zat 30/08/2014 16u * Sprimont La Redoutable (Challenge Cours la province) * 19,3 km * 01:46:14 * 10,9 * 73/195 * 1/10* ♥♥♥

De beklimming van de Redoute, de legendarische helling uit Luik-Bastenaken-Luik, (lopend wel te verstaan) is een uitdaging die me al langer aanspreekt. Dit jaar gaat het er eindelijk van komen. Dank zij de lange duurtrainingen van de laatste maanden heb ik de nodige kilometers in de benen. En de geslaagde repetitie in Raeren heeft me ook het nodige zelfvertrouwen gegeven voor de “angstwekkende”, zoals deze loop door de organisatoren is gedoopt.
Voor het eerst in drie jaar trek ik weer eens met Jef Van de Weerdt naar een loopwedstrijd. Het toeval wil dat ook drie van zijn loopmaatjes van de “molen van Gronsveld” naar Sprimont zijn afgereisd. We ontmoeten elkaar voor de start. Nico Wetzels is hier al vaker geweest. Hij beschrijft het parcours als een trail en waarschuwt me uitdrukkelijk voor de gevaarlijke afdaling naar de Redoute.

Ik vertrek niet echt traag maar voor het einde van de eerste kilometer zijn we al aan het klimmen en wordt mijn aanvangstempo al meteen naar beneden gedrukt. Niet veel verder verlaten we de geasfalteerde paden en worden we een veldweg opgestuurd. Echt in je ritme komen zit er niet in want je hebt het te druk met het zoeken van een goed beloopbare strook. Ik zit plots in het spoor van Paul Rihon die hier een mooi klassement te verdedigen heeft bij de V2 in de challenge “Cours la Province”. Na drie kilometer is hij kennelijk warm gedraaid en loopt hij van me weg. Even verder herken ik een bekende van de condruzien, Paul Delaitte. Ik groet even bij het voorbijlopen. We zullen elkaar nog tegenkomen. De route blijft voornamelijk klimmen, een recuperatiemoment zou welkom zijn. Rond de vijfde kilometer wordt de weg vlakker. We lopen aan de rand van het Bois de Warnoumont. Het bos zal voortaan in mijn herinnering gegrift blijven als een lopersinferno. Door de overvloedige regen is het pad herschapen in een modderpoel. Om de plassen te vermijden moeten we een weg zoeken op de hellende stroken opzij waar de boomwortels liggen te glimmen en te grijnzen. De moed zakt me in de schoenen. Even later staat ook het water in mijn schoenen. De smalle stroken ronde de plassen zijn zo glad en gevaarlijk dat ik besluit midden door de plassen te waden. Hier heb ik tenminste grip. Het ongemak van de natte voeten neem ik er dan maar bij. Ik verlies zoveel tijd dat een groepje met Paul Delaitte en een jonge dame in een elegant fuchsia-shirt me weer inhalen. Op het asfalt ga ik hen weer voorbij maar een nieuwe gevaarlijke strook slaat me opnieuw achteruit. Last van water in mijn schoenen heb ik niet, de pijnlijke rugspier in het begin van de loop is al even miraculeus verdwenen. Toch twee meevallers. We lopen nu tussen de groene weiden op een plateau. Ik herken de GSM-mast boven op de Redoute. We zitten hier blijkbaar op het hoogste punt van het parcours. Even kan ik genieten van het mooie uitzicht op de Ardeense bossen in de verte. Ik haal Paul Delaitte en de dame weer in. Paul zal ik niet me voor me zien. De jonge dame van haar kant is een echte trailspecialiste. Terwijl ik met knikkende knieën en onhandige bewegingen een weg zoek duikt zij met veel gratie en souplesse naar beneden. Ik loop door Florzé in een groepje met een bekende, Didier Dendal, de man met het roze wielerpetje. Didier is de beste op de beklimmingen maar dat voordeel verliest hij weer in de afdalingen in het bos. Ik ga hem hier zelfs zonder moeite voorbij, het kan dus blijkbaar nog langzamer. Tijd weer voor een klim aan de tiende kilometer. En een lange, deze keer. Serge Gillet, de “minnestreel” uit vroegere verslagen, staat langs de kant voor een plaspauze. Hij zal niet meer terugkomen en een anderhalve minuut na mij eindigen. De benen doen pijn en over 3 kilometer wacht de Redoute. We moeten nog eens terug naar de vallei om voorbij het autowegviaduct aan de Redoute te kunnen beginnen. Dit moet het gevaarlijke pad zijn dat door Nico als “een gletsjer” werd omschreven. Nu begrijp ik waarom.

