Blegny (Challenge de la Province de Liège)
zat 18/04/2015 15u30 u * Blegny (Challenge de la Province de Liège) * 9,5 km * 00:42:18 * 13,4 * 68/240 * 5/26 * ♥♥♥♥
De mijnsite van Blegny-Trembleur – de locatie voor de tiende loop van Challenge van de provincie Luik – is Unesco-Werelderfgoed maar dat was op deze zonnige maar frisse zaterdagmiddag niet de enige reden om naar het land van Herve af te zakken. Het mag op het einde van dit verhaal duidelijk zijn dat de afwezigen, of ze nu in Zeeland of in Benidorm vakantie vieren, weer eens ongelijk hadden.
Terwijl Marie-Paule zich onderdompelt in vertier en cultuur van de mijnsite verken ik met Servais Halders de eerste en tevens laatste kilometers van de wedstrijd. Het is inmiddels al veertien jaar geleden dat ik nog in Blegny aan de start stond en ik heb alleen nog een vage herinnering aan een helling te midden van de bloesems. Vlak voor de start informeer ik bij Jo Vrancken hoe zijn kansen ervoor staan. Met de aanwezigheid van de ongenaakbare Guy Fays en van Pierre Maréchal lijkt hij zich zelf al te veroordelen tot een zoveelste ereplaats dit seizoen.
Met een relatief klein peloton – dit weekend is overladen met wedstrijden – beginnen we aan de eerste sterk dalende kilometer. De Garmin mag dan wel 4 minuten aanwijzen na 1 km, ik ben zeker niet overmoedig van start gegaan. Ter vergelijking: Servais Halders rondt de eerste kilometer af in 3’25”. Enkele plaatsen voor me loopt veteraan 3 Bernard Marot. Zodra de weg lichtjes stijgt op weg naar het toeristisch domein zie ik plots zijn grote pet niet meer. Ik ben hem voorbij zonder het zelf te weten. Ik zie in de verte en in de hoogte de eerste lopers die bezig zijn aan het rondje “terril”, rond het steenpuin van de oude mijn. Eerst een fluoshirt, dan Jo Vrancken, in tweede positie zo te zien, na Guy Fays, veronderstel ik. De logica zelve. Weet ik veel dat de eerste loper een snelstarter is die dadelijk zal terugvallen. Het rondje is ook geschikt voor kunstkijken: langs het smalle paadje staan er enkele sculpturen opgesteld. Mooi, maar mijn aandacht gaat nu meer uit naar iemand die ik net voor me herken, Richard Mathot, een vaste podiumklant in mijn categorie. Het is al enkele maanden gelden dat ik nog zo dicht in zijn buurt heb gelopen. Meer nog, even verder ga ik hem voorbij. “Ça va” hijgt de smalle Luikenaar maar blijkbaar heeft hij toch niet zijn beste dag. Na 2,5 km draaien we de grote weg op. Er waait een schrale noordenwind als we tussen de groene weiden richting Dalhem lopen. Aan de horizon herken ik zowaar mijn trainingsgebied, de Observant. Benny Claes en Jo Vrancken zullen wellicht niet bevroeden dat je hier uitzicht hebt op het natuurgebied waar we een dikke week geleden nog samen van een ontspannend uitstapje, lopend wel te verstaan, hebben genoten. Servais, die er ook bij was, gun ik het voordeel van de twijfel voor wat zijn kennis van de regio betreft. Op het einde van de streep van twee kilometer, waar we een linkse bocht nemen, zie ik Claude Herzet met vloeiende passen over het asfalt glijden. Ik schat het verschil op een dikke honderd meter. Wellicht te ver om nog in zijn spoor te geraken.
