zon 24/08/2015 16.45u * Gotem (Haspengouw Challenge) * 9,8 km * 00:45:28 * 12,9 * 65/93 * 10/19 (55+) * ♥♥♥♥

Ik sta dit jaar nog niet vermeld in de logboeken van de Haspengouw Challenge – het enige echte en sowieso mooiste hardloopcriterium in onze gouw (dat zijn hun eigen woorden) – en wil dat vandaag goed maken. Als ik vertrek naar het land van Loon ben ik niet echt gemotiveerd voor een goede prestatie. Het is immers warm en gisteren in Valmeer – waar ik als toeschouwer was – prees ik me al gelukkig dat ik de hitte niet moest trotseren. Maar in de buurt van Tongeren begint de hemel al te betrekken en eenmaal goed en wel in Gotem is er al een fikse bui gevallen en is de temperatuur tot een lopersvriendelijk niveau gedaald. De eerste kennismaking met Gotem valt trouwens reuze mee want we worden hier verwelkomd in het prestigieuze kader van het Fonteinhof, van oorsprong een adellijk kasteel. De beelden op deze site bevestigen mijn woorden en geven een mooi idee van het parcours in de buurt van de finish. Een gedeelte van de parking blijkt voorbehouden aan de Vips. Als ik een collega-loper in het voorbehouden gedeelte opmerk en plagend mijn verbazing uitspreek, sust hij: “Ik ben hier sponsor, maar een kleine, hé!”
We lopen drie ronden van 3 kilometer en ik heb uitgebreid de tijd om het hele parcours te verkennen. De dames hebben hier een eigen wedstrijd, de “Ladies Classic”, en we staan dus uitsluitend met mannen aan het vertrek om kwart voor vijf. Het begint dan al opnieuw te druppelen en na anderhalve kilometer lopen we in de nattigheid die Stany Barbier voor aanvang al vreesde. Hij wist wat dat zou kunnen betekenen. Ik zou het ook snel weten. Maar voor het zover is hebben we een streep heen en terug getrokken in de Gotemstraat. We maken een U-bocht rond een kegeltje aan coördinaat 50.803205,5.312096. De bedoeling is net aan 10 km te komen. Als neofiet in deze wedstrijd ben ik verrast als ik de twee “voorfietsers” in onze richting zie terugkomen, gevolgd door een meute snelle rakkers. De parcoursbouwers willen het heel precies doen in Gotem maar ze hebben toch geen rekening gehouden met de onweerstaanbare neiging van de joggers om overal waar mogelijk af te snijden. Dit kan in één bocht van het parcours – maal 3 betekent dat toch heel wat meters – en zo komt het dat ik voor de totale afstand uitkom op 9,78 kilometer. Jammer, toch weer geen 10 km.

We zijn nu begonnen aan de eerste van de drie ronden. Met uitzondering van de bochten aan het Fonteinhof trekken we een rechthoek door de velden van Gotem. Het is intussen aan het regenen dat het klettert. Bekijk de beelden geschoten door Marie-Paule tijdens de eerste doortocht aan het Fonteinhof. ( Het commentaar aan de finish betekent dat de videaste en tevens mijn echtgenote blij is dat ik de natte beproeving achter de rug is. Of wat dacht u?) In het begin van de ronde zit een lange klim van 1 km met een stijgingsgraad tot 4%. Ik begin eraan in een groepje met Kris Govaerts en Marc Nelissen van de Gemslopers uit Diepenbeek. Door de stortbui staat er een laagje water van vijf centimeter op de betonweg. Terwijl we door het water plonsen worden we begeleid door muziek die uit de heupgordel van Marc lijkt te komen. De lopende discobar neemt snel afstand. Ik kan me concentreren op mijn inspanning …en die van Kris. Hij heeft me zijn tactisch plan voor de start meegegeven: rustig starten en op de heuvels doortrekken. Daar is hij al meteen al begonnen, ik probeer zo goed en zo kwaad als kan te volgen. Bij de linkerbocht op de top heeft hij een kleine 10 meter voorsprong. Ik bengel achteraan het groepje waar ik nog een ander shirt van AC Alken herken. De regen blijft neer pletsen, er klinkt gedonder in de lucht. Als het maar niet begint te hagelen. Maar die geseling blijft ons bespaard. Op het plateautje werp ik een blik naar achteren om mij een idee te vormen van mijn positie in het peloton dat al flink uiteengeslagen is. Ik tel maar een twaalftal achtervolgers. Wat een verschil met de veel beter bezette Waalse lopen waar meestal nog een lange sliert lopers achter me volgt. (In de uitslag zie ik dat ik toch nog 28 collega’s achter me houd.) Bij het begin van de afdaling naar Gotem kom ik weer bij Kris maar voor we weer downtown Gotem bereiken moeten we nog een bultje over van 300 meter, maximaal 2%. Een niemendalletje, zal u zeggen, maar daar loopt Kris van me weg. Ik zie het gebeuren maar kan het onheil niet voorkomen. Over een gladde (en in droge omstandigheden aantrekkelijke) kasseidreef lopen we het Fonteinhof binnen. Via een chicane verlaten we het kasteel weer. We krijgen nog twee kasseistroken te verwerken. De tweede kunnen we wel grotendeels vermijden op de grasstrook langs de weg al hebben de snellere lopers daar intussen al een modderspoor getrokken. In de tweede beklimming van de ruilverkavelingsweg boet ik een dertigtal seconden in tegenover de eerste doortocht. Boven heeft Kris een gat geslagen van een 70 meter. Ik heb wel een jongeman kunnen bijbenen die te hevig van start is gegaan en even stapvoets verder doet. Enkele tellen later stoomt hij me met een fel gehijg weer voorbij maar voor de top moet hij zijn bruuske inspanning alweer bekopen. Ik kan het gebeuren uitgebreid beschrijven want hij is de enige die ik vanaf km 3 voorbij ben gegaan. Ik loop nu moederziel alleen. Het groepje voor me neemt meer afstand. Op een vijftigtal meter achter volgt er nog een eenzaat. Ik heb uitgebreid de tijd het landschap te bewonderen: de fruitplantages en de velden.

