zon 27/12/2015 10.30u * Haneffe (Jogging des Templiers) * 8,8 km * 00:40:59 * 12,9 * 97/438 * 5/16 * ♥♥♥♥

Met Jean-Pierre Immerix als chauffeur heb je geen GPS nodig om Haneffe te bereiken. Hij is hier al zo vaak geweest dat de weg naar het Waals-Haspengouwse dorpje voor hem geen geheimen inhoudt. De talrijke flitspalen op de Chaussée Verte zullen hem evenmin verrassen. We zijn er al vroeg voor mijn laatste wedstrijd van het jaar. Met meer dan 400 staan we klaar voor een parcours dat uiteindelijk een kleine 9 kilometer lang blijkt te zijn, merkwaardig genoeg meer dan de officieel aangekondigde afstand. Alain Woolf en zijn ploeg hebben een leuk rondje uitgetekend: licht glooiend en met een aangename afwisseling van asfalt/beton en veldwegen. Ik heb het vermoeden dat het middenstuk gewijzigd is ten opzichte van mijn vorige deelname.

Ik vertrek niet te overmoedig en moet in de eerste kilometer (in de Rue de la Rue!) sowieso wat inhouden in de mêlée. Voor me zie ik Didier Dendal en Jean-Marc Thonon die ik wel zou willen volgen. Het verschil blijft wel binnen de minuut maar van hen bij te halen is geen sprake. In de sporthal grapte Valère Sauwens nog dat Jean-Marc een andere man geworden was. In elk geval een lichtere man, min 15 kilo. We draaien nu links op – we zijn intussen al in Donceel (dat is ook de naam van de fusiegemeente) – een kasteelpark in. Het tempo gaat naar beneden ook al omdat ik gehinderd word door een loper die een buggy voortduwt met als “passagier” zijn dochtertje. Na 1,7 km verlaten we het park waar de harde supporterskern, Guido Vrancken dus, de Limburgse lopers aanvuurt. We krijgen nu een mooi asfaltweggetje onder de voeten. Aangenaam, ware het niet dat de buggy nog steeds voor me “loopt”. Ik volg dan maar het tempo van de vader met de kinderwagen die bovendien een praatje slaat met een bekende. De man heeft adem op overschot en even later laat hij me met een versnelling achter. Na 2,5 km komen we in de bebouwing van een ander dorpje, Limont. Marc Tutelaire – in wieleroutfit – moedigt hier zijn vele kennissen aan. Ik ben één van hen. De weg gaat nu voornamelijk in stijgende lijn.

In de volgende 3 km haal ik een gemiddelde van 4’45”. Aan km 3,4 maken we een lus want ik zie een aantal snelle jongens een bocht in tegenovergestelde richting nemen. Onder meer een deelnemer met ontbloot bovenlijf. (Zoals in Alden Biesen). Is dat een nieuwe hype, is er een speciale prijs voor de minst geklede deelnemer? Hoe dan ook, hij eindigt achter Jo Vrancken die ik net moet gemist hebben in die bocht. Het parcours slingert zich nu over onverharde paden. Onder meer de Sentier des Demoiselles. Niet alleen een mooie naam maar ook een lekker lopende aarden weg tussen de bomen. In een van de oplopende stroken ga ik voorbij de piepjonge Clément Renard. Dat is het jongetje dat in het filmpje van Marie-Paule in Waremme als een speer door het beeld schiet. Minder leuk wordt het aan km 4,6 op een klassieke veldweg met karrensporen. Ik kan niet soepel ronddraaien, gevangen achter trager verkeer en jawel de buggy. Als we meer ruimte krijgen op een betonnen ruilverkavelingsweg kan ik eindelijk voorbij. Hier – op weg naar een eenzame nieuwgebouwde boerderij in het veld – zijn we op het hoogste punt van de ronde. Net op de top word ik ingehaald door een fel hijgende loper in een geel shirt. “Teveel Duvels en kerststronk” hoor ik. Het is Richard Driesen.

De overdaad van de laatste dagen heeft hem in elk geval niet belet mij bij te benen. Maar in de afdaling – het snelste stuk van de loop – kan hij zijn inspanning niet doorzetten. Richard zal wel in een groepje achter mij blijven volgen en uiteindelijk maar 10 seconden toegeven. En wie gaat me daar weer in volle vaart voorbij? Vader en dochtertje, de “buggyriders”. Je hoeft geen specialist te zijn in tekstexegese om door te hebben dat de man mij ongewild op de zenuwen werkt. Ofwel zonder wagentje en op grond van zijn snelheid minuten voor me. Ofwel voor de gezelligheid met wagentje maar achteraan het peloton. Dat vind ik tenminste.

Aan km 6,2 – Marc Tutelaire staat nog steeds op zijn plekje – komen we weer op het parcours van de eerste kilometers uit. Ik kan het tempo weer opschroeven tot rond de 4’30”. De tweede doortocht in het park kost me wel 20 seconden op 1 kilometer. De laatste kilometer op beton zal de uitslag bepalen. Ik loop al zo’n 5 kilometer in hetzelfde groepje waar nu de ene positiewijziging na de andere volgt. Ik kan de tempowisselingen beantwoorden maar wacht tot de laatste bocht om mijn kaarten op tafel te gooien. Alleen de buggy wil ik onmiddellijk voorbij. Dat lukt net voor een rij geparkeerde auto’s. In de laatste rechte (eigenlijk kromme) lijn pers ik er een spurtje uit en kan zo onder het oog van enkele supporters mijn belagers achter me houden. Exact drie minuten na mij bereikt Jean-Pierre de finish. Ik geef mezelf het maximum aantal hartjes voor de laatste loop ook al zat er misschien nog een half minuutje tijdwinst in. En ik sluit het lange seizoen af met een goed gevoel.

(Foto’s 1,2 en 4 van Marie-Paule. Foto 1: De naam van de jogging herinnert aan de Orde van de Tempeliers. Foto 2: Het park van het kasteel van Donceel opengesteld voor de sportievelingen. Foto 3 van Louis Maréchal. In het pak na 7 km. Foto 4: Met Jo Vrancken erbij staat er altijd wel een prijs op tafel. Zoekt Guido zijn flesje uit?)