zon 14/04/2024 11u * Les 15 km de Liège Métropole * 15 km * 01:31:10 * 10 * 2748/4572 * 5/13 * ♥♥♥

Het is tijd voor een zijsprongetje (of zeg maar een grote zijsprong) naast de eindeloze reeks 10km-lopen in de verschillende challenges. De naam “Les 15 kilomètres de Liège Métropole” klinkt al monumentaal, het aantal deelnemers maakt het alleen nog indrukwekkender. Er wordt dit jaar een record gevestigd met 11000 starters voor alle wedstrijden samen. Ik moet al teruggaan naar de Marathon van Rotterdam in 1996 voor een massaloop van dergelijke omvang. Ik begin met redelijk vertrouwen aan die ongewone opdracht na enkele langere trainingsuitstapjes tijdens de laatste weken. En ik zal alleszins niet bang hoeven te zijn om in mijn eentje te moeten lopen.

De beste parkeerplaatsen zijn al ingenomen door de deelnemers aan de kortere lopen. Ik volg dan maar de suggestie van de organisatie en kies voor de parking van Belle-Ile. Dat is een twintigtal minuutjes van de start en zo heb ik dan al meteen een lichte opwarming op weg daar naartoe. Het is flink zoeken naar het juiste tentje voor het afhalen van het nummer. Het blijkt de grote tent te zijn. Ik heb dan wel al een aantal minuten aangeschoven bij de deelnemers van de universiteit van Luik… E-ticket gescand, ik heb mijn “dossard”. Na een telefoontje vind ik Marie-Paule terug op de passerelle over de Maas. Zij stuurt me meteen de andere kant op naar het station. De start is immers aan de “Guillemins”. Zij ziet dichte drommen lopers die richting uitgaan en maant me tot spoed aan. Ze wenst me nog een goede loop… en we gaan uit elkaar zonder goede afspraken waar we elkaar na de finish zullen terugvinden. Mijn smartphone heb ik aan haar gegeven, gewichtsbesparing…

Voor het station is het weer even zoeken waar de startfile eigenlijk begint. Even na elf hoor ik de countdown: “Three, two, …” De verengelsing is niet meer tegen te houden… Na een aantal minuten komt er eindelijk beweging in de geledingen waar ik me ophoud. We overschrijden de tijdsmatten, defileren voorbij burgemeester Willy Demeyer en andere notabelen en komen langzaam in beweging op de voorlopig vlakke straten in de wijken tussen het station en de grote centrumlanen. Dit is voor mij ook onbekend terrein. Links merk ik een kerk op. Het is de Sainte Véronique, zo leert me opzoekingswerk, neoclassicistisch… Maar veel tijd voor sightseeing heb ik niet, daarvoor moet ik te fel opletten voor bewegingen in het peloton en oneffenheden in het wegdek. We krijgen nogal wat kasseien onder de voeten geschoven. Zo ook, na bijna 2 kilometer, de bovendien nog uiterst steile Rue Monulphe. Ik kan nog net in beweging blijven, tenminste als tragere lopers/loopsters me niet helemaal tot stilstand brengen. We bereiken de hoogte van de wijk Saint-Laurent. Overigens is het parcours in die eerste kilometers grondig gewijzigd tegenover mijn eerste deelname in 2017. We maken een rondje op de site van de oude abdij, later een militair hospitaal. Het is nog steeds militair domein, vermoed ik. De eerste drie kilometer zijn veruit de moeilijkste van de hele loop. Ik moet me tevreden stellen met kilometertijden ver boven de 6 minuten.

De lange afdaling in km 4 brengt wat schwung in mijn benen. Maar nu is het weer uitkijken voor snel dalende lopers met koetsjes. We lopen weer voorbij de Jardin Botanique, maar nu aan de overkant van de zijde aan km 2. Mijn aandacht wordt nog even getrokken door een klassiek gebouw aan de linkerkant. Is dit misschien de voorgevel van de serres? Hoe dan ook, ik neem me voor hier nog eens als toerist terug te komen. Voorlopig ben ik hier als loper die de oriëntatie kwijt is door de vele kronkels die we maken. En die verwonderd is door zijn zwakke tijd op km 5. Op de laatste 300 meter na, is het hier vlak of licht dalend. We zoeken nu weer de hoogte op, achter het station, op weg naar Cointe, de CJPL-lopers welbekend. Ik verteer de klim vrij goed. En heb bewondering voor de obese loper die meer dan 120 km (ruwe schatting) naar boven moet hijsen. Ook in de eerste kilometers was me een zwaarlijvige collega opgevallen. De 15 km is een uitdaging voor iedereen met goede voornemens. Of een 15 km in het zwaar heuvelachtige Luik dan een goed idee is…

De klim leidt ons naar de kiss and ride-strook boven het station van Guillemins. Links zien we de treinen op de sporen… en de perronbeambten die de eindeloze sliert lopers gadeslaan. Ik kom hier wel eens als taxichauffeur voor een nauw familielid en kan dus nu ook uitpakken met mijn doortocht als sportman. Sinds 2022 is het dak van het station bedekt met kleurrijke doorzichtige filters in vijf kleuren. Het is een project van de Franse kunstenaar Daniel Buren dat voorlopig (?) verlengd is. De transparanten zorgen voor kleurenbanden op de grond, die bovendien variëren naargelang van het uur van de dag en het seizoen. Een fotograaf vangt ons met zijn lens op terwijl we over het kleurenpatroon schuiven. Na deze artistieke passage is het weer tijd voor spierenarbeid. We genieten wel weer van een afdaling en zijn op weg naar een lange vlakke lus in de vallei. Ik verheug me al op een fikse verbetering van mijn gemiddelde als we plots met zijn allen op een hoopje onder een brug tot stilstand worden gedwongen. Opstopping! Mijn vermoeden dat we hier 2 minuten verliezen wordt bevestigd door mijn Garmin: de beweegtijd is 2 minuten minder dan de eindtijd. Ik profiteer van het oponthoud om mijn trui uit te trekken. Het is warmer dan ik verwacht had.

