zon 04/02/2024 10u30 * Visé La Zatopek en famille * 9,9 km * 00:58:22 * 10,2 * 259/419 * 5/6 * ♥♥

De laatste jaren heeft Visé een vast plaatsje verworven op mijn joggingagenda. Wat snuffelwerk in mijn archief leert me dat ik hier vandaag voor de zesde keer aan de start sta. Niet te verwonderen natuurlijk: Wezet, zoals ze op de radio zeggen, ligt maar enkele kilometers van thuis. Maar de laatste jaren heeft de Zatopek een nog sterker argument om me naar de Maasstad te lokken: het parcours. Bij mijn eerste twee deelnames- in 2010 en 2017 – begonnen we met een steile afdaling naar de Maasoevers met het gevolg dat er op de terugweg een knoert van een beklimming op ons te wachten lag. Wat te extreem, moeten de parcoursbouwers gedacht hebben, en ze tekenden een ronde uit op het Maasplateau, hoog boven de stad. Ik neem aan dat het nieuwe parcours ook minder verkeerstechnische problemen met zich meebrengt. Hoewel we nu ook twee keer een rijweg kruisen (dezelfde weg overigens, de Rue de Dalhem). De nieuwe ronde is afwisselend en relatief snel. De weersomstandigheden, eind januari, begin februari, eisen natuurlijk ook hun tol. Nu eens sneeuw, dan weer regen met de bijhorende gladheid op de onverharde stroken. Dit jaar is een natte editie. Hoewel er op deze grauwe dag tijdens de loop geen druppel regen is gevallen. Ik ben dus eigenlijk voor het vierde jaar op rij present aan het Stade de la Cité de l’Oie. Het corona-(uitloop)jaar 2021 is daar uiteraard niet inbegrepen. Ik heb bij de voorbereiding van mijn verslag ook even naar mijn tijden van de voorbije jaren geloerd… Niet om vrolijk van te worden: met één uitzondering komen er elk jaar enkele minuten bij. Dat zal dit jaar niet anders zijn.

Voor mijn opwarming ben ik de woonwijk achter het stadion, met de straatnamen van bloemen (pâquerettes, marguerites), ingedoken. Het is echter niet zo makkelijk de terugweg te vinden in het labyrint van doodlopende straten. Ik kom er wel goed gerodeerd uit: tegen mijn aanvankelijke bedoeling moet ik het tempo opdrijven om tijdig aan het vertrek te geraken. Ik houd gelukkig nog enkele minuten over om mijn windvest uit te spelen en het Mergellopers-singlet boven mijn coltrui aan te trekken. Ik baan me een weg in de opeengepakte massa aan de start… en vind een plaatsje naast twee generatiegenoten, Luc Hilderson en Raymond Jungbluth.

Honderd meter na de start is het officiële parcours enkele meters naar links verlegd, op de assenpiste en niet diagonaal over het grasveld. Maar daar moeten we even goed door brede waterplassen en is de verleiding groter om de kortste weg te nemen over het gras. Toch maar beter laten zoals het was, denk ik. In elk geval, ik zie Luc en Raymond van me weglopen en vermag er niets tegen. Ook op het asfalt, links van en aan de achterkant van het stadion, werken mijn benen tegen. Zelfs in de eerste lichte afdaling houdt het onaangename gevoel in mijn benen niet op. De bochtige doortocht in de woonwijk (die van de opwarming) brengt ook al geen soelaas. Ik probeer een idee te krijgen van mijn kilometertijden maar zonder bril en op wedstrijdtempo dansen de cijfertjes op en neer. Ik zie achteraf dat ik ruim onder de 6 minuten per km blijf maar zo voelt het tijdens de loop beslist niet aan. Na een trappenpartij en een onverharde weg bereiken we de Chapelle de Lorette op de hoogte. Ik ben hier veertien dagen geleden nog opgeklauterd tijdens mijn lange duurtraining, toen op de rijweg. Het nieuwe zwembad, links, had ik toen niet opgemerkt. Nog even een afdaling, de weg over en dan de plantages in. Einde deel 1.

Deel 2 dus, onverhard, met enkele pittige klimmetjes en vooral glad. De paden tussen de fruitbomen zijn omgewoeld door de lopers voor ons. Ik probeer me zo goed en kwaad mogelijk recht te houden. Trailschoenen zouden hier wel van pas komen. Maar dat zou ten koste gaan van het comfort op de verharde en snelle stroken, toch twee derde van de ronde. Het tempo gaat onvermijdelijk omlaag, ook al ik voel me een stuk beter, na de afdaling van de Porte de Lorette. De steilste puisten neem ik stapvoets – dat kost me in de vijfde kilometer bijna 7 minuten. Km 6, min of meer vlak, biedt rechts een mooi uitzicht op de Maasvallei. Misschien heb ik hier wat te veel willen genieten, onder meer op de onverharde Chemin de Richelle. Hier zat meer in dan 6 minuten. De klim in Richelle met vooraf nog een klein bultje, gaat me dan weer beter af.

Eens buiten Richelle begint deel 3. Zo noem ik het althans. In de achtste kilometer in dalende lijn op het ruilverkavelingsbeton duik ik voor het eerst onder de 5’30”. Ik haal hier en daar zelfs een loper in. Of beter gezegd een loopster, want in deze geledingen van het peloton zijn de dames in overtal. Sommigen hebben wel wat reserves gehouden voor de laatste kilometer, zoals Adeline (haar shirt laat geen twijfel over haar identiteit) die ik al vanaf het begin in mijn omgeving zie. In die laatste kilometers kan de grootste versnelling worden ingeschakeld. Door mijn parcourskennis heb ik ook de zekerheid dat ik het hogere tempo zal kunnen aanhouden. De scherpe bocht naar rechts aan km 8 is het begin van een veldweg, lees een nieuwe gladde strook, bovendien licht stijgend. Ik neem na een tijdje (als enige, zie ik) de echte veldweg links. De anderen kiezen voor de berm rechts. Ik denk dat ik het bij het rechte eind had. Dan gaat het linea recta (of toch ongeveer) naar de finish. Ik laat er mijn snelste kilometertijd van de loop optekenen.De grindweg met putten die ons vorig jaar tot allerlei zijsprongen dwong, heeft plaats moeten ruimen voor een betonstrook. Zelfs die lichte parcourswijziging is me niet onbekend na mijn uitstapje naar Dalhem tien dagen geleden. Ik tuur in de verte naar v4’s maar die zijn al aan het stadion, leid ik naderhand af uit de tijden. Nicolas Bynens heeft 10′ voorsprong, de verbazend sterke Christian Vandevenne als tweede 4′, Luc en Raymond (in die volgorde) rond de 2′. Dat zijn duidelijke verschillen. Het zal bij twee hartjes blijven: 1 voor de eerste kilometers, 3 voor het tweede deel. 2 hartjes in de eindafrekening dus. Als ik dan nog vertel dat ik in de laatste nog een duelletje uitvecht met een jonge juffrouw, bent u weer volledig bij.

Terwijl ik sta aan te schuiven om mijn nummer in te leveren, merk ik dat ik niet de enige Riemstenaar ben in het peloton. Myrthe Meex heeft de 5 kilometer betwist. Uitslag voorlopig onvindbaar. Na een slok thee ga ik Marie-Paule zoeken in het cafetaria. Dat blijkt moeilijker dan de laatste kilometers van de loop. Ik trek een droge trui aan in de auto en ga opnieuw Marie-Paule zoeken. Deze tweede poging wordt wel met succes bekroond. We ontvluchten de après course-drukte en slaan de terugweg in naar huis.