zon 30/03/2025 10u * Herstal Jogging du Mayeur * 5,2 km * 00:33:52 * 9,3 * 74/123 * 5/7 * ♥♥

Tweede wedstrijd binnen acht dagen, tweede verslag na weken radiostilte. Het is weer even aanpassen. Mijn trainingsloopjes in de loop van de week hebben geen contra-indicaties opgeleverd. Dus waarom niet weer het wedstrijdgevoel aanwakkeren? Ik twijfel nog even over de locatie: het asfalt van de Luikse agglomeratie of het beton in de Haspengouwse vlakte van Oleye. Toch maar naar La Préalle, deel van Herstal, op de hoogte boven de Maas. Het gezelschap van de oude strijdmakkers Jean-Pierre en Willy doet de balans overhellen naar de oudste challenge van het Luikse. Waar de net genoemde veteranen 4 na jaren afwezigheid hun rentree maken. Na enkele deelnames in de laatste jaren ben ik vertrouwd met de omgeving van de Hall Omnisports Mijn twee gezellen zijn aangenaam verrast door de moderne infrastructuur. De gerenoveerde piste is ook nieuw voor mij.

Na de snelle inschrijving op de tablet – O’Top doet het nu ook digitaal – hebben we tijd zat om bekenden te groeten. In de buurt van Bert Ernest maak je zo kennis met jong en oud. Julien Bayonnet die een tijdje uit roulatie was verdwenen – gestopt met joggen – vertelt dat hij niet minder dan 30 kilo overgewicht met een strikt dieet is te lijf gegaan. We schudden de benen los op en rond de vernieuwde baan en houden het lichaam warm in de gure temperatuur. Er hebben zich een kleine 400 mannen/vrouwen/meisjes/jongens aangemeld voor de CJPL-manche. Er is keuze uit drie afstanden. Voor de aspiranten is er ook een 3km. Een van de vertrekkers is wel een veteraan 4, onze vriend Nicolas Bynens. Hij ontfermt zich over zijn kleinzoon Alexandre Goossens die overigens een knap resultaat neerzet. En hij kan meteen een test doen voor zijn licht geblesseerde bil. Blijkbaar met goed gevolg want hij plakt er straks ook de 10 km aan vast.

Voor ik mijn wedstrijdrelaas op jullie loslaat, eerst deze kanttekening. De uitslag klopt niet. Een aantal deelnemers zijn het spoor bijster geraakt – ergens tijdens de laatste doortocht van een woonwijk. Ik heb deze keer wel het juiste parcours gevolgd maar mijn klassement ergens in het midden van het peloton is dus veel te rooskleurig. Ik heb dus niet de jonge Vrancken – Robin met de voornaam – achter me gelaten. De zoon van Jo en zijn onfortuinlijke lotgenoten hebben zo’n 7,5 km afgelegd… Mijn tijd klopt uiteraard wel. En blijkt bijna op de seconde identiek aan mijn tijd in Visé, op overigens bijna dezelfde afstand. (Update: uitslag bijgewerkt.)

We beginnen met een half rondje op de atletiekbaan en draaien daarna teug op het grind boven op het talud langs de piste. Jullie hebben uiteraard al gezien dat ik weer voor de 5 km heb gekozen. De terugkeer naar de 10 km blijft een droom voor de toekomst. Die zal uitwijzen – de toekomst bedoel ik – of ik die droom nog zal kunnen waarmaken. Hoe dan ook, na 300 meter zie ik dat mijn streekgenoten Jean-Pierre en Willy al een mooie voorsprong hebben genomen. Christian Vandevenne die over een uurtje de 10 km zal betwisten en het vertrek gadeslaat, probeert me op te peppen maar ik wil in elk geval in de pijnvrije tempozone blijven. We lopen nu een rondje te midden van de bebouwing. De lopers in mijn buurt blijven netjes op het voetpad. Ik volg hun voorbeeld ook al verkies ik het asfalt van de rijweg. De nu en dan ongelijk liggende klinkers storen gelukkig mijn linkerknie niet. Aan km1,7 worden we rechtsaf gestuurd, een steegje in. Zo’n smal tussendoortje lust ik wel en laat ik nooit onvermeld in mijn verslag. Ik zeg er maar meteen bij dat we daar op de terugweg nog eens doorkomen. We komen weer op een grotere weg uit die even verder, na een rechtse bocht licht omhoog loopt. We banen ons nog altijd een weg op het voetpad tussen de auto’s, de huisgevels of de muurtjes van de voortuintjes en de verlichtingspalen. De lichte stijging lijkt mij het geschikte ogenblik om even op wandeltempo over te schakelen. Het moet hier geweest zijn dat Jean-Pierre zijn achterstand op Michel Mancini met een bruuske versnelling wilde goedmaken. Maar de Sérésien, nog altijd met een soepele tred, sloeg de veelloper -1400 wedstrijden intussen – genadeloos terug. Jean-Pierre vertelde zijn tactische blunder dan nog twee keer aan de Limburgse tafel in de kantine.

Ongeveer halfweg zijn we verlost van doorgaand verkeer en meteen ook van de voetpaden. Mijn tussentijden gaan licht omhoog. Ik haal hier en daar een loper in. Eric Joway, ook in deze wedstrijd signaalgever, moedigt de jeugd aan… en twee minder jongeren, jullie dienaar en veteraan 4 José Molina. Ik zal José een dikke minuut achter me laten. En vergeet natuurlijk niet dit feit te vermelden… omdat het zo zeldzaam is. We verlaten een woonwijk via een rotonde. De weg loopt nu een halve kilometer licht dalend tot aan km 4 waar ons een nieuwe lichte stijging wacht. Dit keer geen wandelpauze meer, maar integendeel een lichte versnelling. Mijn spieren en gewrichten zullen me wel niet meer in de steek laten. En zo zijn we weer aan de piste waar ik Willy Hertogen en even later Bert Ernest, met enkele honderden meter voorsprong, hun wedstrijd zie beëindigen. Jean-Pierre is net binnen, hij wordt derde bij de veteranen 4 na Jean-Pierre Jans en Michel Mancini. Oef, tweede loop in maart tot een goed einde gebracht. En nu snel een plasje doen. Daar had ik even niet aan gedacht voor het vertrek…

Nog een uurtje palaveren in de kantine. Willy H. mijmert intussen over de jaren ’90…