zat 22/11/2014 15u * Marchin (Challenge condrusien) * 11,1 km * 00:52:24 * 12,7 * 63/288 * 4/20 * ♥♥♥

Er schijnt een aangenaam zonnetje in Marchin. Dat is een leuke meevaller hier hoog boven de Maasvallei in de buurt van Hoei waar er in deze tijd van het jaar vaak een gure wind waait. De start is een uur vervroegd waardoor we wat langer van de warmte kunnen genieten. Overigens heb ik dat maar enkele uren geleden ontdekt. Anders was ik voor nop naar de Condroz afgereisd en hadden jullie dit meeslepend verhaal moeten missen …
De start en finish zijn verlegd naar het voetbalterrein van Marchin waar de loopamateurs in groten getale toestromen als wilden ze nog eens voor de laatste keer dit seizoen van een uurtje gezonde beweging genieten. Het is immers de laatste manche van de “Condrusien”. De challenge van Luik is al helemaal afgelopen en zo staan hier ook enkele klassementslopers van dit criterium aan de start. Armand Pirotte vertelt me dat hij er een trainingsloopje van gaat maken in gezelschap van zoon en schoondochter. Grootmoedig als hij is laat mij het podium (sic). Ik leg de trotse grootvader van een piepjong looptalent uit dat ik, gezien de concurrrentie, al blij zal mogen zijn met een zesde plaats.

De omloop is lichtjes aangepast. Na driehonderd meter passeren we aan het mooie dorpsplein van “le bourg Belle-Maison”. We maken een lus voor het kasteel en slaan dan links af in de richting van het Bois Sandron. Een loper kiest natuurlijk de kortste weg, in dit geval snijdt hij de bocht af over het voetpad. Het toeval wil dat daar net een bejaarde man aan zijn middagwandeling bezig is. Verrast door de aanstormende meute blijft hij, steunend op zijn wandelstok, stokstijf staan en probeert zich zo smal mogelijk te maken. De lopers zijn al even verrast en wijken in laatste instantie naar links of rechts uit. De eerste honderd heeft hij alleszins overleefd… Ik herken de dames Christine Cordier en Carine Lousberg (beiden Aînées 2) in mijn buurt en probeer hun tempo te volgen. Dat betekent een eerste kilometer net boven de 4 minuten, voor mijn doen een blitzstart. Na anderhalve kilometer duiken we het bos in. Op een smal pad kan ik even het tempo minderen. Er is toch geen plaats om naar voren te schuiven. Eén man probeert het toch. Niet meer jong maar wel nog hevig en ongeduldig. Hij raakt echter verstrikt in een lage struik en klapt tegen de grond. Hij zal de wedstrijd trekkebenend beëindigen. De twee dames zijn wat leniger dan ik en nemen een kleine voorsprong. Ik ben opgelucht als we na drie kilometer weer op het asfalt komen en hoop daar weer in het spoor van mijn hazen te komen. Het asfaltintermezzo is echter van heel korte duur en we worden opnieuw een bospad opgestuurd. De weg loopt omhoog en ik krijg een eerste waarschuwing dat ik niet met mijn beste benen onderweg ben. We zijn nu opnieuw in de bewoonde wereld waar de asfaltweg bijwijlen steil naar beneden loopt. De vijfde kilometer leg ik af in iets meer dan 4 minuten maar dat is geen overbodige luxe als ik in de slipstream wil blijven van de twee dames bij wie overigens Christine de toon aangeeft. Richard Mathot – gewoontegetrouw snel gestart – staat plots langs de weg om een veter te strikken. Met de zware hellingen in het verschiet zal hij niet meer terugkomen.

