zon 01/03/2020 10u * Stein * 10 km * 00:47:39 * 12,6 * 28/44 * ==/== * ♥♥♥♥

De loop van Stein, net over de grens met Maasmechelen, is een begrip in de wereld van de ultralopen, vooral door de prestaties van Jo Schoonbroodt (onder meer in 2016 wereldrecord 65+ over zes uur met 74,756 meter). Ik wil toch wel eenmaal zelf geproefd hebben van het iconische parcours. Kort bij huis en met zijn vlak en grotendeels verhard rondje een welkome afwisseling na het moddergevecht in Bilzen. Er zijn hier gelukkig ook kortere afstanden dan de zes uurswedstrijd en de 50 km. Ik ben overigens altijd maar een koele minnaar geweest van de ultra-afstanden en heb in mijn marathontijd gelukkig alle 42+-verleidingen kunnen weerstaan. Dit jaar vieren ze hier ook het 25-jarig jubileum van hun organisatie. Ik vermoed dat de 5- en 10km-wedstrijd pas later op het programma zijn gekomen. Jo is er zelf niet want bezig aan wat hij graag een uitdaging noemt, in dit geval de Extra Trail Stoumont zwarte route. In zijn tweede thuisland, de Ardennen. Als voorbereiding op de Heuvelland Marathon. De man wordt het nooit moe… De gegevens van zijn strapatsen vind je op alle mogelijke sociale media en zijn blog jogger.tk.
Het doet wel wat ongewoon aan, op weg naar een loopwedstrijd in de Nederlands-Limburgse grensstreek zonder het gezelschap van Jean-Pierre Immerix. Maar die heeft de voorkeur gegeven aan Warsage, op zoek naar voldoende wedstrijden in de CJPL voor de Limburgse kalender hem volledig opeist. Warsage is gisteren gelopen.

