zat 17/12/2016 19.30u * Corrida van Hannuit * 10,2 km * 00:49:56 * 12,6 * 179/385 * 6/15 * ♥♥♥

Minder dan een week na de Bestorming vormt de Corrida van Hannuit een mooie gelegenheid om de benen te plezieren op een vlak parcours en om de opgebouwde spanning rond de Alden Biesen-loop sportief te ontladen in de kerstsfeer van het Waals-Haspengouwse stadje. Ik ben hier al twee keer geweest. Maar ik heb flink in mijn archief moeten graven om de data terug te vinden: 2008 en 2012. Ik vind ook mijn rondetijden van toen terug, ik had beter niet gekeken…
In de massa, meer dan 800 deelnemers voor de twee afstanden, herken ik enkele Hesbignonlopers. De meest opvallende aanwezige is Etienne Vanderschelden in korte broek voor wat zijn eerste competitieloop in twee jaar is. Hij zal hier met succes zijn nieuwe heup uitproberen.

Ik weet niet precies waar de start wordt gegeven en hou me dan maar in het midden van de meute op als de vertrektijd nadert. Die tijd blijkt met een kwartier te zijn overschreden als er dan toch beweging in de groep komt. Ik druk mijn Garmin in maar de deining in de massa komt een honderd meter verder weer tot stilstand. Een halve minuut later zijn we dan toch voor echt vertrokken. Door het gehannes met het uit- en aanzetten van mijn horloge, de duisternis in de startstrook en mijn slechte ogen heb ik geen idee meer of de chrono wel loopt. Ik probeer in de volgende honderden meters en in het licht van de overdekte markthal waar we door lopen de tijdsregistratie weer aan de praat te krijgen. Dat lukt niet zonder bril. Bij het uitlopen van de hal laat ik de horloge voor wat ze is en begin na 400 meter gehaspel aan mijn wedstrijd.
Eerste opdracht: de rijen kinderen voorbijlopen die hier massaal deelnemen en uiteraard voorin zijn gestart. Ik heb al wat bewegingsruimte afgedwongen als we voor de eerste keer door de Rue Albert Ier komen, de feestelijk verlichte winkelstraat, lichtjes dalend, en naar mijn aanvoelen het mooiste deel van de ronde. Vier ronden hebben we af te leggen, alhoewel ik daarvan pas zeker ben als ik even informeer bij een dame langs me, bij het ingaan van de derde ronde. Vanavond steekt de voorbereiding niet zo nauw als vorige week. Ik ben op kruissnelheid als we voor de tweede keer – dat is na een ronde en een aanvangsstrook – door de hal lopen. Door het voorbijlopen van veel tragere deelnemers heb ik het gevoel dat ik hier als een laagvlieger over de Haspengouwse vlakke wegen zoef maar een kilometer verder word ik op mijn nummer gezet door de eerste lopers die me voorbij stuiven. Dat zijn Adrien Noël als eerste, op een twintigtal seconden gevolgd door het duo Gert Theunis en Olivier Legros die de andere podiumplaatsen inpalmen. In het totaal pakken een twintigtal lopers een ronde, zo’n 2500 meter, op me. Onder hen ook Dominique Mathy die volgend seizoen in mijn leeftijdscategorie zal aantreden… De pil wordt enigszins verguld als ik in de derde ronde zelf de langzaamste deelnemers, meestal deelneemsters, begin te dubbelen. Waar is fotograaf Eddy Defrère eigenlijk gebleven? Ik heb hem tijdens de wedstrijd niet meer gezien langs de weg. Hij ligt in de knoop met de sluitertijden en de belichting, lees ik later, en heeft zijn activiteit op een lager pitje gezet. Intussen volgen de ronden volgen elkaar op en gelijken op elkaar. Ik kan een constant tempo aanhouden, de inspanning weegt al wat meer in de licht hellende Rue Fond de la Tour maar de passage in het centrum maakt dat minieme niveauverschil weer goed.

De vierde ronde komt eraan. Voor de laatste keer door de warme hal. Buiten is het weer even aanpassen aan het temperatuurverschil en aan de duisternis. Want dit is de donkere zijde van het parcours. In de moderne woonwijk vlak achter de overdekte markt geven de straatlantaarns nog een beetje licht. We draaien rechtsaf, evenwijdig met de omleidingsweg rond Hannuit waar de lampen van de auto’s voor felle kleuraccenten zorgen. We treden nu binnen in het rijk van de duisternis. Kleine toortsen bakenen de weg af maar het asfalt is nauwelijks verlicht. Ik til mijn voeten hoog genoeg op om niet tegen een asfaltbultje aan te botsen. Ik sper mijn ogen open, voor me beweegt een donkere gestalte. Rechts langs de boom naar de Rue Joseph Wauters aan de rand van het centrum. Ik ben nog altijd collega’s aan het inhalen, al gaat dit niet meer zo gemakkelijk als in de vorige ronden. Een haakse bocht brengt ons weer in de winkelstraat. Het peloton is nu flink uitgedund en ik hoor voor de eerste keer de muziek uit de luidsprekers die de kopers in consumptiestemming moeten brengen. Maar de winkels zijn nu toe. Voor de laatste keer de rechterbocht naar de Rue de Landen tussen de pizzeria en de ijspiste. Hier is nog volop animatie. Marie-Paule heeft haar stekje van de vorige ronde verlaten. Geen aanmoedigingen meer, ook niet van de klanten van de Brasserie Hannutoise rechts van de weg. Ik drijf het tempo op en passeer in de voorlaatste bocht nog een dame. Zij komt even verder opnieuw in dit verslag voor, dit keer met naam. Nog een korte versnelling om niet in de hal zelf tussen de hagen toeschouwers voorbijgelopen te worden. Als ik over de twee finishbalken loop, heb ik toch nog een twintigtal seconden kunnen afknijpen van mijn tijden van ronde 2 en 3 die erg dicht bij elkaar liggen, 11’31” en 11’27’. Ver in de rangschikking, in wat later blijkt een matig tempo. Wat maakt het uit, het was een uurtje genieten vanavond in Hannuit.

Na een warme douche worden we, althans de deelnemers, getrakteerd op een “cougnou”, een kerstbrioche in de vorm van een mannetje. De eerste drie van de leeftijdsklassen worden op het podium ontboden bij “Monsieur le Bourgmestre”. “Je ziet hoe een koe een haas vangt” relativeert Pierre Hulsmans, tweede bij de zeventigplussers, zijn eigen prestatie als hij me zijn geschenkenkorf toont. Net daarvoor is Valère Sauwens naar het podium geroepen voor zijn eerste plaats bij de veteranen 3. Wielrenster Lydia Moons is de meest onverwachte laureate, zeker voor haarzelf. We blijven ook nog even – dat dachten we tenminste vooraf – voor de tombola. Er zijn de gewone prijzen en de “gros lots”, aldus speaker Raymond Demaret. Er komen een tiental onschuldige kinderhanden aan te pas en het duurt meer dan een half uur voor iedereen zijn lot kent. Uiteindelijk wordt ook de hoofdprijs uitgeloot. We zijn al op weg naar de uitgang als de winnares van de oranje Trek-mountainbike iedereen verrast met een speechke. Voor het beduusde Waalse publiek bedankt de Nederlandstalige dame haar vrienden die haar hebben meegenomen naar Hannuit…

(Foto’s van Marie-Paule. Foto 1: kerstsfeer. Foto 2: aankomst in de hal. Foto 3: Met Pierre Hulsmans.)