De weg loopt grotendeels over rotsen. Het is zoeken naar een streepje aarde om je voet neer te planten. Ik heb mijn trailschoenen gemist in de vorige moeilijke passages maar hier zou de gladde zool van mijn Roclites nog gevaarlijker geweest zijn. Even achteruit kijken. Het fuchsia-meisje heeft een grote achterstand maar ik vermoed dat ze hier haar kunstjes zal willen tonen en verwacht toch nog een terugkeer. Halverwege is het zover. Nog enkele andere collega’s halen me in. Didier moet hier zo goed als stil hebben gestaan want beneden is hij zelfs niet meer te bespeuren. Ik haal heelhuids de asfaltweg in de vallei en maak van de gelegenheid gebruik om de benen te strekken en nog eens boven de 13 per uur uit te komen. Met alle ellende zou je haast vergeten dat je de Redoute nog over moet. Eindelijk is het zover. Het vals plat (bijzonder vals in dit geval) zuigt alle snelheid weg. Merkwaardig genoeg haal ik hier weer enkele lopers in en geef zowaar even het tempo aan. Er hebben zich ook enkele supporters – meestal moeder en kinderen – langs de weg geposteerd. De trailjuffrouw moet lossen en zal in dit laatste gedeelte zonder halsbrekende afdalingen nog bijna 2 minuten toestaan. De steilste stukken – tot 20 % – komen eraan. Ik moet drie metgezellen laten gaan. Met de blik op het asfalt gericht kruip ik naar boven. De gekalkte “Phils” op het wegdek schuiven tergend langzaam voorbij.

De hectometeraanduidingen geven enig houvast. Nog driehonderd meter, nog tweehonderd meter, er gaat dan toch een einde komen aan deze beproeving. De “traagheid” schommelt ronde de 6,5 km per uur. Vooraf had ik toch wel een hoger tempo in gedachten maar de voorafgaande inspanningen eisen hun tol. Nog een laatste inspanning naar de top waar een groepje fans zich verzameld heeft rond de drankpost. We draaien naar links. De weg loopt hier fors naar beneden en de beenspieren hebben moeite om zich aan de hogere snelheid aan te passen. Ik kan even op adem komen maar weet dat er nog een klim wacht. Ik werp een blik op mijn Forerunner. Het zal moeilijk worden om nog onder de verhoopte 1u45′ te blijven. We moeten terug door het Bois de Warnoumont onzaliger gedachtenis. Het bos is somber, de paden zijn al even slijkerig als 10 km geleden maar hier zijn wel uitwijkmogelijkheden. Ik loop nu alleen, niemand kan mijn gevloek horen. Nog even recht blijven en de goede weg blijven volgen. De modder ligt achter me, nu weer een klim. Ik hoor gehijg achter me dat steeds nadrukkelijker wordt. Het is Didier Dendal die me hier op een strook die hem beter ligt voorbij gaat en nog een tiental seconden uitloopt. De laatste anderhalve kilometer is dalend en verhard. Een verademing! Ik loop voorbij de slagboom waar Domenico Di Vito zich in een van de vorige edities van weg vergiste. Nog eens optrekken nu het kan, ik haal zowaar nog even 15 per uur. Ik kom nu op bekend en verkend terrein. Gelukkig want er liggen nog enkele chicanes in de laatste honderden meters. Ik eindig een dikke minuut boven mijn streeftijd. De modder was vandaag mijn zwaarste tegenstander. Van mijn Nederlands-Limburgse kennissen is de jongste, veteraan 1, Lucien Philips veruit het snelst in 1u36′. Pierre Luschen en Nico Wetzels eindigen samen in 1u57′. Jef heeft meer dan 2u nodig maar is zoals de andere 60-plussers tevreden dat hij de streep zonder averij heeft bereikt.
De eerste drie dames en heren worden naar het podium geroepen. De nummers 1 en 2 bij de mannen ontlopen elkaar nauwelijks zeventien seconden. Ze halen een gemiddelde van 15 km algemeen en 11 km per uur op de Redoute. Bij de dames herken ik het fuchsia-meisje. Ze heet Pauline Frère en eindigt als tweede op ruime afstand van Clarisse Wagelmans. Daarmee is de prijzentafel leeg en blijven de oudere leeftijdsklassen op hun honger. Of toch niet helemaal want elke deelnemer krijgt een bord spaghetti. Nico staat zijn bonnetje grootmoedig af aan Marie-Paule die op deze manier ook beloond wordt voor haar morele support en de foto’s. Een halfuurtje later gaat het onder de slagregen terug naar de “lage landen”.

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: Samen met Lucien Philips, gehurkt, en van links naar rechts Nico Wetzels, Pierre Luschen en Jef Van de Weerdt klaar voor de opdracht. Foto 2 : Domenico Di Vito eindigt 4 minuten voor mij. Foto 3: Net uit het modderbad. Links van me Paul Delaitte.)