zon 10/11/2013 10.15 u * Braives (Challenge hesbignon) * 9,8 km * 00:44:45 * 13,2 * 126/405 * 4/18 * ♥♥♥♥

Op deze regenachtige zondagochtend zijn we in Braives. Dat ligt in het hartland van joggend Waals-Haspengouw. Elk plaatsnaambord in de streek roept associaties op met loopwedstrijden. Het parcours is een doorslag van wat de Challenge hesbignon te bieden heeft: een mengeling van asfaltwegen, betonwegen en paden door velden en dorpjes, enkele korte maar stekelige hellingen. Alleen het lange rechte en vlakke stuk in de tweede helft is atypisch.
Gerard en ik, we zitten beiden met een plannetje in het hoofd. Voor mij is dat wat beter doen dan vorige week toen zowel Gerard als Kris Govaerts te sterk waren. Overigens ga ik ervan uit dat Gerard voor mij te snel zal starten en met zijn conditie die ik wekelijks zie groeien mij nog op grotere afstand zal lopen. Maar de voorzichtige vertrekker Kris moet ik wel kunnen bijhouden, … hoop ik. Maar mijn tegenstander start niet. Hij is wel ter plekke als supporter van vrouwtje Maja maar heeft in de namiddag een veldloop op het programma staan. “Je zal je vorige week wel geforceerd hebben om mij achter je te houden” plaag ik. Wat er ook van zij, een revanche komt er vandaag niet. Gerard, van zijn kant, heeft een vastomlijnd tactisch concept: zich van bij de start in het spoor nestelen van de dames Fabienne Leroy en Martine Hustings. Die blijken wel sneller te starten maar na 4 kilometer is Gerard zijn “hazen” al voorbij. Opdracht geslaagd. Meer nog, in de totaaluitslag staat hij in het eerste kwart van de deelnemers. Hij eindigt 26 plaatsen voor me en slaat een kloof van 1’30”. Historisch. Ik zal mijn ambities voor volgend jaar bij de veteranen 3 met deze nieuwe concurrent naar beneden moeten bijstellen.

Ikzelf kan vrij snel in het goede ritme komen nadat ik me uit de beknelling aan de start heb losgemaakt. Na een kilometer moeten we een veldweg in waar grote plassen onze vaardigheden in de slalom uittesten. Mijn nieuwe schoenen van vrijdag krijgen al meteen een modderdoop. De eerste bekende die ik voorbij loop is collega-blogger Mario Smolders. Voor me baggert Jean-Marie Haekens met zijn trailschoenen door de plassen. We blijven een tijdje in elkaars gezelschap. De benen reageren gematigd positief op de prikkels van de hersenen die me aanporren “nao veuren, nao veuren”. Ik kan op het fietspad en de ruilverkavelingsweg heel wat plaatsen goed maken. Ook op de betonwegen is het uitkijken voor gladde plekken, de landbouwmachines hebben heel wat smurrie achtergelaten. Op een open gedeelte zie ik de lange sliert lopers voor me. Gerard heeft dan al het ruime sop gekozen maar ik herken wel twee zwarte shirts van Alken AC. Ik passeer Maja Van Zand en Stefan Meekers, ook al een blogger, die me nog aanmoedigen op de koop toe. We zitten intussen in één van de valleitjes van de Mehaigne, het riviertje dat zijn naam heeft geven aan deze loop “Les vallons de la Mehaigne”. Aan de horizon zien we de (veel) sneller lopers voorbij schuiven. Ik herken Julien Bayonnet, de jongen met de stertattoo op de hals. (Ik herken Julien, niet de tattoo …). Voor ons ligt een steile helling – een “raidillon” zoals de Walen zeggen, een helling waar je pas boven uitzicht krijgt op de omgeving. We nemen een scherpe bocht naar links en komen op het dorpspleintje van Avesnes. Rechts de neo-romaanse kerk, links de Café de la Place. Op deze druilerige dag liggen beide oorden er verlaten bij. Ik begin nu aan de langste rechte lijn van het Waalse circuit. Vanop het plateau werp ik een blik op de vallei waar de tragere collega’s zwoegend aan de klim beginnen. Best wel een lange sliert, bedenk ik. Ik bevind me dan ook ruim in het eerste derde van het 400-koppige deelnemersveld. Ik verwacht nog sneller verkeer uit de achtergrond. Maar ik heb nog wat energie over. En op dit snelle stuk kan ik eens in wedstrijdomstandigheden op een hoger tempo mijn “herniabeen” uittesten. De kracht is zeker nog niet terug maar toch voldoende om een gemiddelde van 14 te halen. Ik verlies twee plaatsen maar de tweede man die me hijgend is voorbijgesneld waait een halve kilometer verder weer terug. Ik nader op een groepje waarin ik het rijzige silhouet van Juul Kempeneers herken.

We zijn nu kort bij de finish, maar dan stuurt een signaalgever ons voor een laatste lus de rechterkant op. Ik groet Jo Vrancken (vijfde totaal) die de afstand in 35 minuten heeft afgeraasd en al bij zijn auto is. We ronden nu het stationnetje van Braives. Ik ga, zoals in de vorige lopen, ook nu weer “Mijnheer Snorremans” voorbij. In een bocht zie ik plots Dominique Renier zo’n dertig meter voor me. Dominique is even onvoorspelbaar als het weer maar zit vandaag blijkbaar in een hogedrukgebied. Ik loop de laatste meters dicht en kan hem in de ultieme meters met een zorgvuldig getimede demarrage voorbij. Ik strand in het spoor van twee veteranen 3, Jules Kempeneers en Pasquale Ruberto. De laatste ken ik alleen van naam, het wordt tijd voor een nadere kennismaking. Winnaar bij de 60-plussers is Noël Heptia. “Par défaut” zegt de bescheiden laureaat omdat de besten van onze categorie er niet bij waren. Als mede-organisator Etienne Vanderschelden aan het stuur van de “bezemfiets” 1u13′ na de start over de streep komt, is het voor ons al tijd om naar huis te vertrekken. Vanwege verplichtingen op het thuisfront en ondanks de lichte euforie over onze eigen prestatie geen “elfurenmis” vandaag!

(Archieffoto’s Jo Defrère. Foto 1: Fabienne Leroy, Foto 2: Juul Kempeneers (kijk naar het shirt), op de achtergrond Maja Van Zand.)</em