Het is nu al een maand geleden dat een hernia mij in een wurggreep nam. Afgezien van de technische moeilijkheden waarmee ik de laatste dagen geconfronteerd ben (zie het volgende bericht) was ik ook allesbehalve in de stemming om een stukje te plegen voor Groet um. Om die maand samen te vatten : in de eerste week was het kruipen en strompelen in huis, in de tweede week kon ik in het beste geval toch al enkele minuten wandelen. Auto rijden lukte wel weer vrij goed zodat ik toch enige mobiliteit had. Sinds begin vorige week is de felste pijn geweken en kan ik opnieuw een wandeling maken. Het effect van de cortisone-prikken? Zoals het een geoefende loper betaamt, heb ik in de voorbije week langzaam de duur en de intensiteit van de wandelingen opgebouwd. De eerste keren was ik tevreden met een kwartiertje trekkebenen, de laatste dagen kan ik al een tempo van 5 km per uur aan. Nu ben ik net terug van een wandeling van twee en een half uur rond Margraten in het gezelschap van mijn toegewijde echtgenote. Het was de eerste echte “training” sinds een maand. Niettemin blijft de pijn zeuren in de rug ter hoogte van de heup. Kracht heb ik al helemaal niet in het rechterbeen. De knie lijkt lichtjes verdoofd. En nu? Ik volg het advies van ervaringsdeskundigen die mij op het hart drukken geduld te oefenen. En misschien heeft mijn arts wel enkele suggesties in petto om mijn been in zijn oude glorie te herstellen.