zon 26/01/2025 10u15 * Hannut Jogging de la Cross Cup * 5,3 km * 00:36:59 * 8,6 * 86/92 * 3/3 * ♥♥

Eindelijk nog eens een verslag van een wedstrijd. Jullie hebben er lang moeten op wachten… ik nog langer. Na mijn zelf gekozen wedstrijdbreak half augustus is het pas de derde keer dat ik weer eens reageer op een al of niet fictief startschot. Mijn eerste wedstrijdpoging, drie maanden geleden in Wasseiges, bleek een miskleun. Retinne, een dikke maand later, bood aanvankelijk een rooskleuriger perspectief maar kon zijn belofte niet waarmaken. Dan maar opnieuw geduld oefenen, wat halfslachtige oefenloopjes doen, medische onderzoeken en -gesprekken ondergaan. De wetenschap kan me voorlopig niet verder helpen. Ik begin in arren moede dan maar zelf mijn resterende fysieke mogelijkheden af te tasten en mijn trainingen voortaan op een voorzichtig looptempo af te werken. Om de zoveel hectometer onderbroken door een stappauze. Dat lukt voorlopig, tenminste zolang ik binnen de grenzen blijf die mijn spieren me voorschrijven. Een poging om de pijndrempel te overschrijden leverde me alleen drie weken stilstand op. Ik heb intussen geleerd mijn dadendrang in te tomen. Maar helemaal kan ik de lokroep van de competitie niet weerstaan. Misschien toch weer eens proberen in Hannuit, op een vlak parcours en op de korte afstand.

Ik ben met mijn twee reisgezellen Servais Halders en Jean-Pierre Immerix ruim op tijd aan de overdekte markt in Hannuit, de inschrijvings-en aankomstzone. Nog enkele andere Zuid-Limburgers hebben de weg gevonden naar het Haspengouws stadje. De temperatuur rond het vriespunt dwingt ons snel met de opwarming te beginnen. Jean-Pierre heeft echter een warme tent ontdekt en doodt daar de tijd in afwachting van de start. Die vindt plaats op de site van de Cross Cup-veldloop, al decennia lang een klassieker in het genre. We zijn met een goede tweehonderd voor de korte en lange loop samen. De eerste honderd meter zijn nauwelijks beloopbaar op de verzopen en inmiddels stukgetrapte weide langs het stadion. Maar we komen snel op het verhard waar de snelheidsduivels niets in de weg wordt gelegd. Het parcours is me overigens goed bekend van twee vorige deelnames, toen weliswaar op de lange afstand. Maar dat is gewoon de korte afstand maal twee. Ik ben snel op mijn plaats, dat wil zeggen in de achterste gelederen van het peloton. Ik maal de hectometers af in een gezapig tempo. Aan km 2 kost een plaspauze me nog een dertigtal seconden. Niet meer gedacht aan mijn gevoelige blaas tijdens de opwarming… Ik haal weer enkele collega’s in die wat voorsprong hebben genomen na mijn sanitaire stop. Maar waar is Carlos de Almeida gebleven? Die ben ik daarnet voorbijgegaan. Ook in de uitslag is hij niet terug te vinden. Het zijn voornamelijk dames die in mijn buurt evolueren. En er is ook een grijze man die met gebogen rug en moeizame stap de ruilverkavelingsmeters achter zich laat. Tijdens de enige (lichte) klim op het parcours geraak ik met hem in gesprek. Over de ouderdom (hij is er 74) en blessures… Ik laat me wat in slaap wiegen door het gekeuvel en moet op de vijfde kilometer 7’20” toestaan. Ik hou me in elk geval wel aan mijn voornemen om mijn nog altijd zeurende linkerbil niet te forceren. Daar wijst een signaalgever strak naar rechts, naar de overdekte markt. “C’est déjà l’arrivée?” vraag ik hem, lichtjes teleurgesteld. Ik ben nog helemaal niet moe… De aangekondigde afstand is wel langer, heren organisatoren. Ik loop samen met Francis Thomas (de 74-jarige) over de streep. Goed voor een podiumplaats bij de veteranen 4: derde op drie. Jean-Pierre, ook verrast door het kortere parcours, eindigt 6 minuten voor ons. Hoogste trapje van het podium… dat er helaas niet is. In de 10 km heeft Servais geen tegenstand. Met een gemiddelde tegen de 13km/uur en dan had hij nog overschot…

Een warme douche, dan voor mij een koffietje aan de “buvette” in de hal. Maar wat is me dat hier voor een koude, ongezellige bedoening? Een domper voor wie de “convivialité” (de gezelligheid) van de Waalse criteria gewend is…