Vraag het maar aan Harry Hamers die hier wel is en met een grimas wijst op zijn bovenbenen die de herinnering aan de Waalse heuvelloop levendig houden. Overigens staat de schrik van de gladde afdaling langs de prikkeldraad in Bilzen offroad van vorige week nog in zijn ogen te lezen. Harry komt straks nog even in dit verhaal voor. Buiten mijn natuurlijke biotoop verwacht ik hier niet veel bekenden aan te treffen. Zijn hier wel, enkele jongens die het graag vlak en snel hebben. Vincent Nardozza en Chris Wouters, de nummers vier en vijf. Ik kan net uit hun greep blijven op het 4 ronden-circuit. “Terugslag gekregen in de tweede ronde” vat Chris samen, maar niet ontevreden. En dan zijn er ook nog Peter Bellen en Daniel Drion, die ook in elkaars buurt eindigen. Daniel begint hier aan zijn eerste snelle wedstrijd na een volledig crossseizoen in het LCC. Met een gemiddelde van 15 per uur lijkt me dit eerste optreden geslaagd.
De ronde is uitgetekend aan de rand van en gedeeltelijk door het Steinerbos, een groene vlek en recreatiedomein aan de rand van de bebouwing. Met een afstand van 2457 meter per ronde en een aanloopstrook zouden we dan precies op 10 km moeten uitkomen. Dat zou wel eens volledig kunnen kloppen. Als u toch een verschil zou opmerken tussen de Garmintijd en de officiële afstand is dit te wijten aan het nemen van een “binnenbocht” door de loper in kwestie. De verslaggever heeft het vandaag wel makkelijker om het parcours te memoriseren. Dat was vorige week in Bilzen wel even anders. Ik werd haast duizelig in mijn hoofd toen ik de kronkels van de eerste kilometers voor de geest wilde halen. Het parcours dus… voor wie volgend jaar mijn tijd wil verbeteren. Eens de bocht gerond na de aankomst een licht dalende strook langs de Stadhouderslaan op asfalt, klinkers (zie verder) en onverhard van 1,3 km. Dan na een linkse bocht een tweede deel op asfalt, in noordelijke en vervolgens westelijke richting, nog steeds min of meer aan de bosrand en even verder langs een woonwijk. Onthou vooral dat het hier lichtjes omhoog gaat. En het derde deel, 300 meter lang, op de laatste rechte lijn tot de eerste bocht van de volgende ronde voorbij de omroepwagen en de tijdmatten, ook stijgend en met de wind op kop. Aanhangers van een andere denkrichting zouden deel twee en deel drie als één deel kunnen beschouwen. Maar ik maak geen halszaak van mijn “parcourstekening”.
Even voor 10 uur staan twee groepjes klaar voor de start. Het kortst bij de aankomststreep een eerste groep. Dat zijn de 5km-lopers. Wat verder zijn wij, dat wil zeggen de deelnemers aan de 10 km, verzameld. Een klein groepje. En uiteindelijk nog kleiner dan ik had ingeschat. Nauwelijks met 44, blijkt uit de uitslag. Je vraagt je af hoe de mensen nog zin hebben om al die organisatorische moeite te doen voor een handvol vertrekkers. Die van de 5 km zijn nog met minder. Ik kijk even rond en leid uit het fysieke voorkomen en de leeftijd van mijn collega’s af dat ik ergens in de tweede helft van het klassement zal uitkomen. Harry Hamers is nog preciezer in zijn prognose. “Ik word zeker laatste vandaag.” We zullen beiden gelijk krijgen. Ik ben dus aan het rondkijken en zie in de rij achter me twee bloedmooie meisjes. Een ééneiige tweeling. Het zijn Sarah en Marie van Genk. Grappig, ze komen aan in dezelfde seconde. Wil je meer weten? Sorry, je had ook maar moeten meedoen. De afwezigen hebben ongelijk, vandaag meer dan ooit.
Paf of tuut – ik weet niet meer wat het vertreksignaal was – en ik word meteen achtergelaten door het gros van mijn collega’s. Ondanks dat ik meteen mijn snelste kilometer loop. In het begin van de Stadhouderslaan probeer ik mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Dat lukt blijkbaar redelijk want ook in de tweede kilometer blijf ik onder de 4’45”. Ik loop even naast een jong meisje dat mijn tempo evenwel niet kan volhouden. Op het einde komt Anouk Van Kan wel nog sterk terug. Hallo SQM, ik denk dat haar tijd een minuut minder bedraagt dan wat de uitslag aangeeft. Er ontstaat een probleem na 600 meter. Dat ik al tijdens mijn verkenning heb zien opduiken. En dat zich uiteraard in de volgende ronden zal herhalen. Neem ik het betegeld voetpad of het fietspad op asfalt? Door de ongelijke tegels loopt het voetpad minder aangenaam dan het fietspad. Maar op het fietspad maak je een bocht of twee en leg je dus meer meters af. De “lintspanners” maken het ons ook niet makkelijker. Het voetpad is de eerste meters met een lint afgesloten, het fietspad is op het einde met een lint afgesloten. Hoe los ik dat op? De eerste keer neem ik het voetpad, in de tweede ronde kies ik voor het fietspad maar verander weer van gedacht in de volgende ronde. Ik blijf ook in de laatste ronde bij het voetpad. En toch liep ik liever op het fietspad. Een aantal collega’s kiest ook voor het gladde asfalt. Dat is dus een lange uitweiding voor wat uiteindelijk een verschil van luttele seconden zal opleveren. Maar vandaag gaat het me echt om de seconden. Vanaf de derde kilometer is het kleine peloton al fel verspreid en heb je nauwelijks nog gezelschap. Ik ben dus alleen als ik Marie-Paule voor de eerste keer opmerk. Langs de rechte lijn naar de finish. In de eerste ronde dus. Ik geef haar enkele regie-aanbevelingen voor de foto’s… die ze in de wind slaat. Tweede ronde. Er gaan me twee man voorbij. De eerste man in het zwart kan ik niet identificeren in de uitslag, Van de tweede man in het wit hoor ik toevallig de naam, Marcel Bindels. Hij blijft heel lang op zo’n vijftig meter voor me lopen. Marcel heeft ook een supporter meegebracht. Die mij ook een aanmoediging meegeeft. Dat is altijd een mooie geste die je even de eenzame inspanning die je aan het leveren bent doet vergeten. Want voor de start heb ik me afgevraagd: welke tegenstander kan me hier motiveren? Maar zo is hier niemand. Hoe dan ook, zonder dat ik er erg in heb, ben ik toch stevig van leer getrokken en probeer nu dat tempo vast te houden. Ook al heb ik in de eerste ronde al gevoeld dat de benen niet in optima forma zijn. Is de trail van vorige zondag en een toevallige lange training van woensdag (op kilometerslange door het smeltwater verzopen ruilverkavelingswegen) nog niet verteerd? Terwijl ik voor de tweede keer op weg ben naar de streep zie ik op een vijftigtal meter voor me een kleurrijk gekleed meisje haar 5 km-wedstrijd beëindigen. De omroeper meldt haar naam. Correctie: zijn naam. Het is Lars Wouters, zoon van Chris.
Halfweg dus. Ik verwachtte hem al langer. Daar is hij dan, de koploper in de 10 km die me dadelijk een ronde gaat aansmeren. Het is een geblokte jongeman die me net in de bocht voorbijstuift. Ik zie zijn korte benen wentelen op de lichte afdaling.
Op de Stadhouderslaan strekt de verkeersregelaar de arm om een auto tegen te houden en ons vrije doorgang te bieden. Marie-Paule merkt op dat die verkeersregelaars allemaal grote, oudere mannen zijn. Dan over het voetpad (dus niet het fietspad), de rotonde en dan een 500 meter onverhard tussen de bomen. De eerste, Tommy Kinders, ook van Diest zoals Chris Wouters, is dan maar een kleine stip meer. Daar is nummer twee van de wedstrijd, Luuk Janssen van Maastricht. Op respectabele afstand van nummer 1. Aan de 18,6 gemiddelde van Tommy kan hij niet tippen. Op het asfalt, een 700 meter verder, meldt de derde zich. Marie-Paule is ter plekke om dit wedstrijdfeit vast te leggen. Voor de derde maal over de streep en voorbij de omroepwagen. De omroeper is de praatvaar wiens stem ik meen te herkennen van andere bestaande of ter ziele gegane lopen in de buurt. Maar de man neemt zijn taak ter harte. Met de deelnemerslijst in de hand kondigt hij de passerende atleten aan. De toeschouwers horen mijn naam dus ook weergalmen op de Dieterenstraat. Voor het eerst en waarschijnlijk ook voor het laatst in de geschiedenis van de Ultraloop van Stein. Mijn deelname zal wel een eenmalige gebeurtenis blijven. De kalender biedt te veel alternatieven. De laatste ronde. Ik moet blijven doorjassen op het makkelijkste eerste deel. Hier kan ik mijn beste tempo halen en een buffer opbouwen tegen het verlies in deel twee. Een laatste keer wervelen tussen de bomen, mijn favoriete strook vandaag. Hoe onbetekenend de stijging ook mag zijn, de klimmende weg begint stilaan het pleit te winnen tegen mijn vermoeide bovenbenen. Mijn maag begint ook op te spelen. Het signaal dat ik tegen mijn limiet aanzit. Ik krijg ook nog een windstoot te verwerken. Ik heb geen idee van mijn tijd en/of gemiddelde maar ik wil nu eens echt constant beneden die vijf minuten-grens blijven. Enkele uren later krijg ik de rondetijden onder de ogen. Met dank aan SQM tijdsmanagement. Daaruit blijkt dat mijn eerste ronde de snelste is. Dat komt overeen met mijn gevoel. Ik ben wel verbaasd dat mijn derde rondetijd krek dezelfde is als mijn tweede. Ik dacht een lichte verzwakking te bespeuren.