We zijn weer op weg. Veteraan 3, Luciano Battistini, de enige kennis die ik herken in die eindeloze reeks lopers rond, voor en achter me, gaat me voorbij. We zijn nu snel in de vallei, eerst van de Ourthe. We maken een lus van zo’n 5 km rond het Ourthekanaal en de rivier zelf. Aan km 9 en km 11 (op dezelfde hoogte) waar we de tegenliggers kruisen en de toeschouwers ons twee keer zien, maken jonge supporters een kabaal om hemel en hel te doen vergaan. Die luidruchtige fans zijn meestal collega’s van de vele studenten die de loopschoenen hebben aangetrokken. Vanaf km 8 herken ik het parcours van mijn vorige deelname. We lopen nu op grind- of zandpaden, straks op beton in een groene omgeving, waar hengelaars, wandelaars en hondenuitlaters de rust opzoeken en die op een gewone (zon)dag ook vinden. Alleen de twee donkere en groezelige passages op keien onder een brug passen niet in het bucolisch plaatje. De vele gelegenheidslopers die hier vandaag misschien aan hun enige wedstrijdloop van het jaar bezig zijn, beginnen de kilometers te voelen. Ik houd mooi mijn tempo rond de 5:45/km aan en haal de een na de andere collega in. Dat vereist wat slalomwerk en nu en dan korte tussentijdse versnellingen. Gezelschap, veel gezelschap, is er tot in de laatste meters. Om het beeld volledig te maken, ik word ook wel eens voorbijgesneld door een loper (m/v) uit de achtergrond.

We naderen km 13. We steken de mooie Pont de Fragnée over. In de verte ligt de passerelle over de Maas. Zou die dadelijk opnieuw zo wiebelen als daarstraks? Bij het oversteken op weg naar de inschrijvingen kon ik me ternauwernood staande houden. Eventjes paniek, evenwichtsstoornissen? Francis Smets van Millen, die toevallig passeerde, stelde me gerust. Het was de brug die heen en weer bewoog door de vele passanten, oef… Nog een streep beton, de Quai de Rome naar het park. Op de passerelle hoor ik plots de stem van Marie-Paule. Ik steek mijn hand op als teken van herkenning. Maar heeft ze dat ook gezien? Ik blijf tempo maken, ook in de lus rond het park. En haal mijn beste tijd in de laatste kilometer.

Finish : net boven de verhoopte anderhalf uur. Ik bereken mijn gemiddelde dan toch maar op de effectief gelopen tijd. En daarmee zit ik wel onder de beoogde tijd. En ongeveer in de helft van het massale deelnemersveld. Ik moet het wel doen met de laatste plaats bij de 70- tot 90- jarigen (zo staat de categorie vermeld in de uitslag…). (Edit: een bijgewerkte rangschikking vermeldt 13 70-plussers, dus bijlange niet de laatste…) Een kwartier achter Nicolas Bynens en een achttal minuten achter Christian Vandevenne, mijn kennissen in deze leeftijdsklasse. De uitslag verraadt ook dat ik de oudste ben. Van meer dan 4000 deelnemers, om koud van te krijgen… (Edit: Na publicatie van mijn verslag ontdek ik dat er nog een oudere deelneemster was: De Duitse Maria B. is nog twee jaartjes ouder…) Ze hebben hier ook een aangepast klassement waarbij de leeftijd in rekening wordt gebracht. Ik spring van plaats 2748 naar plaats 151. Nicolas, Christian en de andere veteranen 4 kunnen nog fraaiere cijfers tonen…

De loop is achter de rug. Maar we gaan nog niet naar huis, we gaan bijlange niet naar huis… Onmiddellijk na de aankomst zit ik gevangen in een onontwarbaar kluwen lopers. Ik kan niet naar links of naar rechts. Waar moet ik Marie-Paule hier vinden? Nu pas dringt het tot mij door dat we geen ontmoetingsplaats hebben afgesproken… en mijn mobieltje heb ik aan haar gegeven. Eerst toch even rondgekeken, ook op de passerelle waar ik haar voor het laatst heb gezien. Dan toch maar naar de auto, 10 minuten verder op. Omgekleed en met de auto terug in de buurt van het park. Nieuwe zoekactie, maar dat is een speld in een hooiberg zoeken. Nog eens terug naar de parking… Weer naar het park. Ik denk verkeerdelijk dat ze mijn telefoon niet kan openen. Ik herinner me plots dat ik haar nummer als noodnummer heb opgegeven. Maar dat ken ik niet uit het hoofd. Eric Joway die ik tegen het lijf loopt, redt me uit de nood. Hij verwijst me naar een juffrouw van de organisatie. We bellen, tiental minuten later hoor ik haar stem. Gered! Moraal van het verhaal: betere afspraken maken en nuttige telefoonnummers in portefeuille en auto bewaren. We sluiten het Luiks avontuur af met een zoete versnapering in de Pam Pam, op weg naar huis.