zat 08/12/2018 19.30u * Waremme Corrida * 8,45 km * 00:42:07 * 12 * 59/161 * 1/1 * ♥♥♥

Ik zal mijn Garmin-sporthorloge toch eens beter moeten leren gebruiken. Is hij aan het opnemen? Ik druk tweemaal het rode knopje in, zie dat er een rood driehoekje verschijnt en hoop dan maar dat hij bij de derde poging zijn werk doet. Zie je dat dan niet, hoor ik de lezer vragen. Nee, want ik sta hier zo goed als in het donker, heb mijn bril niet op en in een startend peloton van meer dan 250 man zal ik de blik maar beter op mijn collega-lopers en de weg gericht houden. Oh ja, ik zal maar eerst eens vertellen waar ik ben. Dat is in Waremme. Waar ik veertien dagen geleden ook al was voor een aflossingswedstrijd, hier een kilometer vandaan aan de rand van de stad. Ditmaal is het te doen rond de kerstmarkt in het centrum van het stadje.

Het is – voor mij althans – de eerste corrida van december, de maand waarin de rondjeslopen in de Luikse dorpen en steden welig tieren. We zijn dus in de eerste van vier ronden. Door het gehannes met mijn horloge, het dichte deelnemersveld in de bochtige straten bezaaid met allerlei hindernissen… en mijn stramme benen is de eerste kilometer nauwelijks meer dan een stevige opwarming. Vanaf km 2 kan ik dan toch wat meer vaart uit mijn benen persen en schuif ik al wat plaatsen op. Ik loop vandaag zuiver op het gevoel. De uitdaging om een concurrent te vloeren is er niet, bij gebrek aan concurrenten. Verder dan 50 meter voor je uit kun je overigens toch niemand herkennen. De enkele bekenden die ik bij de inschrijving heb gezien, verwacht ik niet in mijn buurt. Het heeft er alle schijn van dat ik hier als enige Limburger aan de start sta en dat ik ook de twijfelachtige eer geniet de oudste te zijn van het hele pak.

