zon 29/11/2014 11u * Dolembreux * 11,4 km * 00:55:56 * 12,2 * 85/407 * 3/17 * ♥♥♥♥

Dolembreux kleurt oranje op deze grijze zondagochtend. De vele oranje Ethiasvlaggen en de talrijke medewerkers in bedrijfsoutfit met het Ethiaslogo laten er geen twijfel over bestaan dat de verzekeraar de sponsor is van deze organisatie “hors challenge”, dus niet behorend tot een criterium. Ondanks het uitbundige vertoon heeft de firma wel de knip op de beurs gehouden voor de prijzen en probeert ze in het cafetaria nog een centje bij te verdienen met de verplichte “rittenkaarten” van 10 voor de consumpties.

Meer dan 400 lopers hebben de weg gevonden naar deze deelgemeente van Sprimont, met de wagen te bereiken na 7 km klimmen uit de Maasvallei. Ook bijzonder veel vrouwelijke deelnemers voor een wedstrijd die zich gezien het reliëf als pittig aankondigt. Ten hoogste een kwart van de deelnemers heb ik wel al eens eerder ontmoet. Je vraagt je af waar ze de wedstrijdlopers hier blijven halen. Van mijn leeftijdsklasse tekenen Raphael Van den Broeck en Alain Waerts present. Daarmee kennen jullie al de eerste twee. Voor de start heb ik nog even de kans om bij Thierry Vanherck naar het parcours te polsen. “Rustig beginnen en nog wat overhouden voor de laatste 2 kilometer die in stijgende lijn gaan”, geeft de man uit Jeuk mee. Ik knoop zijn raadgevingen goed in het oor. Thierry zelf is na langdurig blessureleed weer aan het opbouwen. Op training is de pijn verdwenen. Nu afwachten hoe de knie op de belasting van een wedstrijd zal reageren. Na afloop is de balans positief.
We starten bergafwaarts. Ideaal om de benen te roderen en de kou uit de leden te schudden. Het is nauwelijks één graad, ik heb de winteruitrusting aangetrokken met handschoenen en muts. Bij de start zie ik nog even de groene bandana van Alain maar die (de muts en Alain zelf) is even verder al de pijp uit. Ik probeer in de eerste plaats een aangenaam ritme te vinden en in dezelfde beweging een gaatje te vinden tussen de tragere lopers (m/v) die mordicus voorin willen starten. Na een goede kilometer beginnen we aan een eerste bosstrook. “40% weg en 60% onverhard” luidt de officiële beschrijving van het parcours. Het heeft de voorbije dagen geregend. Mijn conclusie: het zal dus wel modderig en glad zijn in het bos. Ik kies voor trailschoenen. Maar de bospaden zijn droog en bedekt met keitjes. Misschien de verkeerde keuze gemaakt? Dat tegenvallertje wordt echter meer dan goed gemaakt door het prettige gevoel in de benen. In de volgende 2 kilometer golft het parcours op en neer. Door de drukte is er filevorming op de smallere stroken. Het is zoeken naar het goede spoor achter de rug van je voorgangers. Bergop kletter ik met mijn harde zolen op de boomwortels. Van de vierde tot de zesde kilometer gaat de weg op een sporadische bult na in dalende lijn. We lopen door twee kleine nederzettingen Betgné en La Haze. U onbekend? De kennis van deze piepkleine gehuchten hoort niet tot de eindtermen aardrijkskunde. Onthoud wel dat ik in Betgné enkele dames heb ingehaald alsook een aantal mannelijke collega’s. Met andere woorden, ik voel me in mijn sas en ben hoog aan het scoren op mijn tevredenheidsindex.

