zon 15/03/2015 10u30 * Neupré (Challenge condrusien) * 10,5 km * 00:51:29 * 12,3 * 88/432* 4/21 * ♥♥♥♥

Het joggingseizoen is nu in volle hevigheid losgebarsten. Uit het overvloedige aanbod aan wedstrijden kies ik voor Neupré van de “Condrusien” waar ik vijf jaar geleden mijn eerste stappen zette in het Waalse joggingcircuit. Bij aankomst en tijdens de opwarming blijkt dat Neupré, aan de zuidelijke rand van Luik, ook voor Gerard Thiessens bekend terrein is. Ik heb het parcours vooraf doorgenomen. En ter plaatse in de sporthal laat ik me door een lid van de organisatie nog eens uitvoerig informeren over de staat van de route. Op zijn advies trek ik mijn trailschoenen aan. Gerard is niet te overtuigen en houdt het bij zijn gewone sloffen. Ik heb er wel zin in vanochtend nadat ik vorige week de zondagse competitie heb overgeslagen, wat mij betreft een staaltje van karaktersterkte.
Het is net opgehouden met miezeren als we met meer dan 400 (voor de lange loop alleen al) op pad worden gestuurd. Dat pad is in de eerste drie kilometer nog een verharde weg, beton en asfalt, in en rond de dorpskern van Rotheux-Rimière. Ik weet dat ik hier wat tempo moet maken wil ik nog met een presentabel gemiddelde naar huis gaan. De dalende weg helpt natuurlijk maar in die beginfase voel ik me kiplekker. Misschien met dank aan het eitje van kip Dorothea dat ik om half zeven heb verorberd. Km 2 en km 4 leg ik af in respectievelijk 14,5 en 14 km, dat is zowat het beste wat ik nog vermag. Gerard heeft moeite om mijn tempo te houden al voel ik niet de minste aandrang om hem los te gooien. We komen nog even op een grotere weg, de Route de Bonsgnée waar we onze klimmersbenen al even kunnen testen. Die voelen zoals gezegd goed. Maar het kan nog heel wat sneller, dat bewijst de met een bandana getooide Jose Lemos-Cruz die me hier voorbij dribbelt en twee minuten voor me zal finishen.

Na drie kilometer draaien we een boerenerf op en verlaten we met de aanmoedigingen van de eigenaars de bewoonde wereld. Er volgt een scherpe afdaling naar een weide waar Gerard me met grote passen voorbij stormt. Daarna zijn er alleen nog – soms smalle – bospaden. Ik ben intussen weer in het spoor van Gerard geraakt. Maar die zit met een ei, figuurlijk dan. Zijn veters zijn los geraakt, ik verwittig hem maar hij heeft het euvel zelf al opgemerkt. Het oponthoud kost hem een halve minuut. Na 4,5 km komt de eerste lange helling eraan. Anderhalve kilometer omhoog met hier en daar een knikje naar beneden. Als we een meertje ronden in een bijzonder fraaie bosomgeving kijk ik even rond maar ik zie mijn trainingsmaatje voorlopig niet meer. Nu en dan word ik opgehouden door een tragere collega maar ik kan op de oplopende stroken heel wat plaatsen opschuiven. Al komt uit de achtergrond ook wel eens een onverlaat voorbij. Boven komen we uit een mooie dreef die bij een kasteel moet horen. En ja, even verder ligt het adellijk verblijf. De herinneringen van mijn vorige deelname zijn vervaagd, ik ontdek het parcours opnieuw. We kunnen niet lang genieten van het mooie decor want in kilometer 8 en 9 gaan we opnieuw diep in het rood op de hellingen. De gemiddelden van 10,6 en 10,2 zeggen genoeg. Ik heb intussen twee “roodhemden” in het vizier gekregen. Noël Heptia heb ik het eerst bij de lurven. Gerard zal hem ook inhalen maar laat Noël in de laatste kilometer toch weer weglopen. In een drassige strook bergaf tussen de twee “trappen” van de lange helling loop ik achter een jonge man die zich niet laat afschrikken door het glibberige pad. Om niet uit te glijden in de modder grijpt hij zich vast aan een tak … die prompt afbreekt. Ik kan nog net opzij springen. De jongeman stopt, draait zich om en gooit de tak uit de weg. Een sportief gebaar om de achteropkomende lopers niet te hinderen. De laatste strook met percentages rond de 10% is een verschrikking. De uitstekende stenen priemen door mijn trailschoenen. Ik nader nu snel op het groepje met Lucien Collard, mijn tweede “rood” mikpunt, en twee dames, Stéphanie Legisa en Sophie Defourny die hier een onderling duelletje uitvechten. Ik ben zo geconcentreerd op mijn eigen inspanning dat ik zonder het te beseffen plots het pelotonnetje heb achter gelaten. We zijn nu zo goed als boven, nog steeds in het bos. Via een lint worden we naar een “voorbehouden” strook geleid, naast de bosweg waar het op de oneffen ondergrond opletten geblazen is voor wortels en kuiltjes. Ik vraag me af wat hier de bedoeling van is. Is het om ons de modder op het pad te besparen? Maar daarvoor heb ik nu net mijn trails aangetrokken. Na een halve kilometer krijg ik dan toch mijn zin als we in de modder moeten verder ploeteren. Op een enkeling na kan ik de achtervolgers op afstand houden. Eindelijk weer op het asfalt, nog een kilometertje te gaan. Door de klimexcessen in de vorige kilometers blijft de snelheidsmeter echter onder de 13,7 km/uur hangen. Ik kan wel nog een senior inhalen. Dat historische moment heeft Marie-Paule op film vastgelegd. In de flits ziet u ook Gerard naar de streep snellen. Klik hier.
In mijn leeftijdsklasse wint Alain Waerts met kleine voorsprong op Michel Lannoy. Alain is gehaast om nog enkele overwinningen aan zijn palmares toe te voegen. Half mei vertrekt hij met zijn broer vanuit Flémalle naar Santiago de Compostela. Deze nieuwe uitdaging zal hem een dikke drie maanden uit de joggingtabellen houden. Een andere veteraan 3, Ramon Gadea, vertrekt ook naar Spanje maar dan om te genieten van zon, zee en strand. Intussen blijven wij ons hier afjakkeren.
Ik sluit af met een duim voor Gaetano Falzano en zijn ploeg die voor een feilloze organisatie zorgden.

(Foto en film: Marie-Paule. Foto: met Gerard.)