woe 01/05/2024 16u30 * Tungri Run Tongeren * 9,7 km * 00:59:45 * 9,7 * 333/406 * (55+) 28/34 * ♥

“Heerlijk weertje” hoor ik door de luidsprekers schallen. De omroeper sluit de sportnamiddag op de Motten af met een geestdriftig dankjewel aan publiek en organisatoren van de 33ste Tungri Run. Bij de lopers die aan het bekomen zijn van de 10km-loop zie ik vooral grijnzende gezichten. “Misschien wat minder voor de atleten” herpakt de speaker zich. De felle zon en de plotse zomerse hitte hebben vandaag de hoofdrol opgeëist in de Zuid-Limburgse klassieker.

Ik sta voor de negende keer aan de start op de Motten: voor het eerst in 1995, daarna nog vijf keer voor de halve marathon. Dan na een pauze van een aantal jaren vanaf 2016 voor de vierde keer in de 10 km-loop in de stad. Maar ik was de vorige jaren zo goed als jaarlijks present in de oudste stad, ook als toeschouwer en filmer. Mijn voorbereiding is dit jaar wel flink verstoord door een buikgriep die me een week in haar greep heeft gehouden. Ik was net weer op tijd te been en kon dan toch nog drie trainingsloopjes afwerken. Ook een 10 km vorige zondag die me enig vertrouwen gaf voor de wedstrijd vandaag. Het korte testje van gisteren riep echter weer veel vraagtekens op over mijn conditie. Die zijn vandaag alleen maar bevestigd tijdens het inlopen in het peloton van de 5km.

Ik kom met moeite op gang in de eerste honderden meters op de atletiekbaan. Bij de eerste doortocht op de kasseien van de Leopoldwal merk ik dat ik niet als enige Mergelloper onderweg ben. Voorzitter Francis Loyens schuift me voorbij. Hij kondigt ook clubgenoot Marc Castermans aan maar die zal de hele loop morele steun verlenen aan zoon Marco en achter me eindigen. Hij moet een van de meest frisse deelnemers zijn die ik na afloop ontmoet. Ik begin aan het voornamelijk stijgende deel van het parcours dat eindigt aan de bocht naar de Sint-Truiderstraat op km 2,5. Het steilste (en mooiste) stuk in het groen langs de Elfde Novemberwal gaat me wel wat beter af dan eerst gevreesd. Het is hier ook even wat frisser dan tussen de huizen. Na de vervelende passage op de Maastrichterstraat en de Hemelingenstraat – stoepen, verkeersdrempeltjes, straatmeubilair en hier en daar een losliggende kassei – kan ik de concentratie even laten zakken… maar moet dan weer afrekenen met de loden hitte langs de Eeuwfeestwal. De Sint-Truiderstraat in. Een aantal fans zorgen voor gezelligheid aan ’t Wit Paard. De doortocht tussen de dranghekken en de aanmoedigingen op de Grote Markt doet me even mijn slappe benen vergeten. We hebben nu een afdaling van 1 km te goed tot aan de Moerenpoort, of ’t Poorthuis als je de horeca-toponymie verkiest, maar ik kan mijn benen niet tot souplesse dwingen. We lopen tussen hagen toeschouwers op de Kastanjewal. Het is hier ook drukkend warm en het wordt er niet beter op in de brede bocht rond de vijver. De eerste ronde zit erop. “Nog eentje” hoor ik een stem tussen de opengepakte toeschouwers bij het indraaien van de piste. Eindelijk water om mijn hoofd te verfrissen en mijn droge keel te laven. Even later loopt de dorpsgenoot van Marie-Paule, Dieter Kersten, hier triomfantelijk naar de eindstreep.

De tweede ronde is een calvarietocht. Maar het verhaal van een inzinking die ik me nog lang zal heugen wil ik de lezer en mezelf besparen…

(Foto1: Marie-Paule, foto 2: Marijke Cuyx)