Na 5,5 km komen we aan het laagste punt van het parcours. Vanaf nu is het alleen nog zweten en zwoegen. Ik nader tot op enkele meters van het groepje voor me maar geraak er nooit helemaal bij. Op een veldweg is het laveren tussen de plassen. Ik mis de lenigheid en vandaag ook de kracht om naar plaatsen goed te maken. We worden een grotere weg opgestuurd. Ik loop alleen, niet echt comfortabel als de wind tegen blaast. Zo’n tweehonderd meter voor me zie ik Rosario Ilardo, ook in zijn eentje, tegen de wind vechten. Tot mijn eigen verbazing ben ik weer op enkele seconden van mijn “doelgroep” geraakt. Maar op de modderige veldweg boven verlies ik opnieuw terrein. Rond de zevende kilometer sta ik weer oog in oog met het “monster van de Condroz” de Chaussée romaine, in deze tijden een nauwelijks berijd- en beloopbare veldweg op stenen. Eerst met veel moeite naar beneden, daarna met nog meer moeite naar boven. Ik overleef maar het krachtenarsenaal raakt nu wel stilaan leeg. De achtste kilometer is zo goed als vlak. Maar hier is modder de nieuwe tegenstander. Ik dwing mijn benen tot het hoogst haalbare tempo, en dat is 12,5 km. Dit lijkt en is misschien ook een sukkeldrafje. Is het parcours te steil, te smal, te modderig? Hoe paradoxaal het ook mag klinken, ik kan er geen kwaad woord over zeggen. Hier, op deze wegen en paden in de Condroz komen souplesse, kracht, uithouding en karakter tot hun recht. Dit is een omloop voor echte mannen. Ik mag hopen dat ze het horen, degenen die nu liggen te bakken op een zonovergoten Spaans strand of te bubbelen in een jacuzzi…

Maar laat ik mijn verhaal afmaken. We zijn nu op de modderigste aller modderstroken waar fotograaf Eddy Defrère een labiel evenwicht gevonden in de berm. Op een droog plekje even verder stuurt zijn vrouwtje ons met een laatste aanmoediging de finale in. Daar is de Gué de Pierpont (zie foto 1). Twee jaar geleden moest ik noodgedwongen door de plas waden. Maar deze keer laat ik me niet meer verrassen en neem ik de rechterberm. De volgende – negende – kilometer is vlak … en droog maar een echte versnelling zit er niet meer in. Rechts van me op de hoogte zie ik de lopers een voor een als silhouetten voorbij schuiven. Ik geniet van het zicht maar vraag me wel of we daar ook nog naar boven moeten. Maar dat blijken de achtervolgers te zijn want we draaien de andere richting uit. Intussen word ik nog ingehaald door een collega die de trotse slogan “Puissance Huy’t” op zijn shirt waar maakt. Rosario draaft nog altijd met een minuut voorsprong voor me uit. Nog een kleine 2 kilometer en hij zich mag zich winnaar van de Challenge bij de veteranen 3 noemen. In de volgende klim van om en bij de 10 % zet de youngster Serguei Renier – die ik voor het eerst dit seizoen in mijn omgeving opmerk – zijn eindspurt in. In de laatste kilometer loopt hij nog een minuut uit. Hij zegt dat “Monsieur” (dat ben ik) goed bezig is. Ik antwoord met een flauwe glimlach. Boven kunnen we nog even van een afdaling genieten alvorens links een grindpad in te slaan.

Hier heb ik opgewarmd, ik weet dat het nu klimt tot aan de finish. De wil om een laatste versnelling te plaatsen is er wel maar de kracht is nu helemaal uit mijn benen. Na 52 minuten kan mijn afgepeigerd lijf weer tot rust komen. Het zware labeur levert me wel een degelijke plaats op in de totaaluitslag en dank zij het afhaken van enkele podiumrijpe kandidaten een vierde plaats in mijn leeftijdsklasse. Michel Lannoy is uitgestapt. Roland Vandenborne heeft met Domenico Di Vito voor de kortere wedstrijd gekozen. Raphael Van den Broeck is vandaag outstanding. “We lopen 15 per uur en dan nog versnellen!” jammert Alain Waerts. “Ik heb wel wat risico’s genomen in het bos” aldus het laconieke commentaar van de Alkenaar. De twee dames op wie ik mijn wedstrijd heb afgestemd eindigen een halve minuut voor me.
(Foto’s 1 en 4 van Eddy Defrère, foto’s 2 en 3 van L’Avenir. Foto 1: De Gué de Pierpont, na 9 kilometer. Foto 2 : Croce Falzone van Neupré A.C. en Patrick Renard, rechts piepend van achter een rug, in het pak even na het vertrek. Foto 3: Christine Cordier energiek onderweg. Ik zit verscholen in het pelotonnetje achter haar. Foto 4: Nog 2 kilometer doorbijten.)