vri 09/08/2013 19.30 u * La Gileppe (Challenge L’Avenir) * 9,2 km * 0:47:40 * 11,3 * 274/504 * 10/20 * ♥♥

Een loop in het imposante kader van de stuwmeer van de Gileppe, meer is er niet nodig om mij en mijn superfan Marie-Paule naar de groene hoogten tussen Eupen en Verviers te lokken. Het decor ontgoochelt niet, het parcours valt me wel wat tegen. Er is daar beters te bedenken dan de bochtige en met stenen en wortels bezaaide boswegeltjes en een steile helling naar de parking. Een subjectief gevoel wellicht, maar ook andere details passen niet echt in het plaatje van een organisatie die trots de naam “La Gileppe Trophy” draagt en een heel weekend de massa wil lokken. Voor 5 euro kan er misschien geen sportdrank vanaf maar na de wedstrijd geen pain saucisse meer bij gebrek aan “pain” … 60 deelnemers aan de start, de opkomst in de Luikse challenges blijft verbazen.

Ik vertrek in de laatste gelederen, rustig maar geconcentreerd om niet verstrikt te geraken in de massa uitgelaten jongeren en kwetterende vrouwen. Na een kilometer worden we het bos ingestuurd op een helling die door zware tuigen vakkundig is omgewoeld. Iedereen probeert zo goed en kwaad als het kan de boomstronken te vermijden, rechtop te blijven in de diepe voren en naar boven te krasselen. Een halve kilometer verder bereiken we dan een beloopbaar pad. De weg blijft nog een tijd stijgen voor we op een soms smal en verraderlijk pad de afdaling aanvatten. Ik heb een mooi tempo beet maar ik ben toch opgelucht als we een asfaltweg bereiken waar ik zonder risico op een valpartij door mijn nukkig rechterbeen nog lichtjes kan versnellen. Ik passeer de ene na de andere loper en ben benieuwd naar het gemiddelde dat ik haal. Kilometeraanduidingen zijn er niet, ik weet alleen dat we na een goede 6 km opnieuw de startlijn passeren. We lopen nu voor de tweede keer achter de monumentale leeuw (denk aan de aardrijkskundeboeken van de lagere school). Er wacht ons nog een tweede korte ronde. Die begint met een steile klim op klinkertjes van het bezoekerscentrum naar de parking. Mijn benen schreeuwen om rust maar ik bijt door en boven op het vlakke kan ik nog redelijk herstellen. Na een nieuwe irritante passage door het bos mogen we de laatste anderhalve kilometer weer op het asfalt afleggen. Nog even een bangelijk moment in de dalende aankomstzone als mijn rechterbovenbeen even doorknikt. Het is met een zeker gevoel van voldaanheid dat ik de chip uit de veters haal. Maar wordt dat gevoel ook bevestigd door de cijfers? De uitslag drukt me met de neus op de feiten: niet eens in de eerste helft van 500 deelnemers … Toch nog te optimistisch geweest!

(Foto Marie-Paule: de opwarming, met de uitkijktoren op de achtergrond.)