zon 09/09/2012 18.15 u * Francorchamps ( Challenge de la Province de Liège) * 14 km * 1:04:05 * 13,1 * 45/174 * 3/12 * ♥♥♥

Francorchamps, zondagavond. Er zijn geen brullende motoren en gierende banden van racebolides te horen, alleen het gehijg van hardlopers op het asfalt van het Formule 1-circuit. Er staan relatief weinig deelnemers aan de start, waarschijnlijk vanwege het ongewone uur en de tropische temperatuur van de afgelopen uren. Ook slechts 3 Limburgers. De kwantiteit is er misschien niet, de kwaliteit alleszins wel (en dan heb ik het deze keer niet over mezelf). Ik sta op de startgrid met Servais Halders en Jo Vrancken uit Tongeren. Servais gaat mee met de toppers van de veteranen 2 en heeft nog geen 58 minuten nodig op het loodzware parcours. Jo Vrancken, een 34-jarige senior die pas aan zijn eerste seizoen in de Challenge bezig is, eindigt in 54 minuten, goed voor een zesde plaats in het algemene rangschikking. Jo moet zijn twee circuitronden zo goed als alleen afleggen. Hij finisht een kleine 2 minuten achter nummer vijf, maar heeft zelf een minuut voorsprong op zijn naaste achtervolger.

Aanvankelijk lopen (en rijden) we wat verloren op de immense terreinen van het circuit maar na enig zoekwerk kan ik me inschrijven in de Brasserie. Na een mineraal watertje – in een plastic bekertje maar tegen een formule 1-tarief – trek ik op verkenning op het mythische circuit. De zon heeft dan wel zijn felste warmte al uitgestraald, maar het Ardennen-reliëf baart me meer zorgen. Na amper 300 meter krijgen we immers al de gevreesde Raidillon, met een strook van naar schatting 17%, voor de voeten. Maar het blijft daarna nog een kleine kilometer klimmen. Rustig starten is de boodschap, temeer omdat er nog wel enkele oplopende stroken in het parcours zitten, zo vermoed ik.

Ik begin in het eerste derde van het peloton aan de beklimming. De benen zijn nog fris en ik bereik de rotonde boven niet ver achter Roger Dosseray, mijn veteranen 3-collega, op wie ik mijn wedstrijd wil afstemmen. Vlak voor me lopen de eerste vrouw, Dominique Frederich, en veteraan 2, Ramon Gadea. Na een fikse afdaling beginnen we aan wat ik aanvoel als de achterkant van het circuit. Er staat geen kat langs de weg, (ook geen pitspoezen te bespeuren), we lijken te verdrinken in een zee van asfalt. Op het einde van de ronde zit er nog een lang stuk vals plat in waar ik diep in het energiereservoir moet putten. Overigens volgen de lopers natuurlijk niet nauwgezet de route. We snijden af op de grasstroken die niet echt lekker lopen en waar je goed moet opletten om niet in een putje te trappen. De afstand – officieel 14 kilometer en het gemiddelde – moeten dus naar beneden worden bijgesteld. (Het is maar dat u het weet.) Enfin, ik probeer in het spoor te blijven van Roger. Aan de bocht van La Source, bij de eerste doortocht aan de finish, heb ik een achterstand van 12 seconden. Misschien kan ik het gat dichtlopen in de tweede ronde. Dominique Frederich is intussen moeten achterblijven en ik ben ook Ramon Gadea voorbijgegaan.
We beginnen aan de tweede beklimming van de Raidillon. De vermoeidheid begint zijn tol te eisen. De benen willen niet meer echt mee. Mijn maag sputtert ook tegen, altijd een teken dat ik op mijn limiet zit. Ik kruip de steile strook naar boven en ben intussen tot op een tiental meter van Roger genaderd. Maar op de lange uitloper kan Roger meer tempo maken en in de afdaling geeft hij er nog eens een lap op. Mijn positie handhaven is nog de enige optie. Op de laatste hellende strook van Blanchimont gaan nog enkele frissere jongens me voorbij. Een blonde jongeling stoomt me voorbij, een andere jongeling – donkerhuidig deze keer en luisterend naar de naam Xolani Mdlyi – zet een nieuwe en nu beslissende versnelling in, nadat ik hem zelf al eens heb achtergelaten. En tenslotte vindt Ramon verse krachten en eindigt nog in de schaduw van Roger die intussen een dertigtal seconden is uitgelopen. Gelukkig eindigt de loop met een afdaling. Onder de Total-boog waar de streep ligt, is mijn tank leeg …

(Foto’s: Marie-Paule)