zon 02/04/2017 11u * Stembert (Challenge L’Avenir) * 8,05 km * 00:38:26 * 12,5 * 76/252 * 4/18 * ♥♥♥♥

Vrijdagavond besluit ik mijn loopplan voor dit weekend te wijzigen. Bij nader toezien blijkt de “Grand Jogging de Stembert” een ander parcours te hebben dan de loop die ik vier jaar geleden heb betwist en waar ik goede herinneringen aan bewaar vanwege het aangename parcours met mooie bospaden en aangename asfaltwegen. Op papier ziet de omloop er minder aantrekkelijk uit dan dat van de Jogging de Stembert (let op, zonder “grand”, ze missen daar wat fantasie in het bedenken van namen). Dan misschien toch liever naar Sart-Tilman waar ik wel enkele Limburgse getrouwen van de Challenge van Luik zal treffen. Maar die loop blijkt verboden door de stad vanwege terreurdreiging. Dan toch maar naar de oostelijke voorstad van Verviers. Als de terroristen nu dit evenement maar niet als doelwit hebben gekozen… De jogging waar ik oorspronkelijk op zoek naar was, is verschoven naar oktober. Wie weet, treed ik dit jaar twee keer op in Stembert. Jean-Louis Voss, een categoriegenoot, stelt me tijdens de opwarming gerust dat dit parcours ook zijn charmes heeft. Wel meer asfalt en “gespierd” voegt hij eraan toe. Hij slaat twee keer de nagel op de kop. De loop wordt georganiseerd door de Royale Jeunesse Sportive ook al horen de vrijwilligers achter de toog en de inschrijvingstafel bij een rijpere leeftijdsklasse. En jij dan, hoor ik sommige lezers grinniken. Wel, ik ben dit keer alleszins niet bij de drie oudste deelnemers.

De start vindt plaats voor de kantine van de voetbalclub Entente Stembertoise. Aan de andere kant van de weg liggen volkstuintjes in deze dichtbevolkte wijk. In afwachting dat de weg vrijgemaakt is, kunnen we nog even verpozen onder de voorjaarszon. De omroeper kondigt ook aan dat de eerste lopers begeleid worden door Vespa-rijders. Ik kan niet genieten van deze nieuwigheid. Ondanks de aangename temperatuur zijn er nog niet genoeg “wespen” uitgekomen om de tragere lopers te vergezellen.
De eerste 200 meter zijn vlak. Maar eens we de brede Avenue zijn overgestoken, gaat het al meteen stevig omhoog en is ook dadelijk meer ruimte om wat plaatsen op te schuiven. Even verder draaien we links een smal graspad op. Na nauwelijks 400 meter zit iedereen al in het rood. Gehijg alom in de opeengepakte sliert lopers. Want het blijft hier natuurlijk stijgen. Dat zal nog een hele poos duren, de omroeper heeft ons gewaarschuwd. We zoeken een smallere en vooral steilere weg op achter een bredere rijweg. Er zijn wel wat mensen uit hun huizen gekomen. Misschien niet toevallig, de speaker rijdt met zijn 4×4 vooruit om onze komst aan te kondigen. Ik haal enkele dames in maar richt me vooral op de enige man die ik herken tussen de lopers voor me. Dat is Helmut Weynand, een Duitstalige 70-plusser, met wie ik al vaker op pad geweest ben in deze regio. Een paar korte vlakke “overloopjes” niet te na gesproken blijft het maar klimmen. In die klim heeft veteraan 3 Jean Dessouroux zijn concurrenten al afgeschud. Dat meldt Alberto Canales me na de wedstrijd. Ik verteer de stijgingen vrij goed maar wil mijn kruit hier natuurlijk al niet verschieten. Helmut geeft geen krimp en houdt zijn kleine voorsprong vast. Na een twaalftal minuten en 2,4 kilometer zijn we dan eindelijk boven. Ik zie aan de tegenliggers achter een nadarafsluiting dat we hier een lus maken. Een slanke jongeman kruist me. Een echte atleet in tegenstelling tot de oudere en wat uit het model geraakte deelnemers die verderop sukkelen en waar ik ook bijhoor. Hij ligt in vierde positie (tenminste hij eindigt in die positie), vertelt hij me na de finish. Er worden ons 600 meter afdaling gegund. Na een bocht op een mooi aangelegde stoep rond een fraai vijvertje (met enige zin voor overdrijving “Le grand Vivier” genoemd) wacht de volgende helling. In die 400 meter kom ik dan toch in het spoor van Helmut. We zijn dan door een parkje gelopen op een smal pad bezaaid met dood hout en ontluikend groen. Intussen word ik ook bekoord door deze groene omgeving. De beoordeling van Jean-Louis Voss klopt dus. Helmut krijgt mij in de smiezen als ik bij de bevoorrading langs hem opduik. Ik neem ook een slok. De loop is kort maar de warmte laat zich gevoelen. In de volgende dalende kilometer over een ongelijk asfaltweggetje drijft Helmut met grote halen het tempo op. Ik moet op mijn tanden bijten om in zijn spoor te blijven. Nu ik hem eindelijk heb bijgehaald wil ik ook niet meer lossen. Na twee bochten zien we de volgende klim al voor ons liggen. We lopen nu tussen de weiden. Hier voel je en ruik je de boerenbuiten. Ik hijs me weer op de hoogte van Helmut die puft in de de hitte. In het eerste deel van 200 meter ga ik de Bütgenbacher voorbij. Na een korte dalende strook neem ik op de tweede klim van 300 meter afstand. Die laatste helling is er ook te veel aan voor de piepjonge Brieuc Masson.

