zon 27/09/2015 13u * Lanaken Maasrun * 16,1 km * 01:12:34 * 13,3 * 57/250 * 3/12 * ♥♥♥♥

De Maasrun in Lanaken enkele kilometers van bij me thuis mag dan al voor de veertiende keer georganiseerd worden, ik ben er nog nooit bij geweest. Dat had vaak te maken met mijn veertigjarige verslaving aan het rechtstreeks televisieverslag van de wereldkampioenschappen wielrennen. Dit jaar kan het wel en zo sta ik voor het eerst in een voor Limburgse begrippen groot peloton aan de start in Oud-Rekem. Bijkomende prettige bijkomstigheid: geen rondjes. Ik ben ruim op tijd in Rekem om mijn opwarming aan te vatten. Als de zon volop doorbreekt rond het startuur besluit ik in laatste instantie in singlet te lopen. De stemming is opperbest aan het kasteel. Die van Riemst vragen zich wel af waar Ludo Ramakers mag zijn. De opwinding aan de start wordt nog groter als we een drone voor ons zien hangen. Mijn interesse in foto-apparatuur kennende zal het u niet verwonderen dat ik al een praatje heb geslagen met de dronebestuurder. Benieuwd naar de beelden. Met dreunende muziek worden we nog wat meer opgepept voor we enkele minuten na één worden losgelaten.
Het parcours is zo goed als vlak in de eerste 12 km, tenminste als we eenmaal de brug over de Zuid-Willemsvaart over zijn. Het gaat eerst naar Uikhoven om na 1,6 km de westelijke richting in te slaan. De bedoeling is immers dat we in “Laoneke” uitkomen en wat mij betreft wil ik dat in minder dan 1u20′ doen. Of mijn ambities te bescheiden zijn zullen mijn benen me wel vertellen na enkele kilometers.
Ik ben gestart met een tempo dat ongeveer moet overeenkomen met wat ik in de Hesbignon op 10 km-wedstrijden in de aanvangsfase aanhoud. De meeste lopers in mijn buurt zijn onbekenden. Kris Govaerts en Maja Van Zand zijn er wel bij in deze Maasrun maar die hebben de 20 km van Fraiture (gisterenavond in de Condruzien) al in de benen zitten en zullen het vandaag wel wat rustiger aan doen. Ik heb wel één mikpunt voor me. Dat is Paul Esters die van bij de start een vijftigtal meter voorsprong heeft genomen. Voorlopig loopt hij wel niet verder weg maar afgaande op zijn tijden in de Challenge van Luik is hij een maatje te groot voor mij.