Die komt er echt in de laatste ronde: bijna 20 seconden trager dan de eerste. Hier en daar zakt de snelheidsmeter toch nog onder de 12 km/uur. Het zij zo, ik heb er alles aan gedaan. Toch nog even dit chronologisch verslag afmaken. Ik ben nu in de laatste kilometer. Een verkeersregelaar hangt verveeld tegen een hekken. Je kan het hem niet kwalijk nemen. Hij moet hier nog uren de wacht houden. Want dadelijk vertrekt de zes uren-loop. De deelnemers begeven zich al naar de startplaats, in het midden van wat ik deel twee heb gedoopt.
De laatste bocht. Ik heb er wel even aan gedacht en het gaat me ook nog echt lukken: Harry Hamers dubbelen. Hij is in het gezelschap van Peggy Leerssen. Ik dwing mezelf om tempo te houden. Ik ben zo gefocust op de blauwe tijdsmatten aan de linkerkant van de weg dat ik bijna vergeet naar de finishstrook rechts uit te wijken. Met een flinke vloek zet ik een stap terug en kom dan toch op mijn plaats terecht. Aan de omroeper ligt het niet. Die heeft net meegedeeld dat Willy Cortleven de rechterzijde van de weg mag nemen. Een medaille, een stevige met het misleidende opschrift “Six Hours Stein 2020”, maar geen drank. Ik zie drankbidons op de tafels rechts maar vermoed dat die bedoeld zijn voor de ultra’s. Maar kom, de 47 minuten-eindtijd smaakt ook. En het zijn echt 10 km, op enkele metertjes na. We zullen ook maar niet mopperen over slechte benen.

Ik beslis dan toch maar om me ter plekke om te kleden en nog een drankje te nuttigen in de kantine. In overleg met mijn gezellin. Of wat dacht je? In de kleedruimte hangt de sfeer van een wachtplaats in een plattelandsstationnetje vlak voor sluitingstijd. Verlaten en levenloos. Toch een lichtpuntje, er is snel plaats in een van de drie privé-douches. In de kantine houdt men het bijzonder sober. Geen bier, dan maar een… erwtensoep. Dat is blijkbaar de prijs die je betaalt voor het bijzonder democratische tarief. De prijsuitreiking verloopt uiterst ordelijk en beheerst. De man aan de micro – zoals een aantal collega’s van de organisatie in een net “Ultra Loop Stein” grijs hemd doet wel een poging om wat schwung te brengen in het gebeuren. Maar het gevraagde “daverend” applaus blijft toch maar een beleefd klapje. Mogelijk slaat het vuur pas in de pan vele uren later als de ultralopers worden geëerd. Die zijn hun rondjes aan het afmalen als we vertrekken. Met de wedstrijdstart om 10 uur zijn we ook een keer op het middaguur terug thuis voor het zondagse diner. Ik trakteer mezelf op een contre-filet, à point. Marie-Paule is niet af te brengen van haar “bien cuit”-voorkeur.

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: Met Chris(ke) Wouters na de loop. Vijfde plaats voor de competitieveelvraat uit Diest. Foto 2: Uniek moment in de carrière van Jeroen Matthes van Kerkra