We zijn nu 5,4 km ver. Ik maak van de volgenden zacht dalende hectometers gebruik om mijn benen die al heel wat te verduren hebben gekregen even wat rust te gunnen. Ik kan zelf even het tempo bepalen, voor me zie ik niet dadelijk een uitdager. Dat is voor de taaie Helmut meteen een uitnodiging om het kloofje te dichten en de leiding weer over te nemen. Rond km 6,7 waar het wat vlakker is en we de bebouwde kom van Stembert binnenlopen legt hij er weer de pees op. Hij wil wel plaats maken voor veteraan 2, Alain Dethier, die plots achter onze rug opduikt. “Neen, neen , ik kan niet” hijgt Alain. Twee senioren – onder meer Alexandre Charlier – gaan ons met enige moeite voorbij en zullen in de volgende kilometers tot aan de finish even voor ons uit blijven draven. Niet slecht voor twee mannen – wij dus – die zo’n dertig jaar ouder zijn. We zijn nu aan km 7. Daarnet had ik nog twijfels, nu kan ik zeker zijn dat er geen klimmetje meer volgt. Het gaat stevig naar beneden in de dichtbebouwde straten van Stembert. We stuiven voorbij een dubbele rotonde. Het verkeer wordt staande gehouden om onze dolle vaart niet te hinderen. (Ik zie het nog niet gebeuren in bijvoorbeeld de Haspengouw Challenge.) Alain Dethier gaat ons nu toch voorbij. Helmut schudt nog eens alle energie uit de kuiten en dwingt me weer tot het uiterste. Mijn benen zijn niet meer gewend aan snelheden onder de 4′. Toch is het mijn grijze collega zelf die het gelag betaalt van de snelle afdaling. Hij moet een twintigtal meter toegeven als we weer uitkomen op de Rue du Panorama waar we nog een halve ronde rond het voetbalveld moeten afwerken. Ik hoor nog een loper naderen. In de laatste rechte lijn neemt senior Thierry Didderen mij en Alain Dethier nog te grazen. Helmut Weynand finisht luttele seconden na mij. “Je hebt me pijn gedaan”, lach ik naar de laureaat in de V4-categorie. “Nog niet genoeg” is zijn reactie later in de kantine, “je valt net buiten de prijzen bij de veteranen 3”. De speaker raakt maar niet uitgepraat over het groot aantal dames in de loop die hij stuk voor stuk bedankt voor hun aanwezigheid en complimenteert met hun prestatie. Hij vermeldt telkens hun nummer. Jammer genoeg zegt “165” of 887″ niet echt veel. Dan spreekt “Micheline” of “Laurence” meer aan. Zelf ben ik uiteindelijk toch tevreden dat ik hier naar Stembert ben getrokken. Zowel het parcours als de ambiance langs de weg scoren boven het gemiddelde. Over mijn uitslag en gemiddelde mag ik ook al niet mopperen.

Ik check nog even de kleedruimtes in de achterbouw van de kantine die haar leeftijd niet kan verbergen. Maar daar is volop plaats en de doucheruimte zelf blijkt gerenoveerd te zijn. Ik wissel nog wat ervaringen uit met Alberto Canales, net voor me in de uitslag van de veteranen 3 maar wel met een voorsprong van 2’30”. Er is hier een prijsuitreiking met alles erop en eraan, eerder uitzonderlijk in de Challenge L’Avenir. Daarna is ook de Leffe leeg en de “pain-saucisse” op. Die van mij in elk geval. We wensen Françoise Piscart nog een fijne namiddag in het gezelschap van haar zoontje op de carnavalstoet van Goé en nemen afscheid van Stembert. Na een tussenstop in de Pam-Pam in Visé zijn we snel weer in het zonovergoten Heukelom.

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: Een nieuwigheid in een loopwedstrijd. De lopers worden begeleid door vespa’s. Met dank aan de Vespa-club van Verviers. Foto 2 : Senior Alexandre Charlier leidt het groepje in de laatste meters naast het voetbalveld. Helmut Weynand loopt hier in voorlaatste positie. Foto 3: Happend naar lucht achter de rug van veteraan 2 Alain Dethier.)