zat 21/12/2019 19u45 * Hannuit Corrida * 10,3 km * 00:51:01 * 12 * 202/398 * 1/4 * ♥♥♥♥

Het verslag van deze zaterdagavondloop begint… vrijdagmiddag op de rotonde van Riemst. Een auto met een (Duitse?) nummerplaat rijdt achter me aan en volgt me tot thuis. De bestuurder stapt uit, ik herken Bert Ernest van Herderen. Hij heeft me onderweg opgemerkt en de achtervolging ingezet… om me te vragen of ik zaterdag meedoe in Hannuit. De “funloper” (zo noemt hij zichzelf) uit Herderen is sinds enkele jaren een vaste gast in het Luikse circuit. “Zeker, Bert, ik ga naar Hannuit, dan zien we elkaar daar. Tot morgen!” is de samenvatting van wat een lang gesprek wordt over onze sportieve activiteiten.
Ik vind een parkeerplaatsje vlak bij de overdekte markt van Hannuit, het zenuwcentrum van deze klassieke corrida. De latere winnares bij de dames op de 5,5 km, Sonja Vernikov, houdt zich voorlopig warm in een busje tegenover ons. Marie-Paule begeeft zich naar de stad. Ik werk de inschrijvingsformaliteiten af met mijn reisgezel Jean-Pierre Immerix en begin al snel aan de opwarming. Een verkenning is niet echt nodig, het parcours is de laatste drie jaar – toen ik er ook bij was – niet gewijzigd. Ik wil wel mijn nieuwe sportbril testen in de duisternis.

Die is door mijn tanend gezichtsvermogen, vooral op de donkere stroken van de parcoursen, nu echt onmisbaar geworden. En een bril op sterkte draagt mijn voorkeur weg boven lenzen.
De voorbije trainingsweek stond voornamelijk in het teken van herstel. Niet alleen van de inspanningen op de winderige en natte dijken langs de Nete, maar ook van de lage rugpijn die plots opstak na de Lierse loop. De blokkade van de onderrug is in de loop van de week verschoven naar de rechterheup – een verschijnsel dat ik nog al eens heb vastgesteld – en is stilaan tot een lichte stijfheid afgezwakt. Gisteren heb ik dan van een luxe-training kunnen genieten, een inlooptochtje in het gezelschap van Wim Meyers. Die van het grapje over de paus en een marathontijd van 2u54′ in San Sebastian.
De start wordt gegeven tussen Le Greco en de Daily Burger, beide bekend bij Marie-Paule. Na 400 meter doorkruisen we voor het eerst de overdekte markthal. Doorkruisen wil hier zeggen een bocht maken achter het podium. Die eerste kilometer kost me weer het meeste tijd. Drommen vrijetijdslopers (lees deze term als “in tegenstelling tot zich semi-professional wanende deelnemers, zoals ondergetekende”) babbelen, giechelen, zigzaggen en versperren de weg voor de genoemde semi-pro’s. Het binnenlopen en buitenlopen van de markt is ook niet zonder gevaar – bril of niet – en zo duurt het een goede kilometer eer ik op kruissnelheid geraak. Toch biedt het compacte peloton (voor de twee wedstrijden samen zo’n 800 vertrekkers) ook een voordeel in het donkere gedeelte na 900 meter. Dank zij de lichtjes die een aantal deelnemers hebben opgespeld is hier en daar een glimp van het asfalt te zien. Ik ben meteen begonnen met inhalen en zet mijn inspanning verder op de licht oplopende strook tussen de huizen in de richting van het centrum. Na 1800 meter draaien we voor het eerst de winkelstraat in en heb ik een beter zicht op mijn concurrenten. Geen enkele bekende in mijn omgeving. Ik geraak nu licht onder de 5’/km-grens. Op het einde van het tweede en het begin van de derde ronde moet ik dan weer enkele seconden toegeven en haal ik de sub-5′ net niet. Ik lees dit achteraf af van mijn Garmin. Alleen jammer dat Chronorace ons niet de tussentijden per ronde bezorgt. De eerste ronde is immers wat langer dan de de drie volgende. Dat doet O’Top dan weer beter. Hoe dan ook, ik heb de indruk dat ik een stevig tempo te pakken heb. Het subjectieve gevoel is alleszins een stuk beter dan vorige week in Lier. Bij het begin van de tweede ronde worden we opgeschrikt door een fluitje en een luide stem die ons toeroept “Poussez à droite”. Een ambulance? vraag ik me af. Neen, dit moet al de eerste zijn in de 5,5 km-wedstrijd zijn. Arnaud Dely (ik heb zijn voornaam daarnet langs de weg gehoord) haalt me in na één ronde. Maar de realiteit is nog straffer! Dit is de eerste van de 10km-loop. Blijkt dat de jongeman van 21 wereld- en Europees kampioen duathlon was bij de beloften in 2018. En vice-kampioen in 2019. Even later stoomt een van de tweelingbroertjes Noël voorbij. De lezer zal het me niet kwalijk nemen dat ik de twee niet uit elkaar ken. Is het Enzo, winnaar in de korte wedstrijd, of Adrien, tweede in de lange loop? We nemen voor de tweede keer de bocht in het centrum, tussen de pizzeria rechts en de schaatsbaan links. Aanmoedigingen van de toeschouwers die zich hier hebben verzameld en een felle flits. En weer op weg naar de derde doortocht van de hal. Ik zit op schema voor een mooie tijd. De scherpe 47′ die ik vorig jaar neerzette, zal ik zeker niet evenaren. Maar met een 2 minuutjes meer zal ik ook vier hartjes verdiend hebben, denk ik vooraf.