Even speelt dat irritante gevoel in mijn benen weer op als we weer eens moeten klimmen en ik het tempo moet laten zakken door het tragere verkeer voor me. Na zes kilometer krijgen we een langere helling van een halve kilometer voor de voeten. Het blijft lekker draaien. De handschoenen kunnen nu wel uit. Het onverhard loopt uit op de Rue Grande Chevée, een streep in beton in het open veld. Bij ons zou het een ruilverkavelingsweg heten. Die blijft wel lichtjes stijgen. Vandaag geen probleem ware het niet dat de puntige uitsteeksels in het verkruimelde wegdek door mijn zolen priemen. Aangenaam is het niet maar het belet me niet om er de vaart in te houden. We passeren ook een voetbalveld waar op dat ogenblik een partij aan de gang is. Een detail dat ik hier vermeld ter attentie van Raphael Van den Broek die in zijn dolle vaart het terrein zelfs niet heeft opgemerkt. Na een linkse bocht aan km 7,5 moet het gashendel nog verder open want er wacht nu een afdaling van 2 kilometer. Ik heb intussen Joël Bertoni, een kennis van de Challenge van Luik, in het vizier gekregen. Zijn loopstijl kan niet echt vloeiend genoemd worden. Maar Joël is een valse trage. Ik zal meer dan een kilometer nodig hebben om de dertig meter achterstand te overbruggen. Terwijl ik aan de achtervolging bezig ben kan ik een lichte vorm van euforie niet onderdrukken. Mijn benen lijken wel herboren na de foltering van Marchin en de trainingen van de laatste dagen. In het gehucht Hautgné (het zijn namen waar je tong van in de knoop geraakt) heb ik Joël bij de lurven. Deze kilometer is overigens de enige waarin ik boven de 14 gemiddeld geraak. We volgen nu gedurende enkele honderden meter de rijweg, N674. Net als ik me afvraag of we tot aan de finish op dit licht lopende asfalt zullen blijven, worden we weer off-road gestuurd. Mijn Rocklites kraaien het uit van de pret. Daar is de modder. Ze hebben er lang moeten op wachten, mijn trailsloffen, maar nu kunnen ze zich uitleven.

De woorden van Thierry Vanherck indachtig heb ik nog wat krachten bewaard voor het slotoffensief. Die komen nu goed van pas om nog plaatsen op te schuiven. Ah, nog een dame voor me. Voor de derde keer dit seizoen vecht ik een duelletje uit met Pauline Frère. Op een knikje aan km 10,6 ga ik haar met een korte versnelling voorbij. Even verder kom ik bij Vito Fallica met wie ik voor de wedstrijd een toevallig gesprekje had. De laatste kilometer komt eraan. In Dolembreux hebben ze het moeilijkste voor het laatst bewaard. Een helling van 10% naar het dorpscentrum. Twee uur geleden heerste hier nog zondagse rust en was Marie-Paule een eenzame wandelaar. Nu zorgen een kladje fans voor enig animo. Twee fotografen met het betere materiaal hebben zich hier geposteerd om beelden te schieten. Nu maar hopen dat we die ook te zien krijgen zodat Vito (zie enkele regels terug) zoals bij de 10 mijl van Thier à Liège niet opnieuw tevergeefs naar de plaatjes moet zoeken. Nog 250 vlakke meters scheiden ons van de finish. Een veteraan 1 wint met een ultieme versnelling nog enkele plaatsen.
Na minder dan 56 minuten kan ik met tevredenheid terugblikken op mijn eerste deelname aan de “Foulées d’Ethias”. Ik zoek snel de (gloeiend hete) douches op. De Leffe is wel perfect op temperatuur. Na een tussenstop in Beaufays zijn we om halfdrie weer in het vertrouwde Heukelom.

(Foto’s Ludovic Delcourt. Foto 1: Raphael Van den Broeck, in het rood, ploegt zich naar voor op de steenslag. Hij loopt op Adidas Zero, een schoen zonder demping… Foto 2: De lange helling aan km 6 die Bert Ernest van Herderen met de glimlach verteert. Foto 3 van Ch. Bay: De laatste loodjes.)