De eerste kilometers gaan afwisselend over beton en onverharde veldwegen. We passeren tussen hoog maïsgewas voor we rond km 3 een gehucht bereiken, Herbricht. Kijk, dank zij deze loop ken ik nu ook de plaats waar de media het over hebben als de Maas uit zijn oevers treedt. In de vloed van de lopers heb ik intussen mijn plaatsje gevonden. De snellere maar trager gestarte collega’s zijn me voorbij, zelf ben ik ook bezig wat plaatsjes op te schuiven. Er volgt een mooie passage op de Maasdijk. Er hebben zich hier een aantal fans op de fiets verzameld. Dit is echt een loop waar je je favoriet op verschillende plaatsen kan aanmoedigen als je je met een al dan niet elektrische fiets verplaatst. Vanaf km 5 loop ik eenzaam op weg naar Neerharen. Ik hoor wel krachtige voetstappen op het beton. Even voor de brug word ik voorbij gegaan door een robuust gebouwde man, René Duchateau vermoed ik. Hij zal de hele wedstrijd voor mij uitlopen en uiteindelijk met 20 seconden voorsprong over de finish gaan. En luttele meters verder komt mij ook nog een in het zwart gehulde jonge man voorbij die te oordelen aan het tempo dat hij hier ontwikkelt wel erg traag gestart is. Dat is meteen de laatste loper vandaag die bij zijn maatjes kan opscheppen dat hij me heeft voorbijgestoken. Aan de linkse bocht naar de Kasteelstraat in Neerharen kan ik het verschil met Paul opmeten: 20 seconden. Ik hoor opnieuw aanmoedigingen aan mijn adres. Dat moet Peter weer zijn. Zijn vrouwtje Tine Timmermans heeft het moeilijk en zal de morele steun kunnen gebruiken. Ik loop nu alleen met mezelf en hou mijn geest onledig met allerlei bespiegelingen. Ik bedenk dat ik voor het eerst in het dorp van mijn voorouders aan vaderskant loop. Toeval of niet, ik vind het een van de leukste passages. Er heerst een gezellige drukte aan het dorpscafé. Een tweemans-band speelt “Tiroler Bergen”. Dat slaat dan toch niet op het reliëf hier in het Maasland want dat is zo plat als een vijg. Even voorbij de kerk lopen we via een wegeltje naar het jaagpad langs het kanaal Briegden-Neerharen (de verbinding tussen het Albertkanaal en de Zuid-Willemsvaart.) De zon straalt een aangenaam nazomerse warmte uit als ik aan km 7 voorbij een bedrijfsinstallatie loop. Een muziekbox verwent de oren. Je loopt niet elke week een 10 mijl-wedstrijd en ik moet me inprenten dat ik nog niet de helft van de afstand heb afgelegd. Paul heeft al die tijd in een groepje gelopen. Ik ben nu al kilometers in mijn eentje aan het zwoegen. Hoewel, zwoegen is het niet echt. Ik voel me uitstekend en verlies zeker geen terrein op Paul. Het groepje is langzaam uiteen aan het vallen en ik raap de afvallers een voor een op.
De organisatoren maken gebruik van de tunneltjes onder de rijksweg om ons veilig naar Pietersheim te loodsen waar we een lus door het domein afleggen. In de eerste bocht schieten twee snelle jongens ons uit de tegenovergestelde richting voorbij. Ze hebben zo’n 8 minuten voorsprong. Ik heb intussen een collega ingelopen, te oordelen naar zijn shirt van de marathon van Meerssen een liefhebber van het lange werk. Pietersheim, dat is 1,5 km onverhard met een stukje door het bos en wat draaien en keren door de gerestaureerde waterburcht. Het tempo – tot dan toe constant onder de 4u30′ – valt wat terug maar dat heeft meer met het bochtenwerk te maken dan met een inzinking want ik nader nu zienderogen op Paul. We draaien weer op naar het kanaal. Mijn achterstand op mijn mikpunt bedraagt nog 8 seconden. Ik kruis Laurent Wijnants, volgende week aan de start in de marathon van Keulen. Waar is Laurent geëindigd? Ik vind zijn naam niet in de uitslag. Bizar. Na 11,5 kilometer kom ik naast Paul die blijkbaar zo in gedachten verzonken is dat hij me eerst niet opmerkt. We zetten onze weg verder op het jaagpad in het groene natuurschrijn van het kanaal. Een toeschouwer die de passage van de lopers vanop een meerpaaltje volgt spaart zijn lof niet. “Dat ziet er nog goed uit, jongens”. Dat is nu krek wat ik ook denk.
Een scherpe bocht naar rechts aan km 12 – van het jaagpad naar Lanaken-city – luidt het moeilijkste deel van het parcours in. We worden nu de woonwijken van Lanaken ingestuurd. Het golvende reliëf in het centrum is een onaangename verrassing voor de benen na de voornamelijk vlakke stukken in het eerste deel. En – hier deel ik mening van Kris Govaerts – deze parcourskeuze doet ook wat afbreuk aan het groene karakter van de wedstrijd. Ik moet even bijpikkelen op het hellinkjes maar op het vlakke houd ik zonder moeite het tempo van Paul bij of geef zelf de snelheid aan. De man voor ons is te ver weg en ik kan best leven met een finish in het spoor van Paul. Dat ik hier überhaupt in zijn gezelschap loop is voor mij al een mooie verrassing. We werken zwijgend de laatste kilometers af. Paul wordt als ATLA-lid (ATLA = Atletiekclub Lanaken) vaak herkend en krijgt heel wat aanmoedigingen. Nog even naar rechts om 200 meter verder via een U-bocht weer naar links te draaien. Bedoeld om de afstand te laten kloppen, en dat is perfect gelukt. Zelfs in een tijd van precieze navigatie is dat uitzonderlijk genoeg om te vermelden. Het seniorenorkest zorgt voor muzikale ondersteuning in de laatste rechte lijn naar het Kerkplein. Ik merk generatiegenoot Ghislain Dops op die een bonus heeft van een honderdtal meter op ons. Mooi van ultraloper Ghislain die ondanks zijn lange afstands-uitspattingen (ik heb het over 100 km-lopen, zes uur tot vierentwintig uurslopen) een fraaie basissnelheid heeft behouden. Ghislain wordt eerste bij de mannen 60. Paul en ik lopen enkele seconden na elkaar over de streep. Tussen hagen toeschouwers. Onder wie Martine en Marie-Paule. Martine is er snel bij om haar Paul te feliciteren. Marie-Paule heeft me niet zien binnenkomen en merkt me pas op als ze de foto bekijkt die ze net van de aankomst van Paul heeft gemaakt…
De kleedkamers na afloop passen in het plaatje van een piekfijne organisatie. De ambiance in het centrum maakt het feest compleet. Twee uur later. Ik bekijk de online-resultaten. Het is alsof de duivel ermee gemoeid is. Nu klopt mijn uitslag – zie mijn wedervaren in de Hesbignon – maar nu vind ik de naam van Paul Esters, net voor me, niet terug. Ik heb de organisatie een mail gestuurd om deze vergissing te laten rechtzetten. De uitslag boven aan het verslag is al aangepast.

(Foto 1 van Ludo Ramakers: Paul Esters net voor uw dienaar. Bij het ter perse gaan van dit verslag staan de officiële foto’s nog niet online. Ik hoop in de volgende dagen nog enkele plaatjes toe te voegen.)

Mijn excuses voor het laattijdig inlassen van de commentaren bij het verslag van Wasseiges. Op mijn email waren om een voor mij onbekende reden geen meldingen binnengelopen.