De derde ronde, de voorlaatste, zorgt traditioneel voor een klein dipje. Dat heb ik mentaal ook ingecalculeerd. Maar op het korte strookje van 3% aan de eenzame boom links haal ik mijn voorgangers nog sneller in dan op het vlakke. Intussen zijn de eerste lopers van de 10 km van achter mijn rug opgedoken. Bij het begin van de donkere zone in ronde 3 is Maarten Dejonghe me voorbijgegaan. Hij eindigt op plaats 17. “Mooie stijl” is de bewonderende commentaar van Marie-Paule na de wedstrijd. (Als je vergeten bent wie Maarten is, lees dan het verslag over Lier.) De dixielandband halverwege de Rue Joseph Wauters zorgt voor ambiance in dit stille en grijze deel van de stad en het parcours. Bedankt jongens, nog een uurtje te gaan voor de laatste lopers straks zijn gepasseerd. Vierde ronde, nog één keer voluit gaan, ook al beginnen de bovenbenen stilaan de last van de kilometers te voelen. Mijn inhaalrace schijnt intussen almaar sneller te verlopen. Ik ga voorbij een aantal achterblijvers die nog aan hun derde ronde bezig zijn en lopers die hun krachten overschat hebben en daarvan de tol betalen in de finale. Een shirt van de Challenge hesbignon voor me. De borstkas vooruit, het hoofd een beetje naar achteren gebogen. Dat moet Armand Pirotte zijn. Al lang niet meer gezien. “Bonjour Armand”, ‘Ah Willy”. De ingeweken Hutois (inwoner van Hoei) heeft me meteen herkend, ondanks het ongewone attribuut op mijn neus. Bij de bocht voor de laatste maal de Rue Albert I, de winkelstraat, zie ik dat Armand niet volgt. Even verder merk ik een geel shirt van de Helpshop op. Stefan Meekers? Zo snel gestart? “Ja, maar ik kan het tempo niet vasthouden” hijgt Stefan. Rond de pizzeria (jullie weten intussen waar dat is op het parcours) licht bergaf de laatste rechte lijn in. Nog een geel fluoshirt. Een stevig gebouwde man. Ook Mario Smolders loopt voor me! Heb ik mijn eigen tempo dan zo schromelijk overschat? Een nieuwe versnelling brengt me wel wat dichterbij maar ik moet al vlug besluiten dat Mario een mooi tempo aanhoudt en niet zinnens is dat in de laatste hectometers te laten zakken. Ik verzeil plots in een groepje lopers die pas hun derde ronde beëindigen en neem geen risico’s meer op het gehavende asfalt naar de hal. En dus eindigen we mooi achter elkaar, Mario en ik, net buiten de eerste helft van het peloton. Mario is verbaasd me plots te zien, zoals ik dat was, 400 meter geleden. “51 minuten, mijn beste van het seizoen” straalt de Kerkomnaar. En om het eindejaarsfeest helemaal compleet te maken: hij krijgt ook de titel “man van de wedstrijd”. Zelf ben ik wat minder enthousiast. Twee minuten meer dan verwacht. Vierhonderd meter, waar mag ik die verloren hebben? Doorgeduwd vanaf de tweede kilometer, ideaal loopweer, geen noemenswaardige ongemakken. Heeft de conditie toch een knikje gekregen door de inzinking en de trainingspauze in de vorige weken? Ik gun mezelf toch maar vier hartjes. Inzet mag ook beloond worden, heette het vroeger op school. En Jean-Pierre mag best tevreden zijn met zijn 55′. Zeg niet altijd dat het glas half leeg is, Jean-Pierre. Tenzij je het weer snel gevuld wil hebben…
We nemen een zalig warme douche achter het blauwe zeil op de voor het overige onverwarmde markthal. Door de langgerekte prijsuitreiking (bij de veteranen 4 heb ik het gezelschap van Michel Mancini en “kerstman” Francis Brants) en de eindeloze tombola heeft de koude zich meester gemaakt van ons. Met de verwarmingsstand in de auto op 5 vatten we de terugweg aan.

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: Kerstversiering in de straten van Hannuit. Foto 2: Willy new look.)