Aan km 5 verlaten we het asfalt en duiken een donkere veldweg in. Bomen aan beide zijden, hobbelig en op bepaalde plaatsen nog vrij modderig. “Is dit een holle weg, de uitgedroogde bedding van een beek?” Met dit soort vragen hou ik me dus ook bezig tijdens een loop. Mijn overpeinzingen verhinderen me nochtans niet om in te lopen op de groepjes voor me. Daar zit ook Dominique Frederich tussen, de beste Dame 2, die ik ook al een eeuwigheid niet meer heb kunnen bijbenen. Toch goed bezig, blijkbaar. Maar volgens welingelichte bronnen na de wedstrijd zou Dominique nog wat vermoeid zijn van een skivakantie en daarom niet op volle toeren draaien. Er komt maar geen einde aan het pad, licht maar toch voelbaar stijgend in het tweede gedeelte. Aan km 6 komen we weer op het asfalt. Ik heb nog een tweede dame ingehaald en heb het nu gemunt op een duo, een stevige jongeman en een lichtvoetig meisje. Het is knokken tegen de wind maar ik haal metertje voor metertje in. De rotonde, even na km 7, biedt de gelegenheid om mijn achterstand op mijn mikpunten in te schatten. Paul Esters is buiten bereik maar mijn tempo is duidelijk hoger dan dat van Claude Herzet. Ik zit nu op hoorafstand van het koppel Dominique Jamin en Delphine Thirifays. Blijkt dat Delphine haar mannelijke gezel moet aanporren om tempo te houden en niet omgekeerd zoals ik verkeerdelijk dacht. Het zal niet mijn enige inschattingsfout van de dag zijn. Ik steek nog een tandje bij, jammer dat de benen niet meer de souplesse hebben van weleer. Ik ben gekleed op de noordenwind en ik krijg het nu wel warm op de helling in km 8 waar we wind mee hebben en de gevoelstemperatuur onder de zon de hoogte in schiet. Claude heeft wel in de gaten dat hij niet uit de greep van de grupetto achter hem zal blijven maar zal wel nog een antwoord klaar hebben in de finale. Mij heeft hij waarschijnlijk nog niet gezien. Ik tracht me achter zijn rug te verschuilen om hem in de laatste honderden meters te verschalken. Maar voor ik mijn snode plan ten uitvoer kan brengen verhoogt hij het beenritme en snelt hij in de laatste afdaling samen met Dominique en Delphine van mij weg. Ik haal Paul Rihon nog. In het begin van de wedstrijd is hij me samen met Philippe Gheury voorbij gegaan. Philippe is een klein minuutje voor me, Paul is aangenaam verrast als ik passeer.
Als ik na 42 minuten met een gemiddelde van 13,4 over de streep kom, hebben mijn snellere Limburgse vrienden al de tijd gehad voor een eerste evaluatie. Ik informeer naar de uitslag van Jo. Hij antwoordt met een opgestoken wijsvinger. Eén vinger in de lucht. Ik ben zo van de kook dat ik vraag “Hoe kan dat?”. Mijn scepsis lokt gejoel uit van de omstaanders die helemaal in de ban zijn van Jo’s eerste zege van het jaar in de Challenge. Wat is er gebeurd: Fays is niet in competitie-modus gestart en Jo is vanaf de eerste meters met een uitstekend gevoel onderweg. Dan was het nog negen en een halve kilometer genieten in het land van Herve. Een minuut voorsprong op de nummer 2, Julien Tilkin. Met Luc Nassen staat er zelfs nog een tweede Tongenaar op het podium: derde plaats algemeen en eerste veteraan 1.
Er valt in het volgende anderhalf uur wel wat te vieren aan de Limburgse tafel. Het gezelschap verlaat Blegny in uitgelaten stemming. Voor wij met zijn tweetjes richting Heukelom inslaan, doen we ons nog te goed aan de “Délices d’Asie” in Aubel.
(Foto’s en filmbeelden van Marie-Paule. Foto 1: Jo Vrancken numero uno met links Julien Tilkin. Foto 2: Met Paul Esters. Foto 3: Vrolijke vrienden, vlnr: euh ikke, Stijn Vanderbeuken, Servais Halders, Jo Vrancken en Benny Claes. Mini-film: Aankomst van Servais Halders en Claude Herzet.)
