mijn beste passage geweest te zijn. Boven zie ik aan de rechterkant een groot domein (kasteel?) badend in de landelijke rust. Wat ik voor me zie en voel, is minder riant. Een tapijt van stenen die door de harde zolen van mijn trailschoenen dringen. Het blijft lichtjes bergop lopen tussen enkele huizen die hier in een niemandsland staan, daarna volgt weer een kleine afdaling door het bos. Waar het precies was, weet ik niet meer maar veteraan 2 Thierry Ledoux is me met een indrukwekkende vaart voorbijgegaan. En dan vond hij nog dat ik goed bezig was.

Er blijven nog een kleine twee kilometer na de scherpe rechtse bocht die we nu aansnijden. Ik heb op dat ogenblik wel het raden naar de juiste afstand tot de finish. Hier staan geen kilometeraanduidingen, mijn horloge heb ik nog niet bekeken. Ik ben wel stilaan tot het besef gekomen dat de man die ik aan het ven enkele kilometers geleden als Roland had aangezien, weliswaar een zelfde loopstijl heeft maar een andere broek en geen zilveren haardos maar een kaal hoofd. Heb ik vroeger al niet geschreven dat mijn ogen op verdere afstand sterk beginnen na te laten? Hoe dan ook, na de bocht ga ik voorbij de pseudo-Roland. Nu zie ik pas dat hij een volle baard torst. Enkele meter verder, een steen steekt zijn kop in het midden van het weer stijgende pad. De steen te veel… of de vermoeidheid te groot? Ik stoot met zijn steunvoet tegen de kei, zet nog twee stappen in een 60 graden-houding , besef dat mijn oude spieren me niet meer in een verticale positie kunnen hijsen en beslis dan toch maar voluit te vallen. Op km 8,8 schiet de naald van mijn Garmin- snelheidsmeter bruusk naar beneden. … Ik sta recht, veeg mijn besmeurde handen af en trek me weer op gang. Kamel Benbouali, de man met de baard, vraagt me of alles OK is, gaat me even voorbij maar moet een honderdtal meter verder toch achterblijven. De tuimeling heeft me nauwelijks kunnen afremmen. Het is wel nog even harken in de steile bocht van de laatste bult waar Croce Falzone ons de weg wijst. Maar ik val niet stil en haal hier nog Laurence Marquet in. Vanaf hier is de bosweg vlak …en zo mogelijk nog natter dan daarnet. Maar ik heb blijkbaar nog voldoende reserves om een redelijk tempo vast te houden. Het slijk kan me hoogstens een paar natte voeten bezorgen. Ik verlies geen tijd en ploeg recht door de plassen. Het asfalt van de Rue des Moges kondigt de laatste 600 meter aan. Terwijl ik een poging doe om een dame, Marie Thiry, voorbij te gaan, word ik zelf ingehaald door… Kris Govaerts. De Truienaar eist, na een voorzichtig begin verderop in het peloton, dan toch nog een plaatsje op in dit verslag. De jonge man die ik daarnet in het bos nog ben voorbijgegaan (en die niet luistert naar de naam “Thauvin” die op zijn shirt staat) speelt haasje over. Voor het overige behoud ik mijn positie – die blijkt ruim in het eerste deel van het veld te zijn – en moet ik maar drie kwart minuut toegeven op Roland. Maar die was met zijn gedachten misschien al in Jeruzalem.

“Dur” (zwaar) is het meest gehoorde woord in de kleedkamers. Uit de douchekranen loopt er intussen slechts een dun straaltje water. Ook in de nochtans moderne kleedruimte moet je doorzettingsvermogen hebben, ditmaal om het slijk van je benen te spoelen. Maar de organisatie maakt het foutje meer dan goed met een rijkelijke prijzentafel voor de podiumlopers en de tombolawinnaars. Ik hoor bij beide categorieën. Excusez du peu! Jacqueline Beckers zorgt voor een primeur in het podiumgebeuren. Als eerste dame ooit in de Luikse challlenges staat ze op het hoogste en in dit geval ook enige trapje van de categorie “aînées 4 (70+). Jean Tempels heeft revanche genomen op de veteranen 2 die hem vorig jaar nog vooraf gingen en pakt de eerste prijs, ondanks een tegenpruttelende computer. Diezelfde prijs (wel een andere fles) valt mij te beurt …als tweede. Roland Vandenborne is al op weg naar Jeruzalem.

(Foto 1 van Marie-Paule: In afwachting van de start, schuilend voor de regen in de sporthal. Foto 2 van BMBP: Max. Foto 3 van BMBP: Roland, Kris en ondergetekende. Van links naar rechts in de volgorde van de aankomst. Foto 4 van Marie-Paule: Voorlaatste bocht. Voorbij drie deelnemers aan de korte wedstrijd. Kris Govaerts in het zwart-oranje is onbereikbaar.)