zon 15/11/2015 10u * Grivegnée (Challenge Cours la Province!) * 7,6 km * 00:40:27 * 11,3 * 45/337* 1/8 * ♥♥♥♥

“En, goed gelopen?” vraagt een dame aan Jo Vrancken. “Eerste” is het droge antwoord. Dus ja mevrouw, Jo heeft goed gelopen. Zijn maatje Stijn trouwens ook. Hij mag er dan wel wat bleekjes bijzitten na de wedstrijd, zijn plaats heeft wel kleur. Dertiende ondanks een opspelende maag en een valpartij. De Truiense delegatie bij ons aan tafel heeft ook reden tot juichen. Gilbert Permentier, die zich net heeft laten ontvallen dat hij blijkbaar nog niet oud genoeg is om in de prijzen te lopen, stelt tot zijn grote blijdschap vast dat hij als tweede is geëindigd bij de veteranen 1. Nooit wanhopen, Gilbert. We zitten in het ruime “Centre des Loisirs” van de TEC in Grivegnée, in de oostelijke agglomeratie van Luik. Dat is het vrijetijdscentrum van het Bedrijf voor stads-en streekvervoer in Wallonië. Hoe we daar terechtkomen? Wel, dank zij Patrick Philippe, werknemer van het bedrijf, en coach en drijvende kracht van de bedrijvige joggingclub Jog’in Attitude. Zoek je hem in een wedstrijd, kijk dan uit naar een krullenbol in een oranje shirt. Als je hem niet opmerkt in de eerste vijf van het peloton loopt hij waarschijnlijk niet mee. Zoals vandaag.

Na een minuut stilte als eerbetoon voor de slachtoffers van de aanslagen in Parijs worden de meer dan 300 deelnemers op pad gestuurd voor een van de kortste lopen van het seizoen. Ik ben gemotiveerd voor mijn derde wedstrijd in acht dagen. Wie weet, misschien heeft de versnelling in de achtervolging op Maja in de 11 km van Ougrée wel een gunstig effect op mijn benen.
We hebben al een eerste helling op het asfalt achter de rug als we na 1200 meter het bos van de Chartreuse induiken. Ik ben daar voorbij het trio Paul Rihon, Roger Van Langeveld en Eric Martin gegaan. De drie lijken niet echt gehaast. De passage in het bos – zo’n 5 kilometer – staat officieel te boek als een trail. Dat betekent in dit geval smalle en kronkelende paadjes, met stekelige hellinkjes en enkele trappenpartijen. Het is ook uitkijken voor modder en overhangende takken. Maar extreem wordt het nergens. Met andere woorden, ik heb dit seizoen al veel erger meegemaakt. Snelheid moet hier wel niet gezocht worden, te meer omdat je meer dan eens vast zit achter lopers voor je. Ik probeer zo goed en kwaad mogelijk in het spoor te blijven van Pasquale Ruberto. Na 2,5 km krijgen we een breder bospad voor de voeten dat naar een speelplein leidt. In de bocht rond het park ga ik voorbij Pasquale. Die krijgt als lid van de organiserende club bij de bevoorrading een persoonlijke bediening en verspeelt daarmee nog enkele meters. De weg loopt nu een kilometer in dalende lijn. Het geasfalteerde pad zigzagt naar beneden. Bij elke bocht moet je bijna vanuit stilstand weer optrekken. Pasquale vertelt me na de wedstrijd dat het asfalt pas van vorig jaar dateert. Mij komt het in elk geval goed uit. Ik lust er wel pap van. Het is droog en ik geniet van de duik die ik eens niet met dichtgeknepen billen moet nemen. Mijn enthousiasme bekoelt wel snel als we beneden onmiddellijk steil omhoog moeten. De trappenpassage gaat me wel goed af. Mijn trainingstrap in het Cannerbos is zwaarder. Roger en Eric zijn intussen bij me gekomen en lopen een tiental meter voor me.
Aan km 4,5 haal ik twee dames in. Volgens een te optimistische toeschouwer de derde en vierde dame in de wedstrijd. We worden gewaarschuwd voor een smalle passage. Maatje “xxs”. Ik hoor een loper achter me uitglijden in de modder. Het slachtoffer is Paul Rihon maar dat weet ik pas na de finish. Terwijl hij zijn beslijkte armen en bebloede hand monstert zegt hij lachend “ce sont les risques du métier” (dat zijn de risico’s van het vak). Gevallen in zijn laatste challenge-wedstrijd als veteraan 2. Voor wat mij betreft, volgend jaar een nieuwe tegenstander en weer een plaatsje achteruit in het klassement. We krijgen nog een pittige helling van 700 meter te verwerken voor we het bos verlaten. Tussen haakjes, ik moet nauwelijks inhouden voor de laaghangende takken. Hier heb ik een voordeel ten opzichte van Mario Smolders en andere hoog opgeschoten collega’s. Straks aan Marie-Paule vertellen dat we door het Fort de la Chartreuse zijn gelopen. Misschien een suggestie voor een uitstap. Zij zelf is achteraf wat ontgoocheld omdat het cimetière de Robermont – wel eens het Belgische “Père-Lachaise genoemd – gesloten was.

Ik heb het trailparcours in het bos goed verteerd. Door het draaien en keren ben ik nergens in de verleiding gekomen om te hoog in het toerental te gaan en heb ik nog wat reserves voor de laatste 2 km in de bewoonde wereld. Ik steek een tandje bij. Eén man voorbij, nu op weg naar Roger Van Langeveld en Eric Martin. Zij lijken er een trainingsloopje van te maken. Ik kan moeilijk achter hen blijven lanterfanten en geef gas op de afdaling van de Avenue Joseph Merlot. Opletten voor de scherpe bocht naar rechts. Het pad langs de muur van de immense begraafplaats van Robermont gaat in stijgende lijn. Is dat Christian Vandevenne niet daar op een zeventigtal meter voor me? Ja, ik herken zijn zwoegende stijl. Die is eigen aan lopers van boven de zestig die zich nog aan competitiewedstrijden menen te moeten wagen. Ik zal er nog flink de pees moeten opleggen om hem in te halen. Eric volgt. Roger heeft Marchin van gisteren nog in de benen zitten en laat los. Ik win snel terrein in op Christian. We nemen een scherpe bocht naar rechts voor de laatste rechte lijn naar de finish. Op het verhakkelde asfalt kom ik in het spoor van Christian Vandevenne en Françoise Piscart. Ik kan nog een lichte versnelling plaatsen, als mijn schaduw gevolgd door Eric Martin. In die positie komen we over de finishlijn, al vermoed ik dat gentleman Eric mij heeft laten voorgaan uit diep respect voor mijn hogere leeftijd. Ziezo, dat was een aangenaam parcours, ik behaal een mooie uitslag en eindig met een goed gevoel. Dat kunnen ze me niet meer afpakken.

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: De Luikse politie legt het verkeer lam voor Jo Vrancken. Foto 2: Podium van de grijsaards met Christian Vandevenne links en Pasquale Ruberto rechts van me op de foto. Met de micro in de achtergrond Patrick Philippe.)