zat 07/06/2014 15.30 u * Waltwilder (Victors Cup) * 12,2 km * 00:56:14 * 13 * 31/72 * ??/?? (55+) * ♥♥♥

“Willer” is de volkse en historische benaming van Waltwilder (en is afgeleid van het Latijnse “villare”, hof. Je ziet, je kan hier nog iets bijleren.) Het is zaterdagnamiddag om en bij de 30 graden in de Bilzerse deelgemeente. Niet prettig voor de deelnemers. Maar evenmin voor de organisatoren van de tweede editie van deze loop die is opgenomen in de gloednieuwe Limburgse challenge, de Victors Cup. Het is sowieso al moeilijk om veel joggers tot een wedstrijdloop te verleiden in onze contreien, maar door de temperatuur zullen een aantal potentiële starters wellicht ook de voorkeur geven aan zalig nietsdoen in de lommer van de tuin of onder een brede terrasparasol.

Om halfvier staan we met 72 moedigen klaar maar het duurt nog een kwartier eer het verlossende startschot wordt gelost. Het gerucht gaat dat de start wordt uitgesteld vanwege de last minute-inschrijvingen van enkele collega’s. Het loopvolk mort. “Ze moeten maar op tijd komen” luidt het. Maar ik verneem later dat de tweede computer het tijdelijk had laten afweten. Uitleg aanvaard. Hoe dan ook, het “ter plaatse rust” heeft me geen goed gedaan en ik vertrek met compleet verzuurde benen. Ik probeer de pijn uit te schakelen door er niet aan te denken, op het gevaar af dat ik mijn voornemen om het in de eerste ronde rustig aan te doen in de wind sla.

Ik groet in het voorbijlopen het drietal Frank, Frederik en Wim, bekenden uit mijn vorig leven. Een twintig meter voor me heeft zich spontaan een groepje gevormd dat aangevoerd wordt door drie witte shirts van de Bilzerse Joggingclub. Bij hen Jan-Pierre Massot die in Genk vlak voor me eindigde en die misschien een goede locomotief zou kunnen zijn. Ik kan vrij snel mijn wagonnetje aanhaken aan het Bilzers treintje. Intussen is Nathalie Van Oosterwijck me voorbij gerend in de fluo Taktika -leiderstrui van de Victors Cup. Ze zal lang met een kleine voorsprong voor ons groepje uit lopen maar neemt in de laatste kilometers meer afstand. De drie Bilzenaren geven intussen het tempo aan. Dat is zo’n 13,5 km per uur, voor mij eigenlijk een tikkeltje te snel. Maar ik zit hier nu en wil niet alleen in de Willerse braadpan sudderen. Nico en Jasper Haesen – ik vermoed vader en zoon – volgen de eersten als hun schaduw. Na een tweetal kilometer licht glooiende betonwegen in het veld krijgen we een korte afdaling en een vlak stuk in het groen voor we het Wilderpark induiken. Het groepje klit aan elkaar en aan de drankpost waar de drie dames zich achter elkaar hebben opgesteld moeten we elkaar voor de voeten lopen om een bekertje te bemachtigen. Een jonge triatleet in ons groepje – Jasper Haesen – drijft het tempo op en neemt enkele meters voorsprong. Een van de witte mannen – Jozef Schroeders, neem ik aan – gaat er achter aan en trekt de rekker waaraan ik hang nog wat verder uit. Maar de triatleet zet zijn aanval niet door en neemt weer netjes plaats in het groepje. Als we het Wilderpark verlaten wacht ons het zwaarste deel van het parcours.

Eerst wat vals plat, een bocht naar rechts en dan een steile klim – met enige overdrijving “de muur van Waltwilder” genoemd – waar zich de meeste fans hebben verzameld en waar fotograaf Marc Roosen op de loer ligt om de inspanning van de reeds afgepeigerde lichamen in alle grauwheid vast te leggen. Kijk hier. Na een korte afdaling krijgen we weer een oplopend stuk voor de voeten. We passeren de eerste keer aan de streep waar Jonas Slegers geniet van zijn tweede plaats in de 6 km-wedstrijd en zich verdienstelijk maakt met aanmoedigingen aan mijn adres. Boven, in Amelsdorp, kunnen we weer even bekomen. Op het Haspengouws plateau (dat merkwaardig genoeg Zulkendal heet) haakt Jean-Pierre Massot af. De derde Bilzenaar Jean-Pierre Wijnen doet net het tegenovergestelde. Hij versnelt of misschien kan hij gewoon het tempo vasthouden, feit is dat hij langzaam afstand neemt van zijn gezellen, waaronder uw verslaggever. Aan de finish zal hij een minuut of meer zijn uitgelopen. De afdaling op de Vliegenbergstraat is welgekomen. Ik neem nu de leiding van het groepje dat nog uit drie leden bestaat (voor mij zijn het de rode, de blauwe en de groene. De namen kan ik pas achteraf invullen.) In de vorige passage heb ik fotograaf Ronald Hacken opgemerkt en ik schuif op naar de eerste positie om mooi op de foto te staan. Ik mag intussen wel flink vermoeid zijn maar daarom nog niet minder ijdel. Maar Ronald staat er niet meer. De loden hitte weegt, de benen weigeren stilaan dienst maar mijn drie kompanen doen geen poging om over te nemen. Iedereen zit op zijn tandvlees. Ik weet dat de muur die ons enkele honderden meters verderop grijzend aankijkt mijn lot zal bezegelen. Ik laat de anderen voorgaan maar geraak voor de bocht toch nog in het spoor van mijn gezellen. Niet in het minst omdat ik intussen de fotograaf gespot heb op het belendende bietenveld. Ik loop dan wel niet meer in eerste positie maar de shots zijn er niet minder geslaagd om. Bekijk hier zijn opnames van de 6km en de 12 km. De triatleet versnelt, zijn vader volgt. Ik moet ook Peter Vanloffelt laten gaan. Hij heeft net iets meer over dan ik, 4 seconden om precies te zijn.

Na 56 minuten komt er een einde aan de beproeving. De tweede ronde heeft me zo’n anderhalve minuut meer gekost. Gemiddeld haal ik 13 per uur, een verdienstelijke prestatie in deze omstandigheden. Aan de finish staat Christophe Roosen, initiatiefnemer van de nieuwe challenge, klaar staat met Etixx-drankjes om het zwaar aangetaste krachtenarsenaal weer aan te vullen. Lekker is het niet, hopelijk helpt het …

(Foto’s Ronald Hacken. Foto 1: Jules Crouzen heeft nog de energie om de wereld te groeten. Foto 2: Aan de voet van de tweede beklimming nog in een groepje met Nico Haesen, Peter Vanloffelt en Jasper Haesen. Foto 3: Francis Loyens van Vlijtingen en Jean-Pierre Immerix vatten de tweede beklimming van de Wilderberg aan.) Er mogen dan al weinig deelnemers aan de start hebben gestaan, qua visuele verslaggeving mogen Philip Pauly en de zijnen niet klagen. Minimaal drie fotografen en een videofilmer legden de gebeurtenissen vast. Het filmpje zit nog in de pijplijn. Even geduld.