Het gevoel wordt overigens gaandeweg beter, misschien wel dankzij mijn rustige aanhef. Het moreel was een uur voor de loop tot onder nul gezakt. Na de duistere tocht door de Haspengouwse velden die door windstoten en regenbuien gegeseld werden, moesten we ons een kwartier in de auto verschansen om niet als natte dweilen aan de inschrijvingstafel te verschijnen. Mijn trouwste fan heeft me, ondanks de gure weersomstandigheden, ook vanavond niet in de steek gelaten. Zij verdient een medaille voor zelfopoffering. Dan tonen de weergoden toch enige clementie en kunnen we van een tijdelijke rustpauze genieten… die duurt tot het begin van de laatste ronde, mijn laatste ronde. De ongeveer tien snelle jongens die mij gedubbeld hebben – Patrick Philippe bijvoorbeeld – houden zich dan al droog onder het zeil van de feesttent. Ik draai rondjes van even boven de 10′. En elke ronde knijp ik nog een paar seconden af van mijn tijd. Dat lees ik af uit de O’Top-tijdsopnames. Zoals in de estafette redt Pierre Olivier me uit het geklungel met het horloge.
Het imposante postuur van Jos Biets is de baken in het lopersverkeer binnen in de tent. Hij is beter zichtbaar en stabieler dan een aankomstboog. Waar Jos staat, eindigt de voorbije ronde en begint de volgende. Vlak achter hem in de looprichting reiken de bevoorraders de bekertjes met drank aan. Fabienne Renard is ook hier in de weer, nadat ze daarstraks al de controle van de voorinschrijvers voor haar rekening nam. De rol van Patrick vanavond is me niet duidelijk. Deelnemer was hij alleszins niet.
Wie de ronde tot in detail wil kennen, volgt mij. De anderen kunnen meteen overgaan naar de alinea die begint met “De regen”. Opletten dat je je voet niet verzwikt bij het verlaten van de tent. Hier ligt ook nog een kabel en je moet al onmiddellijk een bocht naar links nemen. De kasseitjes vormen een fraai patroon maar zijn wel glad vanavond. Opnieuw opletten dus, zoals ook in de volgende bocht. Dat is al vier maal opletten op 30 meter. Om dit verslag korter te maken zal ik het woord “opletten” in de volgende regels vervangen door “!!!” Er volgt nu 300 meter vlak asfalt in een winkelstraat. Behalve naar de etalages van de winkels kun je rechts ook even een blik werpen op een verlicht kerststalletje. Op naar de volgende dubbele bocht. !!! stoep (tweemaal). De weg gaat omhoog naar een parkje aan de linkerkant. Naar links tussen een smal poortje in twee delen. De eerste ronde staan we hier stil. Voor de volgende 50 meter geldt code !!!!!!. Dat zijn dus zes uitroeptekens. Die tik ik niet zomaar. Het is er donker en glad en er ligt nog een gemeen stoeprandje. In de laatste ronde kom ik hier vol op mijn zool terecht. Opnieuw op een brede goed verlichte en dalende asfaltweg. Lekkere strook, ook door een zwierige draai op een kruispunt. De wind blaast hier wel in het nadeel. De weg blijft dalen naar de Eglise Saint-Pierre toe en maakt daar twee sierlijke kronkels. Aangenaam stukje. Na een bocht naar links (!!! voor oudere en niet meer zo soepele loper) ligt er een vlak stuk waar de taaiere lopers, zoals ik, hun vermogen kunnen aanspreken. Twee brede bochten bergop remmen het tempo even af maar kunnen de wilskrachtige loper, euh zoals ik, ook een boost geven. We kruisen hier even de lopers die nog (of al) in de winkelstraat zijn. Oei, Albert Vandensavel heeft hier een kilometer voorsprong. Opnieuw een stuk rechtdoor, over de markt. De klinkertjes liggen er glanzend bij, het water spat op onder de voeten. Ik lust er wel pap van. Hier heb ik Marie-Paule opgemerkt en kan ik in de derde ronde mijn handschoenen inleveren. In die derde ronde word ik overigens door de snelste jongens gedubbeld. Voorbij de markt !!! voor het stratmeubilair, zeker als je een paar meter wil afsnijden. Rechts de donkere Rue Zénobe Gramme in. Na 100 meter een bocht naar links. Een ongelukkig geparkeerde bestelwagen zorgt voor een dilemma. Links of rechts voorbij. Ik kies de eerste twee keer voor de rechtse omweg. Maar in de laatste ronde, op het smalle voetpad tegen de huizen langs links, zorgt een tragere loper voor oponthoud. Enkele microseconden kwijtgespeeld. De Rue Emile Hallet is vergelijkbaar met het rechte stuk van daarnet (sleutelwoord “boost”). Naar rechts over een parking. In de derde ronde ga ik hier voorbij een rinkelende jongedame. Zij draagt een outfit met belletjes. “Jingle Bells”, helemaal in de kerstsfeer. Op het einde van de parking worden we links op gestuurd. Aan de rechterzijde is de weg open. In het eerste deel van het 2,1 km lange rondje waren we tussen de huizen vrij goed beschut tegen de elementen. Ik moet opnieuw in mijn buidel uitroeptekens grabbelen. !!! stoep in een smalle bocht. De snelsten zullen hier wel de dranghekken geaaid hebben. !!! twee opstapjes op een stukje grindpad. Aan een rotonde loopt de weg nog even stevig omhoog. Dan gaat het licht dalend verder op een smal en karig verlicht voetpad. !!! dus. Ik draai hier goed rond. En schakel nog een versnelling hoger op de brede Avenue Reine Astrid, van het station naar de markt annex feesttent, vanavond verkeersvrij. Wel op tijd afremmen bij de natte en gladde bocht naar de kerstmarkt. Nog even tot aan de streep. Driemaal !!! voor overstekende kerstmarktbezoekers, een dikke kabel en een gootje. Dat alles in het donker dat sterker is dan de kleurrijke kerstverlichting. Trappen op, even over een zandstrook waar de regen plassen heeft gevormd. Als ik dan nog het opstapje naar de tent goed inschat, ben ik aan de streep en kan ik aan de volgende ronde beginnen. Met mijn microscopische kennis, opgedaan in mijn twee vorige deelnames op een totaal van drie edities en vanavond bij de opwarming nog eens opgefrist, moet dat lukken.

De regen komt dan toch nog spelbreker spelen in de laatste ronde. Maar fotografe Nadine Claessens houdt stand in de regen en de drop. Ik ken haar de prijs voor de strijdlust toe. De koude nattigheid dringt intussen door mijn sporthemdje. Door de kilometers, het optrekken na elke bocht, zijn de benen dan toch stilaan afgemat. Maar ik heb nog voldoende energie om het tempo strak te houden. Nog een keer het hellinkje op langs de rotonde en voor het café met de originele naam “Elle sort ce soir” door. Ik loop nu afgescheiden op de laatste rechte lijn naar de markt. Ik gluur even achterom, ik verwacht toch nog een late spurt van achteropkomend geweld. Ik moet vanavond maar één plaatsje inleveren. Aan senior Denis Vanherteryck. Het is hem vergeven, hij maakt mij achteraf een compliment over mijn constant tempo. Hij kan het weten… Conclusie: leuk gevoel, nog ruim in de eerste helft van het veld.
We blijven na de wedstrijd nog even in de feesttent waar de Remix-band (een enthousiast koperensemble) een verdienstelijke poging doet om er de sfeer in te blazen. Het is hier alleszins warmer dan veertien dagen geleden aan de sporthal, maar nu laten de lopers het massaal afweten. Jammer voor de organisator die zelfs een van de podia – dat van de dames – niet gevuld krijgt. De kraampjes van de kerstmarkt zien wel nog zwart van het volk als we ons huiswaarts begeven…

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: Sneller dan de sluitertijd van de camera… Foto 2: Jos Biets regelt het verkeer. Foto 3: