zat 06/02/2016 16u * Modave (Challenge condrusien) * 11,2 km * 01:01:38 * 10,9 * 156/509 * 3/26 * ♥♥♥

Modave, in het hart van de Condroz, dankt zijn plaatsje in de toeristische gidsen van Wallonië aan zijn 17de eeuws – kasteel. Aan datzelfde kasteel dankt het ook zijn twee joggings van het jaar. De startloop van het Condrusien-circuit is nog vrij recent en staat nog niet op mijn palmares. Vandaar mijn keuze voor een trip van één uur boven de korte verplaatsing naar Visé. Daar moeten ze trouwens niet klagen want ze krijgen er Jean-Pierre Immerix en Claude Herzet aan de start.

Jean-Pierre heeft zich na een korte gedwongen onderbreking weer voluit op zijn hobby gestort. Met Claude heb ik woensdag nog een vijftiental aangename trainingskilometers afgemaald. Ik zie hier zo goed als alle trouwe Condrusien-deelnemers terug. Alleen Kris en Maja sparen hun krachten voor het provinciaal kampioenschap veldlopen, georganiseerd door hun eigen club, AC Alken. Nieuwkomers zijn Jean Tempels en zijn vriendin van het Tongerse Paluko-ADD-team. Er zouden in de volgende weken nog meer Tongenaren op komst zijn. Jean mist zijn entree niet met een zevende plaats algemeen en een tweede plaats bij de veteranen
Het weer is zonnig in de Condroz maar er waait een koude wind boven op het plateau. Na de opwarming trek ik me toch een extra trui aan en zet een muts op mijn kruin. Ik gesp mijn schoenen nog eens aan voor de start en word zowaar op de korrel genomen door een vrouwelijke fotografe. Dat blijkt “mevrouw Ludo-Grafica” te zijn. Mijnheer – Ludo Vanderputten – is ook in de buurt. Ik kijk al uit naar hun reportage op deze site. Van schoenen gesproken. Het parcours is modderig, hoor ik langs alle kanten. Maar over hoeveel kilometer? Ik kies dan toch maar voor mijn nieuwste schoenen – met de beste demping voor het verhard gedeelte. Ik zal het geweten hebben…
We troepen samen op een binnenplaats van het kasteel. Iedereen vraagt aan iedereen waar de start precies is. Echt duidelijk wordt het niet. Ik blijf dan maar waar ik ben. In de buurt van Luc Lenaerts van Laakdal die mij nog herkent van Héron vorig jaar. Door de toevloed van late inschrijvers worden we pas een kwartier later losgelaten. Het lange wachten heeft mijn lijf geen goed gedaan en ik trek me puffend en krakend op gang. Alain Waerts vlak voor me geeft ook al geen soepele indruk. Hij sleept nog wat wintervet mee. Maar door het gedrum in de eerste hectometers en een eerste modderige zone in de plaatselijke ronde van 2 km moet ik al snel een dertigtal meter prijsgeven op mijn collega-veteraan 3. Voor we opnieuw door het kasteel lopen, hebben we al een eerste heuveltje overwonnen. Ik verlaat de adellijke aankomstzone met de aanmoedigingen van de voorzitter van het Condrusien- comité Gaetano Falzone himself. Op het beton van de toegangsweg en later op het asfalt van de rijweg kan ik het tempo de hoogte injagen. Maar na 3 km komt er een eind aan de verharde ondergrond en het tempo rond de 4:20 per kilometer. We krijgen eerst een lange niet van gevaar gespeende afdaling in het bos voor de voeten. Ik moet weer een aantal plaatsen inleveren. In de steile klim die daarop volgt verliest Alain snel terrein. Ik maak weer enkele plaatsen goed en krijg nog een aanmoediging mee van Alain als ik me naar voren rep. Ik zie nu ook Michel Mancini en Paul Delaitte voor me.

Mijn leeftijdsklassegenoten inhalen mag geen probleem zijn… maar het parcours steekt stokken in de wielen. Op de bospaden is rechtdoor lopen onmogelijk en rechtop lopen een waagstuk. Hier bepalen modder en diepe sporen of een combinatie van beide loopstijl en tempo. Ik heb meer dan een kilometer en een drogere strook nodig om Michel in te halen. Meer moddervastheid, betere grip op trailschoenen? Paul biedt nog een halve kilometer langer weerstand. Rosario Ilardo, Noël Heptia en Michel Lannoy zijn buiten schot. Ten minste daar ga ik van uit. Alleen blijkt dat niet te kloppen voor Michel die de hele wedstrijd achter me is gebleven. Overigens heb ik helemaal niet de tijd om voor me uit naar concurrenten te speuren. Daarvoor zijn de paden te verraderlijk. We glibberen verder, laverend van links naar rechts, op zoek naar een wankel evenwicht en een zweem van snelheid. Diep in de wedstrijd – we zijn al een stuk voorbij halfweg – haal ik een dame in. Is dat Carine Munaut? Dat is wel een sterke prestatie van deze “aînée 2”. Ze speelt hier haar jarenlange ervaring in het Condrusien-circuit uit. Net als ik denk dat we nu wel alle miserie gehad hebben moeten we rond de zevende kilometer door een riviertje waden. Ik zie mijn voorgangers vertwijfeld naar links en rechts kijken op zoek naar een droge omweg maar er is geen ontkomen aan. We moeten door het water. Mijn nieuwe schoenen zijn meteen gedoopt.
De modder hebben we eindelijk achter de hielen. Of beter, de modder hangt van boven tot onder op onze rug en benen. Na 4,t kilometer is het geklieder ten einde. Aan km 8 na een bocht naar rechts verlaten we het bos en mogen we ons verder afmatten op een veldweg tussen de akkers. Simon Cassien loopt me voorbij. Hij is dit keer niet in het gezelschap van Carine Lousberg en heeft dan maar zijn hond meegenomen. Het beestje vind het nog prettig ook.

Aan km 8,5 passeren we een boerenerf, de eerste getuige van een menselijke nederzetting sinds een half uur. Ik kan eindelijk nog eens onder de 5 minuten per kilometer komen. We lopen door een schaars verlichte tunnel waar ik links en rechts flitsers zie afgaan. Het Ludo-Grafica-fotografenduo heeft dit plekje uitgekozen voor de betere actiefoto. Het wordt nog leuker als we op Ravel-fietspad uitkomen waar ik het gas nog eens kan opendraaien. De fraaie weg loopt tussen twee steile rotswanden. Ik haal Luc Lenaerts in die zich naar zijn zeggen al langer afvroeg waar ik bleef. Wel fijn dat we de laatste kilometers op goed beloopbare paden mogen afleggen, bedenk ik. Tot we na 800 meter een scherpe linkse bocht nemen. Ik ben net Marcel Baeckelandt voorbijgelopen die gewoontegetrouw de Condrusien in slow (of tenminste slower)-motion aflegt. Bij mij is de beweging er ook meteen uit. Ik stap te voet naar boven. Daarnet had ik beter moeten weten. We bevinden ons in de vallei (van de Bonne). Het dorp en het kasteel liggen hoog boven het dal van de Hoyoux. Luc gaat me weer voorbij. In de laatste meters van de helling trek ik me weer op gang. Nog een uitloper en we komen in de bebouwde kom van Modave-dorp. Seingever Salvatore Desimone onderhoudt zich met een klant van het dorpscafé toevallig (?) recht tegenover de plaats waar hij zich heeft opgesteld. Ik ga weer voorbij Luc die hier al aan het uitbollen is, zo lijkt het. Op de Rue du Parc -een weg die ongemakkelijk loopt door de in lang vervlogen tijden gelegde puntige stenen – haal ik nog een mooi tempo. Ik passeer ook de laatste vrouw die ik voor me zie, de fel aangemoedigde Angélique Heindrichs. We lopen door de grote toegangspoort naar de finish.

Marie-Paule laat zich opzij drummen door concurrerende fans en ziet dus niet hoe ik in de laatste meters nog een sprint inzet tegen de man net voor me. We overschrijden de Chronorace-kabels ex-aequo.
Ik doe me te goed aan sinaasappelschijfjes en praat nog wat na over onze gladde avonturen. Door de omstandigheden heb ik niet mijn sterkte kunnen inspelen, een gelijkmatig tempo aanhouden. Ik voelde in de Ravelstrook en in de lange rechte streep op de kasteeldreef dat er nog kruit in mijn kuiten zat. Dan is het tijd voor de douches. Die bevinden zich buiten onder een tentje. De kleedruimte is “ingericht” in een stal van de kasteelhoeve maar is evenmin verwarmd. Brrr… Ik zoek snel de warmte op van de Fürstenberg-zaal, reeds flink gevuld en met aangename aroma’s van lekkere hapjes. Maar familieverplichtingen roepen ons snel terug naar Limburg. Thuis lees ik pas dat ik nog een podiumplaats in de wacht heb gesleept.

(Foto 1: Strava rapport. Foto’s Louis Maréchal. Foto 2: Jean Tempels. Foto 3: Luc Lenaerts. Foto 4: Alain Waerts.)