maa 21/04/2025 10u45 * Seraing (Challenge condruzien) * 5,6 km * 00:41:27 * 8,1 * 208/253 * 3/5 * ♥♥

Na drie weken is het weer tijd voor een wedstrijdje. Dat heb ik voor mezelf uitgemaakt. Of het een goed idee is, zal moeten blijken tijdens de loop en in de volgende dagen. Aan mijn fysieke geschiktheid is er niets veranderd: nog altijd een pijnlijke linkerknie en stijfheid in de liezen. Dat levert in optimale omstandigheden, dat wil zeggen op een vlakke, egale ondergrond en met een of meer wandelpauzes tussendoor. een kilometertempo op van 6’30” Alleen is er nu een duidelijke diagnose gesteld na de onderzoeken en de eindeloze wachttijden tussendoor: de uitstralingspijnen zijn het gevolg van artrose in de heupen (en in mindere mate in de rug). De conclusie van de orthopeed is duidelijk: alleen een prothese van de rechterheup kan me van de pijnen afhelpen. De datum van de ingreep ligt vast, begin juni. Zo, dat verschaft me tenminste duidelijkheid. In afwachting probeer ik de conditie, zo goed en zo kwaad als mogelijk, op peil te houden.

Zepperen of Seraing, de kalender biedt me twee opties. Ik kies voor de Luikse challenge, in de eerste plaats voor de ambiance. En ik hoop dan maar dat het parcours mij goedgezind zal zijn. Na enkele jaren ben ik dus opnieuw in de groene gordel hoog boven de Luikse industriestad. Er blijkt heel wat bijgebouwd aan het Centre Sportif. De piste is ook vernieuwd. Daar vertrekken we ook en daar zal ik (hopelijk na minder dan 45 minuten) ook aankomen. De eerste honderden meters zijn alvast flink hobbelig op het beton en ook op het onverharde op weg naar het Bois de la Neuville et de la Vecquée loopt het niet lekker. Ik heb trouwens ook nog af te rekenen met onverhoedse bewegingen van de vele lopers en loopsters rondom mij. Na een korte strook op goed beloopbare harde ondergrond draaien we rechts het bos in. Ik herken het kleine taluudje maar heb het licht oplopend profiel en de vele keien van het bospad onderschat. Toch niet zo lichtlopend als ik me meende te herinneren. Tot km 2,3 zit er een stijgingsgraad van zo’n 3% in het parcours. Daarna krijgen we een afdaling, nog steeds op het relatief brede bospad, met een gelijkaardig percentage, voor de voeten. Het gaat allemaal wat moeizaam maar ik blijf tenminste in beweging, een korte onderbreking, na 1,3 km niet te na gesproken. Maar de Condruzien-parcoursbouwers kunnen het niet laten, een technische strook inlassen. Modderige passages en smalle, kronkelige paadjes met verraderlijke boomwortels en dito keien, zorgen voor een terugval in mijn kilometertijden. Ik dring niet aan op een hellende strook en verspeel daar ook nog een aantal seconden. Bovendien moeten we dat deel van het parcours delen met de 11 km-lopers. Dat levert hinder op voor beide partijen. Ik zie eerst Noël Heptia en daarna Nicolas Bynens passeren. Na 4,4 km zijn we verlost van de trailellende en kan ik weer op zoek gaan naar een hoger tempo. Het hoogste van de loop trouwens. Het zachte tartan van de nieuwe atletiekbaan zit er ook voor iets tussen, uiteraard. Enfin, ik haal de finish. Daarmee heb ik het contract vervuld dat ik me met mezelf heb gesloten voor de start.

Marie-Paule heeft een stoeltje vrijgehouden in de drukke kantine. Toevallig dicht bij het podium waar er een onophoudelijke reeks laureaten, vaak met luid applaus (we zijn in de Condruzien) worden gehuldigd. “Raken de prijzen hier niet op?” vraag ik aan mijn tafelgenoot Bert Ernest. Plots hoor ik mijn naam. Een complete verrassing. Ik was even uit het oog verloren dat in de challenge van Gaetano Falzone ook de korte afstandslopers worden gehuldigd. Aan een plaats bij de eerste drie had ik zelfs niet gedacht. Met Michel Mancini (en met diens hulp trouwens) op het podium. Als veteraan 5 Calogero Mauro ook naar voren wordt geroepen, slaat de applausmeter helemaal tilt. Marie-Paule helpt me ook weer op de begane grond. Dat mijn stunteligheid niet alleen met mijn leeftijd (ouderdom?) maar ook met mijn pijnlijke knie te maken heeft kan ik de grijnzende omstaanders natuurlijk niet duidelijk maken. Hoe dan ook, straks zijn ze me toch weer vergeten…