Tweede doortocht in het kasteel. Tussen het publiek klinken aanmoedigingen op aan mijn adres. Ik herken de stem van Jos Biets, de onvermoeibare supporter die hier vandaag al aan zijn tweede event toe is. De ochtend bracht hij door in het zonovergoten Hamoir voor de Challenge condruzien. Bij het ingaan van de laatste ronde valt me een loper van Afrikaanse origine letterlijk op de nek. Dat moet de winnaar zijn die mij net aan de streep dubbelt. De tijdsopnemers kunnen hem nog net de goede richting uitroepen of hij was op weg naar een vierde ronde. Het zou nog al wat geweest zijn. Hij had naar zijn thuisland kunnen skypen dat hij met Willy Cortleven had gelopen. Fita Anayom Gudisa wint voor Maarten Kersten, de pupil van Karel Lismont en afkomstig van het nabije Piringen.
Ik begin aan de laatste eenzame ronde door de velden van Gotem. Het is in de tweede ronde even droog of minder nat geweest maar nu valt de regen weer ongenadig neer. Er wagen zich geen toeschouwers buiten de beschutte zone van het Fonteinhof. De politieagent en de signaalgever aan het eind van de helling hebben zich in hun auto’s verschanst. Alleen de drie AC Alken-Ladies Bea, Greta en Maja laten zich niet door de regen afschrikken. Zij volgen de esbattementen van hun mannelijke clubgenoten langs het parcours tijdens een uitgebreide cooling-down. In de sombere velden blijf ik wel het shirt van een lang opgeschoten Alken-loper voor me in het vizier houden. Na de finish verneem ik dat ik een hele tijd zonder succes gejaagd heb op David Meekers. Dat is de oudere broer van Stefan (1 jaar, 1 maand en 1 dag ouder, als u het precies wil weten). Nog één keer over het verdronken beton. Ik kan mijn tijd op de klim met luttele seconden verbeteren. Bij de Toyota van de politie meet ik nog even mijn voorsprong op tegenover mijn achtervolger. Daar is niets van afgegaan en ik heb goede hoop dat ik mijn positie kan vasthouden. Zit er nog een plaatsje winst in? Ik heb even het gevoel gehad dat ik inliep op de grote man (jullie hebben intussen met hem kennis gemaakt) maar op het vlakke en de afdaling houdt hij de kloof intact. In de laatste lange afdaling zet ik de spieren wat harder aan het werk maar achteraf bekeken blijkt de gewonnen winst ten opzichte van de vorige ronde minimaal. Niettemin ben ik tevreden over mijn tempo en heb ik een beter gevoel in mijn benen dan bij de veel langzamere trainingskilometers. Nog een keer geconcentreerd over de gladde kasseien door de kasteelpoort voor ik mijn nummer kan laten scannen door de officials die samen troepen onder een klein tentje. Ik hoor een piep en ben min of meer gerustgesteld dat mijn naam ook in de uitslag zal voorkomen. Een bijkomende administratieve procedure zoals in Waremme is dit keer niet nodig.

Snel onder een zeil schuilen, is nu de boodschap. Ik kijk rond naar drank. De barhouder heeft ook drogere oorden opgezocht en ik tank dan maar zelf een bekertje …water. Nogal krenterig, bedenk ik, maar de organisatoren maken het later goed met streekproducten (appelen, peren, stroop) voor iedere deelnemer. Ik wissel de eerste indrukken uit met de collega’s en informeer naar de plaats van de douches. Euh, dat is in Hoepertingen, dat is maar een kilometertje rijden, zeggen de ingewijden. Ik heb de logistieke voorbereiding van de wedstrijd verwaarloosd en die fout betaal ik cash in dit hondenweer. Ik zoek Marie-Paule tevergeefs en besluit dan toch maar naar Hoepertingen te vertrekken. Aan de krakkemikkige accomodatie van voetbalclub Hoepertingen B wacht er mij nog een koudere douche. Er is een grote toeloop in de enige kleedkamer voor de mannen. Ik loop nog rond in mijn singlet en begin het koud te krijgen. De hoop op een snelle warme douche kan ik ook laten varen. Ik trek een droge trui aan en rij weer terug naar het Fonteinhof waar ik Marie-Paule dan toch aantref. Mijn humeur klaart snel op bij een glas gerstenat en een smakelijke barbecue-schotel voor een vriendenprijsje. We brengen nog een uurtje door in de sjieke feestzaal in het gezelschap van Maja en Kris. Een douche neem ik uiteindelijk bij mijn geliefde schoonmoeder die op een boogscheut hiervandaan woont.

(Foto’s Benny Cox. Foto 2 : David Meekers op de binnenplaats van het kasteel. Foto 3: Met Kris en Maja in het Fonteinhof.)